GÖNÜL YARASI

     Bazen anlýk bir kýzgýnlýkla bir anda celalleniverir duygular. Kýzgýnken söylenen sözler iyi kalpli insanlara aksedince nasýl da keskin bir býçak gibi gönül yarasý alýr. Gönül yarasý, dil yarasýnýn verdiði kötü kelimelerin sýzýsýný kalbe kadar indirince hüzün düþer yüzümüze. Gönülden gönle köprü kurar tatlý söz, gönül köprüsünü aniden yýkýverir acý söz. Çivi gibi iz býrakýr bazen kötü söz, baldan cümleleri sirke tadýna dönüþtürür aniden. Çok bilinen, (sanýrým yaþanmýþ) bir hikâyecik takýldý kalemime ansýzýn:

     ‘ÇÝVÝ’ konu baþlýklý eskilerden bir hikâye gelsin gönül soframýza:

     Bir zamanlar çok öfkeli ve hýrçýn bir çocuk vardý. Çocuk, sonradan üzülse de kolayca öfkelenip hýrçýn davranýþlar göstermekten kendini alamýyordu.

     Bir gün, yaptýðý bir hýrçýnlýðýn ardýndan öfkesi yatýþýp üzüntü hissetmeye baþladýðýnda babasý bir torba çivi verdi çocuða. Ve ne zaman sinirlenip hýrçýnlýk yapar ise bu çivilerden birini arka bahçedeki çitlere çakmasýný söyledi.

     Çocuk, ilk gün otuz yedi çivi çaktý. Daha sonraki günlerde çakýlan çivi sayýsý gitgide azaldý. Çocuk, öfkesine hâkim olmanýn arka bahçeye gidip çivi çakmaktan daha kolay olduðunu zamanla fark etmiþti.

     Sonunda çocuk öfkesine hâkim olur hâle geldi. Gidip durumunu babasýna sevinç içinde anlattý. Babasý, bu defa, kendisini tutabildiði her gün için çivilerden biri tanesini çitlerden sökmesini istedi oðlundan.

     Günler, haftalar geçti ve en sonunda çocuk babasýna tüm çivilerin bittiði haberini verdi.

     Bunun üzerine babasý, “Aferin oðlum! Ýyi iþ çýkardýn ve öfkene hâkim olmayý baþardýn,” dedikten sonra çocuðun elinden tutup onu çitlerin yanýna götürdü. Eliyle çitlerdeki delikleri gösterip konuþmasýný sürdürdü:

     “Ama þu çitlerdeki delikleri görüyor musun? Ýþte o çitler bir daha asla ayný olmayacaklar. Öfkelenip de kötü hareketler sergilediðin zaman, insanlarýn kalplerinde iþte bu çitlerde gördüðün gibi delikler açmýþ olursun. Ardýndan özür de dilesen, o yaranýn izi ortada kalýr. Onun için özür diler hallederim diye düþünmek yerine, sonradan özür dilemek zorunda kalacaðýn hatalar yapmamaya çalýþmalýsýn.”

     “Özür diler hallederim diye düþünmek yerine, sonradan özür dilemek zorunda kalacaðýmýz hatalar yapmamaya çalýþmak...” ne orijinal bir cümle. Özür dilemek de bir erdemdir, öyle gururuna yedirip de herkes özür dilemeyi beceremez. Affetmek de erdemdir, kibirli insan çabucak affetmeyi asilliðine yakýþtýramaz. Affetmek Allah’a mahsusken ve Rabbimiz tövbe kapýlarýný bizim için sonsuza dek açmýþken ve baðýþlamak için hep yanýmýzdayken; aciz bir kul olarak biz niye mümin kardeþimizi ufacýk kusuru ve yanlýþý için affetmeyelim ki. Biz kimiz ki, fani dünyada yaþayan bir âdemoðluyuz. Özür dilemek, affetmek, saygý duyup sevgi beslemek, kalp kýrmamak ve tatlý dilli olmak arasýnda komþuluk iliþkileri kurmak ister gönül dünyamýz. Bir çivi olmaktansa pamuk olmalý iz býrakmamacasýna belki de. Pamuktan bir kalp ile þeker gibi sözleri yoðurup baldan sohbetlere dokunmalý her saniye. Bal tadýnda muhabbetiniz, düþünerek söylediðiniz yerli yerinde cümleleriniz, þeker gibi sevdikleriniz olsun.