Yazmakla
yazmamak arasına sıkışmış kelimeler biriktiriyorum
Sevmekle
gitmek arasında sıkışmış yüreğime.
Sevsem
de kalamadığım istesem de gidemediğim,
Tek
kişilik sonsuz bir hücreye mahkum olmuş bedenim.
Yazmak
isteyip yazamadığım,
Sustuğum cümlelerimde seviyorum seni
Tek
kişilik koca dünyamda sensizliği yaşıyor
Her gün biraz daha ölüyorum…
Sustuğum
cümlelerim gardiyanım olmuş
Yazdığım
şiirler darağacım
Kirpiklerin boynumdaki urgan…
Konuş yüreğim konuş artık
Nokta koyamadığım cümlelerim
Virgül le bile ayıramadığım senle ben…
İdam
kararı çoktan verilmiş gıyabımda
Asmak için ne bekliyorsun vur tekmeyi
Zaten
öldüm ben yazamadığım şiirimde
Zaten öldüm…
Söylediğin
her yalan ufak ufak öldürdü
Her seni seviyorum lu cümlen bir parçamı kopardı benden
Her sensiz gelişin bir parça toprak attı mezarıma
Sustuğun her kelime biraz daha yaraladı beni,
Ve sen
Sen yaralarımla bırakıp gittin beni…
Senden sonra ben,
Yazdığım her şiirde
Aldığım her nefeste,
Gözlerimi açtığım her sabahta
Öldüm…
Kaç kere ölür insan hayatta…
Bir
kere doğan insan,
Elbet
bir kere ölmeli bu hayatta,
Oysa ben yazdığım her şiirde,
Yazamadığım her dizede,
Sensiz geçen her gün de
Tekrar tekrar öldüm
Öyleyse
Ben
Ya
insan değildim
Ya
da hiç doğmadım...
Mehmet Demirel