Bir nimet! Göklerden kalbimize akmaya hazýr bekleyiþin telaþýydý bu serinlik. Bir ýþýk! Üzerimize serilmiþ yabancý gölgelerin altýnda ki bedenimize yansýyordu. Bir zincir! Ellerimizi birbirimize baðlayan büyük gücün masumiyetiydi.

Acý bu, ya sen kalbinle gönlümü taçlandýracaksýn ya da ben senin gönlünün alevlenen zehriyle yanýp kül olacaðým. Bu kaybediþlerimin baþý belli deðil ki sonu sende bitsin. Çare baþka gönüllerin nehirlerinde olmuþ ki, halen çýkmaz oldu karanlýk sokaklarýn yokuþlarýnda. Aklýn bu son savaþýydý merak etme! Gönlün bu merhameti karþýsýnda bedenime vurulacak son taþlardý, acýmaz inkâr etme! Bir düðüm var gecenin karanlýðýyla kaybolmuþ tüm sevgilerde.

Ama çözülür her gündüzün ýþýðýyla, sen de bilirsin uzamaz bu kargaþa. Ya hakir ayrýlýðýn hüzünlü vedalarýyla parçalanacak, her kurumuþ yaþýn çaresizliði. Ya da buzlanmýþ bedenlerin soðuk tellerine dokunarak haykýracak elin dili. Ya sende çekilecek bu oyunun perdesi. Ya da bende silinecek duvarlara yazýlmýþ bu hikâye.

Renkli taþlarýn içinde ýslanacak bu aþk, dökülecek sonbahardan kalma hüzünlü aðacýn yapraklarý gibi. Sulamaya hazýr bir çiçeðin sevinci gibi. Belki de ýsýnýr bu kalpler hiç bilmediðin yoksularýn mekânýn da…

Ama bu hüznün aydýnlýðý, acýnýn yaþlarý, merhametin kirlenmiþ aðý, ihanetin ikici perdesi, affýn son sözü…

Ama bu da aþkýn þarkýsý, doðurabilir seni baþka gönüllere. Yaþatabilir seni ben de bir notayla. Bitirebilir seni, bende bir melodiyle.