ZEMHERÝ

Bir acýdýr,

Köþede duran benliðim

Hangi þarkýya baksam bir gam huzmesi

Ve cebimde gözümün yaslý hecesi.

Uzanýp göðün tozunu alamýyorum.

Çok da zeyrek iþi deðil ama,

Ýçim çekmiyor deðil vuslatý.

Ah dökebilseydim keþke geceyi eteklerine…

Yanýmda yalnýzlýðýn kutlu yürüyüþü,

Bu sevdanýn kaçýncý düþüþü,

Haleplilerin kaçýncý ölüþü,

Ve ekmeðin parçalara bölünüþü,

Hepsi ayný acý iþte.

Geçmiyor bel aðrýlarýmdaki çocuk gülüþlerim,

Kitap sayfalarýna sýðmaz ama,

Saklanmaya da mecali yok,

Ah bu þair hadsizliðim...

Art arda kaç gecem zemheri,

Sensizliðin ortasýnda üçüncü aðlayýþým.

Ruhumda çürürken kadim sancýlar,

O Eylül günüydü,

Gözlerine veda edemediðim bir akþamüstüydü yetim kalýþým,

Evet, bilahare ölümün ta kendisiydi,

Evrenin cazibesine kapýlmýþ bir hüma kuþuydu,

Boynu bükük bir evvel zamandý,

Olsundu,

Olmalýydý,

Ama olmadý..

Ölüme gecikmiþ gençleriz biz,

Prangalara bürünmüþ ayaküstü düþlerimiz,

Ve sonbaharda eriyen gülüþlerimiz

Sessizliðin kefareti…

Zihnime pusu kuran kelimelerime ulaþamýyorum,

Þimdi yaralý þiirlere merhem olma vakti,

Ýçimdeki hamuþluðu giydirme vakti,

Yalnýzlýða ulaþma vakti…

Þair:Artist Þair

Yorum:Aytaç