DOSTLUK

     “Dostluða adýný veren sevgi, insanlarýn yakýnlýk duygularýyla birbirine baðlanmasýnda baþlýca nedendir.” demiþ Cicero, ‘Dostluk’ konu baþlýklý denemesinde. Dostluk nasýl bir þeydir sizce? Dost belki de denizin dibinde aranýp da herkese nasip olmayan bir inci gibi olsa gerek. Ender bulunan, deðerli ve biricik bir inci gibidir iþte dost da. Dosta ve dostluða dair ne çok söz söylenmiþtir.

     “Hayat kendiliðinden ne iyi ne fenadýr, ona iyiliði ve fenalýðý katan sizsiniz.
Bir gün yaþadýysanýz her þeyi görmüþ sayýlýrsýnýz. Bir gün bütün günlerin eþidir. Baþka bir gündüz, baþka bir gece yoktur. Atalarýnýzýn gördüðü, torunlarýnýzýn göreceði hep bu güneþ, bu ay, bu yýldýzlar, bu düzendir.” demiþ dünyaca ünlü deneme üstadýmýz Montaigne ‘Ölüm Üstüne’ adlý denemesinde. Hayat, insanlýk iliþkileri, güneþ gibi ýþýldayan komþuluk iletiþimi yýldýz parýltýsýndadýr. Ýyi gününde herkes caným cicim olur, önemli olan kötü gün tabirindeki kara günde yoldaþ olabilmeli dosta ve bir el uzatmalý dostça.

     Bir kimseye gönülden baðlý olmayan, arayýp sormayan, acaba ne durumda diye merak etmeyen ve arkadaþýný özlemeyen kiþiyi hayal edin. Yalnýzlýk, demirden gömlek giydirir ve tuðladan kalpler ördürür öyle bir ruhta. Bencillik, insanlardan uzaklaþma, egolarýyla hesaplaþma böyle bir insanýn yaþamýný alt üst eder. Birini karþýlýk beklemeden sevmek ve el uzatmak, dostu dostça benimsemek, onun için merakta kalmak, ara sýra arayýp gönlünü hoþ etmek sevgiye kucak açar. Ölüm korkusu ve yalnýzlýk vardýr arkadaþsýz kalanlarda. Güzeldir birini sevmek ve sevildiðini fark etmek.

     Bir þiirle, güzel sözle bile mutlu edebilmeli candan baðlandýðýmýz dostumuzu. Arkadaþ; candýr, canandýr, þiirsel bir melodiden seçilmiþ kanlý canlý bir örnektir sizin için. Þiir belki mensur belki manzum sizin nazarýnýzda, nasýl algýlarsanýz belki de dostluðun þiiri öyle ruhunuzda. “Bizim tarif etmeye çalýþtýðýmýz þiir, tabiidir. Þiire vezinli, kafiyeli söz demek, sun’i olur. Bu konuda tabiilik, sun’ilikten önce gelir. Çünkü insanýn hiç beðenmeyeceði bir söz manzum olabilir. Aksine, pek beðenebileceði bir söz de mensur bulunabilir. Ötekine þiir demeðe, berikine dememeðe neden mecbur olsun? Bu, zevke ait bir keyfiyettir. Hangi sözü þiir olarak telakki ediyorsa, bu adý ona verir. Kendisince hiçbir meziyeti olmayan sözlere, sadece manzum olduðu halde þiirden saymamakla beraber edebiyat bile dememek elindedir.” paragrafýnýn sahibi Tanzimat Dönemi sanatçýlarýndan Muallim Naci’yi örnek vereyim. Bu sözler onun ‘Þiir’ baþlýklý denemesindendir, okuyanýnýz var mý?

     Dostça dokunuþlar da haz verir sevgiliye. Kitap âþýklarý da kitaplarýyla sýký fýký dosttur ve tozlu raflar onlara hiç de tozluymuþ gibi gelmez. Kimilerinin gözünde de dost kavramý kanlý canlý deðil de sayfalardan ibaret bir sonsuzluktur iþte. Dostluk üzerine söylenecek ne çok kelam var þu an bile. Dosta dair konuþmalý ve bir fincan kahve dostça türkülerle tütmeli buram buram. Arkadaþlýðýn, insanlýðýn pelerinden maneviyatý gönüllere petek petek süzülüverse.

     Dosta doðru kucak açan yürekler arkadaþsýz kalýnca üþümese. Uzansak bir limana kaçar gibi, kaçamak yapsak sahildeki deniz kabuðu toplayan miniklerimiz gibi çocukça hayallere. ‘Dost, Dost!’ diye atsa kalbimiz. Sözlerimiz musiki tadýnda bütünleþse, þiirler nesirle süslense, açan her bir çiçek dostluk kokusu yaysa, bülbül dostluk þarkýsýný mýrýldansa o gün ve “Hoþ Geldin Dostum!” selâmýyla gülümseyiverse.     KONUK YAZAR