YOLUN
SONU
Ya
yolun sonunda yarda ölüm
Ya
da ömrün sonunda yerde ölüm
Belki
Bir
gün yalnızlığımda geliverir gülüm
Son
bir nefes çekemeden kokundan içime
Gözyaşlarım
düşse de gözümden
Adın
düşmeyecek ey sevgili dilimden!
Ateşi
sönmeyecek aşkının ölsem bile özümden
Belki
de
Yolun
herhangi bir yerinde
Sonsuzluğa
ulaşmaktır ölüm
Ölümsüzlüğün
sırrını yaşamaktır
Ömür
denilen hediye
Ölümü
beklerken oyalanmaktır
Belki
Mevsimlerden
bir sonbahar da
Sararmış
bir yaprakla beraber düşerim
Toprağın
soğuk yüreğine
Ve
sinemde kopan fırtınalar
Üşütür
can kuşumu
Uçuverir
haber vermeden
Haberimi
götürür öteler ötesine
Belki
Yolun
sonunu göremeden
Süre
doldu der bir münadi
Ölüm
meleği alır götürüverir sonsuzluğa
Kanatlarının
arasında
Kaf
dağının ardına
Belki
de
Yolun
sonuna ulaşırım
Sarıverir
ölümsüzlük ruhumu
Kader
bu bilinmez ki ne yazdığı
Belki
bu son satırlarım
Satırlarda
son sözlerimdir
Son
kalp atışlarım
Son
yürek yakışlarımdır
Kim
bilir!
23-11-2012
Şair,
Burhan AKSU