AÞKIN ZEHRÝ

Âlem bir sahnedir,  bu sahneye bu defa bir vaveyla düþer.

Sahnedeki oyuncularý gördükçe insanýn feryat edip haykýra haykýra aðlamasý geliyor ki. Ýþte o anlar bazen kendime diyorum…

Ya Rab bu sahnedeki ses dinmeyecek mi?

Buraya çýkanlar sahneden inmeyecek mi?

Öyle bir sahne ki bu sahne tertip-i meþiyyet

Yalnýz görüp baktýðýmýz bütün vakalar hakikat

Kurban olduðum sen verdin bu cana bütün ervahi

Bizim medet beklediðimiz baþka kimse yok varsa sen söyle Yüce ilahi.

Güneþin doðmasýyla hayat denilen senaryoda  tek perdelik oyunda oynayan iki çocuk.

 Adý üstünde çocuk taptaze dupduru ýþýl ýþýl çakýl tanesi gözlerle oynayan iki komþu çocuðu. En sevdikleri kumlarda oynamak olduðu için sözleþir okul çýkýþlarýnda el ele tutuþup oynamaya koþardý. Bünyamin ile Rukiye.   

Çocuklarýn iyi anlaþtýklarý gibi ailelerde  çok güzel anlaþýyorlardý.  Köyün iþleri peþ peþe olur adam bulmak zordur o zamanlarda. Harman zamaný, orak zamaný bu iki aile birbirine yardýma giderler hiç ikiletmez birbirlerinin iþlerini güle oynayarak yaparlardý. En büyük neþe kaynaklarý ise çocuklarý Bünyamin ve Rukiye’ydi.

Günler günleri aylar aylarý kovaladý iki dost aile bir baktýlar ki çocuklarý genç kýz ve delikanlý olmuþ birbirlerine muhabbetleri hala ayný sýcaklýkta devam ediyorlardý. Bu iki aile çok sýk görüþtükleri için çocuklarýnýn çok iyi arkadaþ olduðunu düþünüyorlardý. Oysa bu iki genç gizli bir sevda ile birbirlerine aþýk olmuþlar ancak her ikisi de diðerine bir türlü itiraf edememiþti.

Rukiye köyün en güzel kýzý olmuþ tüm köy delikanlýlarýnýn dikkatini çekmektedir. Bünyamin duygularýný söyleyemediðinden geceleri uyku nedir bilmez hale gelir. Her gün çeþmeye kýzlarýn gittiðini görür gizliden gizliye Rukiye’yi takip eder. Gönlünün bir baþkasýnda olup olmadýðýný merak etmektedir.

Genç kýz ve delikanlýlarýn buluþma yeridir köy çeþmesi birbirine sevdalýlar orada buluþur. Su doldururken bakýþýr, bazen konuþur birbirlerine hediye verirler. Ama günlerce seyrettiði Rukiye sessizce suyunu doldurup ona bakanlara yönünü bile dönmeden evin yoluna düþer. Bu çok hoþuna gitmiþtir Bünyamin’in kuþ gibi rahatlar. “Demek ki gönlü boþ… Acaba” içinde cevapsýz sorular gittikçe büyür. Þaka ile  birkaç kez takýlmýþtýr Rukiye’ye ama Rukiye kýzarýp kaçmýþ hiçbir þey dememiþtir.

 Oturup bir mektup yazar o gece bunu bugün çeþmede vereceðim diye heyecandan uyuyamaz. Sabahý zor eder. Çeþmenin baþýna Rukiye’den önce gitmiþtir.  Rukiye Bünyamin’i görünce þaþýrýr. Aslýnda uzun zamandýr gizliden gizliye onu takip ettiðinin farkýndadýr da anasýgiller takip et dedi diye açýða vurmamýþtýr. Bünyamin’in yanaklarýný al basmýþtýr.

– Rukiye þunu al hele!

Diyerek koþarcasýna  gider.

Aman Allah'ým Aman Allah'ým Rukiye nasýl heyecanlanmýþ týr. Titreyerek elindekine bakar. Nerede okuyacaktýr bunu eve gitmeden þuracýkta okumak için can atar ama birilerinin görmesinden korkar. Gözünü açtýðýndan beri Bünyamin’i görmüþtür. Baþka bir göz onun gözüne baksýn hiç istememiþtir. Yüreði kanatlanmýþ ayaklarýna takýlmýþtýr sanki. O kadar hýzlý adýmlarla eve gidip odasýna çýkar ki kendisi bile þaþýrmýþtýr.

Elleri titreyerek mektubu açar

“Canýmýn goncasý, yüreðimin  eliyle yazýyorum sana bu satýrlarý. Kendimi bildim bileli gönlümün aktýðý yüreðimin titrediði tek sen oldun. Süslü laflar edemem. Beni sevde diyemem sana. Bunlarý yüzüne söylemek isterdim ancak beni geri çevirir biz arkadaþýz dersin diye yazayým istedim. Þayet seninde bende gönlün var ise benimle evlenir misin? Cevabýný sabýrsýzlýkla bekliyor olacaðým. Çeþmenin orada ki taþýn altýna býrakacaðýn mektubu sabýrsýzlýkla bekliyorum. Eðer cevabýn hayýr olursa bir daha bu konuyu hiç açmayacaðýmdan, baðrýma taþ basacaðýmdan emin ol.” 

