Evet acılar, acılar, acılar. Şimdi gelelim şu mahkemenin para cezası olayına, ablalarım babamla
konuşmuşlar ama onu ikna edememişler. Babam ısrarla o parayı ben ödeyeceğim, ben o anarşistlere
para ödetmem diyor, başka bir şey demiyormuş.
Bunu öğrenince derneğe gidip Hayri başkanla konuşup durumu anlattım. İşin daha zor tarafı Hayri
Başkanda ısrarla hayır cezayı dernek olarak üstlendik demez mi. İşte iki arada kalmak bu olsaydı
her halde. Uzun bir süre başkana dil döktüm, ama onu da ikna edemedim.
Sonunda bu cesaret istese de İzmit'e gidip babamla yüz yüze konuşmaya karar verdim.
İzmit'de ki evimize geldiğimde akşam saatleriydi. Geleceğimi kimseye haber vermemiştim. Kapıyı
erkek kardeşim kadir açtı. Bizimkiler hep birlikte akşam yemeğindeydi. Hemen üzerimi değiştirip
elimi yüzümü yıkayarak ben de sofraya oturdum. Niyetim sofrada hemen konuyu açmaktı. Ama babam
daha ağzımı açar açmaz bu mesele sofrada konuşulacak bir konu değil, önce yemeğini ye, sonra
konuşacağız seninle dedi.
Ablamlar sofrayı toplarken hemen mutfağa yanlarına gittim, ne oldu ne diyor bu işe kararı kesin mi
diye sordum. Küçük ablam evet kararı kesin, bir şekilde temin edecekmiş parayı deyince konuşmanın
bir yararı olmayacağını düşündüm.
Sofradan kalkan babam biraz sonra beni yanına çağırdı ve benim konuşmama bile izin vermeden son
sözünü söyledi. Dönüşünde hemen o dernek üyeliğinden ayrılacaksın. Kesinlikle senin cezanı
ödemeyecekler. Bir hafta on gün içinde ben parayı sana havale edeceğim dedi.
Çaresiz kabul ettim, bir kaç gün sonra Eskişehir'e döndüm. Konuyu arkadaşım Fikret'e açtım.
Fikret ilginç bir fikir ortaya attı.
-Arkadaş baban madem bu kadar ısrar ediyor, göndersin parayı. Zaten burada yarı aç dolaşıyoruz.
Hiç değilse bir kaç ay rahat ederiz.
-Nasıl yani, babamın göndereceği parayı hep beraber yiyelim mi diyorsun?
-Evet
-Ya kardeşim babalarımız ne zorluklarla para kazanıyor bilmiyor musun? Nasıl böyle bir teklifte
bulunursun?
-Biliyorum bilmez miyim? En iyi sen biliyorsun ben içerideyken, babamın ta Bolu'dan taksi tutup
gelmesine ne kadar üzüldüğümü...
-Tamam, biliyorum, o halde neden böyle bir şey söylüyorsun.
-Başka çaren var mı?
-Yok, yok da...
Yaklaşık bir hafta sonra babam havaleyi gönderdi. Parayı alır almaz hemen Adliye binasına koştum,
niyetim dernekten önce ödemeyi yapmaktı. Ama maalesef dernek benden önce davranmış ve ödemeyi
yapmıştı.
Neredeyse bize dört beş ay kadar yetecek para elimde kalıvermişti. Adliyeden çıktığımda gözlerim
doldu, ağlamamak için kendimi zor tuttum. Fikret'in söyledikleri aklıma geldi. Ama bir türlü kendime
böyle bir şeyi yakıştıramıyordum.
Eve geldiğimde arkadaşlar halimden bir şeyler olduğunu anladılar. Çok ısrar edince durumu onlara
anlattım. Mürsel'de Fikret'i destekledi çare yok arkadaş. Yanlış anlama sen bu parayı harcayacaksın
istersen bize beş kuruş yedirme, ama öğrenci halinle gidip parayı hayır kurumuna bağışlayacak halin
yok ya dedi.
Aslında onlarda çok iyi biliyorlardı, bu parayı yemeye kalksam, onları mahrum etmeyeceğimi.
Nihayetinde öylede oldu. Bu parayla üç dört ay hiç sıkıntı çekmeden yaşadık. Hatta hemen o akşam
onları Eskişehir Tren garı yakınında bir Lokantaya götürdüm.
Neticede babamın gönderdiği bir paraydı. Ama haram mı, helal miydi bilmiyorum. Bildiğim tek şey
bu konunun sızısının yıllardır yüreğimde dinmediği...
Yirmi ikinci bölümün sonu
Mehmet Fikret ÜNALAN
(
Bin Dokuz Yüz Seksene Doğru (Yirmi İkinci Bölüm) başlıklı yazı
MehmetFikret tarafından
13.12.2016 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
