“Arada bocalayýp dururlar. Ne þunlardan yanadýrlar ne bunlardan yana. Allah'ýn þaþýrttýðýna sen asla yol saðlayamazsýn.” Nisa, 143

Sanki denizim, dalgalarým dertlerim olmuþ, hýzlýca kayalara çarpýyor, kayalarda suyumu çýrpýyor, dönüyorum tekrar geriye. Yeniden dalga oluyorum, yine çarpýyorum… Ne dalga olmaktan býkýyor, ne çarpmaktan týnlýyor ne de tekrardan usanýyorum. Korkularým daha da artýyor. dalgalarým daha da hýrçýn, içimdeki açmazlar bermuda üçgenine dönüyor. Dönüyor, dönüyorum.

Ýçimde fýrtýnalar esiyor… Baþka bir boyuta geçmiþim. Harabelerde dolaþýyorum. Eski zamanlarda yaþanýp terk edilmiþ, yýkýlmýþ evlerin temelinin üstündeki çimenlere basa basa ilerliyorum. Kim bilir burasý oturma odasý olmalý diyorum, sevinçleri üzüntüleri dinliyorum… Çocuk seslerini iþitiyorum. Sanýrým birisi mektup okuyor. Kulak misafiri oluyorum... Mektup da, okuyan kiþinin iki ay sonra kardeþi çok uzaklardan gelecekmiþ, mektubunda yazýyormuþ… Derdine çare için doktor arýyormuþ. Misafir kalacakmýþ yanlarýnda, sanýrým ev sahibinin kardeþiymiþ. Aðlaþmalar baþlýyor. Telaþlar hayli çok. Ne yapacaklarýný bilmiyorlar... “Ah þu uzaklýk!” deyip veryansýn ediyorlar. Çocuk aðlamasýyla iyice geriliyorlar. Zaten hazanlar yüreðimde... birde bu manzara beni hayli geriyor oradan hemen uzaklaþýyorum.

Hava öylesi sýcak ki, bir çýnar aðacýnýn gölgesine oturuyorum, yarý uykulu, sessizce... Ýki sevgilinin kalp kazýlmýþ yazýlarý gözüme iliþiyor. Neredeyse kaybolmak üzere. Sesleri kulaklarýmda yankýlanýyor. Sevdalarýna aileleri karþýymýþ galiba. Buraya gelip bir  çözüm arýyorlarmýþ. O yana bu yana gitseler, çýnarý dolansalar olmuyor, en son çare kaçma planý yapýyorlar, o da olmuyor, elde yok avuçta yok, ne yiyip içecekler ki… Çaresizlik içindeler… Kulaklarýmý týkýyorum… Onlardan çok ben geriliyorum. Varsýn güneþ yaksýn tenimi diyor, adeta yüz metre dünya rekoru kýrarak, çýnar aðacýnýn gölgesinden uzaklaþýyorum…

Küçük bir derenin kenarýna geliyorum. Eskiden suyu gür akarmýþ… Konuþan kurbaðalarýn veryansýnlarýndan iþitiyorum. Hayýflanýyorlar...”Nerede eski yaðmurlar… Þu berbat kokudan býktýk, usandýk ya… Nerede gür akýntý ve temiz sular...” diyorlar aðlaþarak! Koklamaya baþlýyorum çevreyi, nedense nasýl koktuðuna eskiden aldýrýþ etmezdim buraya ne zaman gelsem. Gerçekten çok kötü kokular alýyordu burnum... iðreniyorum… Ana yola yöneliyorum, bu kokudan kurtulmalýyým diyorum.

Hýzla geçen arabalara bakýyorum. El kaldýrýyorum beni alsýnlar diye. Sanki baþka gezegendeyim görende olmuyor beni... Karýncalar geçiyor yanýmdan. Bana gülüyorlar... “Eskiden insanlar yürürlerdi, araba nedir bilmezlerdi... Siz niye yürümüyorsunuz?” dediklerinde utandým birden... “Ama eskiden bu kadar uzaklýða kim giderdi ki… Sefer zamaný olsa neyse diyorum!” içimden. Beni anlamýyorlar ... Bende anlatmaktan vazgeçiyorum. Ceketimi üzerime örtüp, yaþadýklarýmýn da üstünü örtüp, mis gibi kokan çimenlerin üstünde, uyumaya karar veriyorum. Oda ne! Bir kaç dakika sonra, el kaldýrýp durmasýný istediðim arabalar nasýl olmuþ da durmuþ, her yeni gelen merakla sorunca, açýklama yapýp hakkýmda senaryo üretiyorlar durmadan... “Vah zavallý, ölmüþ herhalde... Kim bilir hangi zalim vurmuþ garibe, Hastaneye bile götürmemiþler, kimse görmesin diye üzerini örtmüþ kaçmýþ gitmiþler...” aðlaþanlar, dizlerini vuranlar… Dualar edenler… Dayanamýyorum, ceketimi kaldýrýp sesleniyorum “Ben ölmedim… Bana kimse de çarpmadý ya...” sanki aðzýmdan çýkan naram bir dev yada ucube sesi gibi geldi ki, kimi bayýlýyor, kimi kaçýyor, kimi olduðu yerde kala kalmýþ þaþkýnlýkla bakýyorlar bana... En sonunda birisinin arabasýna biniyor ve oradan hýzlýca uzaklaþýyorum... Dertlerimden mi? Hayýr kendimden...Bir süre ertelediðim dertlerimden... Kaçýyorum! Tekrar geriye dönebileceðim bir yerden, tarihin benden eski olmadýðý, beni yansýtan gölgelerine, çözümsüzlüðe!

Saffet Kuramaz