Hayat dediðin ne ki!..
Bir uçurtmanýn gökte kaldýðý süre 
Bir arýnýn, bir çiçeði okþadýðý kadarki zaman
Bir gülmek, bir aðlamak kardeþliðinde
Dört mevsimlik bir hava
Ki en ýlýman iklimlerde solunan...

Ýlk açýldýðýnda gözler dünyaya
Her þey mavi, her þey masmavi görünür göze
Kararmaz hiç gün, bitmez de
Uzayýp giden raylarýn, asfaltlarýn üzerinde
Hele bir de yýldýzlar bakýyorsa gökten size
Oh, her þey ne güzel bu koca boþluðun içinde!..

Batmayan bir güneþ, umutlarda sýcak ve parlaktýr ya hep
Bu yüzden, geceler aydýnlýk sanýlýr meleklerin gözlerinden bakýnca
Karýþtýrýlýr güneþle, ay ýþýðý karanlýðýn en zifiri anýnda
Sanki hayat her an sabah, sanki hayat sadece ýþýktan ibaret...

Ne gül solar, ne bülbül susar hayali uzun süren sevinçlerde
Böyle anlatýlýr çocuða hayat, iskemlenin üzerinde
Çocuk da sanýr ki, hiç gölge düþmez ayak ucuna
Ne kadar yaþarsan yaþa hep kralsýn
Ve dünya hep rengarenk 
Ve gök hep mavi ýþýðýn parladýðý zamanlarda!..

Oysa her aydýnlýk, bir karanlýk taþýr sýrtýnda
Her iyiliðin, bir kötülük taþýdýðý gibi ruhunda
Ama henüz öðrenmemiþtir çocuk bunu
Bilse ki, büyük bir aldatmacadýr dünyanýn çarkýnda dönenler
Doðumdan ölüme dek süren sýnavlar içinde
Verilen onlarca kaçamak cevaplarla sýnanýr kiþi
Kurtarýr mý insaný bir doðru, bir yanlýþý götürünce
Ýniþe geçen bir hayatýn son sayfasýnda...

Rukiye Çelik/ANKARA
5 Nisan 2016