Rukiye aþkýnýn karþýlýksýz olmadýðýný öðrenince heyecaný sevinci bir kat daha arttý. Akþam yemeðine yardým etmek için annesinin yanýna gitti. Annesi kýzýnýn al al olan yanaklarýna baktý. Hafifçe gülümsedi. Ama hiçbir þey demedi. Ana yüreði bir þeyler seziyordu ama kýzýnýn ona açýlmasýný bekliyordu.

Rukiye mektup yazmadý. Onun yerine cevabý kendisi söyleyecekti. Gece yýldýzlarý seyrederek uyumaya çalýþtý. Sabah olduðunda evin iþlerini yapýp her zaman ki saatte çeþmeye gitti. Özellikle oyalandý ki Bünyamin taþýn altýna bakarken onu orada bekliyor olacaktý.

 – Bünyamin, taþýn altýný kaldýrma. Annene söyle annemle konuþsun. Ben sana nasýl hayýr derim.

Öylece kalakaldýlar.

Bünyamin baþý döndü yine sendeledi. Çocukluðundan beri baþ dönmesi bir türlü geçmemiþ, ara ara böyle baþý dönerdi.

Rukiye onun düzelmesini bekledi. Testiyi aldýðýnda yine baþýnýn döndüðünü fark etti.

 -  Ýyi misin?

Kafasýný sallayýnca testisini alýp gitmek üzereyken Bünyamin’in çeþmenin baþýna yýkýlýverdiðini gördü.

Þimdiye kadar hiç böyle olmamýþtý. Elinden tutmak için elindeki testiyi býrakýp öyle koþtu ki yetiþip elini tutamadý.

  Fakat bu yýkýlýþ öyle bir yýkýlýþtý ki sanki Toros Daðlarý çökmüþtü. Sanki kayalar cehennem çukurunun içine yýkýlmýþ gibiydi. Bünyamin düþerken baþýný çeþmenin taþýna vurmuþ kan akmaya baþlamýþtý. Rukiye bunu görünce korkuyla köye doðru koþmaya baþladý. Rukiyelerin evi çeþmeye çok yakýndý. Koþarak eve gitmeye bir taraftan avaz avaz 

- Anne anneeee koþunn Bünyamin  düþtü

Diye baðýrýyor yüreðinin yangýnýyla aðlýyordu. Onun bu feryadýný duyan tüm komþular koþup çeþmenin baþýna gitmiþlerdi. Kim akýl etti bilmiyordu bile ama biraz sonra ambulans geldi. Kontrolleri yapýldý. Hemen hastaneye kaldýrýlmasý gerekiyordu. Ambulansýn arkasýndan gözü yaþlý kalakaldý Rukiye.

 – Anne ne olur bizde gidelim.

Kýzýnýn halini fark eden annesi, babasýna diyerek onlarda hastaneye gittiler.

Ýlk kontrolleri yapýldýktan sonra doktorlar babasýný sordular. Bünyamin’in babasý orada zaten sabýrsýzlýkla bekliyordu. 

– Durumu nasýl doktor bey.

 Rukiye  bembeyaz bir yüzle Reþit amcasýnýn yanýnda duruyor. Doktorun vereceði haberi bekliyordu.

 – Doktor bey iyi deðil mi?

Doktor ne diyeceðini bilemez bir halde ikisinin de yüzüne baktý. Ýçerde yatan gencecik delikanlýydý. Hayalleri vardý ve bu hayaller…

–Ýyi merak etmeyin. Ancak artýk göremeyecek.

Dünya bir an dönmeyi býraktý. Reþit amca yere yýðýlýverdi. Rukiye’nin gözlerinden yaþlar adeta fýþkýrýyordu. Bir daha çakýr gözleriyle baktýðýnda Rukiye’nin ona aþkla baktýðýný göremeyecek, lüle lüle saçlarýný savurduðunda söylediði türküleri söyleyemeyecekti. Rukiye ateþlerin içinde yürüyordu adeta. Tüm benliðini saran yakan bir acýyla aðlýyor aðlýyor aðlýyordu.

Dudaklarýndan

Yüreðimde kor kor  yanan sevdiðim

Gözlerime bakýp gülemez misin?

Beþ vakit ismi mi anan sevdiðim

Þu köþeden çýkýp gelemez misin?

Kalk hadi zamana dur diyelim biz

Tükürseler bile nur diyelim biz

Kadere rest çekip vur diyelim biz

Beni þimdi görsen bilemez misin?

Ne gelirse Hak'tan þükür demeli

Elden bir þey gelmez böyle temeli

Kadir Mevla’m baþtan yazsa ameli

Sen beni Allah’tan dilemez misin?

Dökülüverdi.

Herkesten kaçar hastanenin en ücra köþesine. Aðladýðýný yýkýldýðýný kimseler görmesin ister. Çocukluðundan beri aþýk olduðu Bünyamin’i onu bir daha göremeyecekti. Bir bir anýlarý gelir aklýna. Koþturmalarý ona sevgi ile bakan gözleri. Iþýl ýþýl yanardý ona seslendiðinde. Rukiye’nin halleri Bünyamin’in annesinin dikkatini çeker. Ýkisi de söylemese de Bünyamin’in Rukiye’ye sevdalý olduðunu annesi anlamýþtýr.

– Gel hele kýzým öyle yýkýlma þöyle yanýma gel. Hadi odaya alacaklarmýþ bizde gidelim.

Bünyamin sargýlar içindedir. Hastanede bir süre yatacaðýný söylerler. Yanýnda kimsenin kalmasýna gerek yok diyerek doktor hepsini yollar.

Birkaç gün sonra sargýlar açýldýðýnda gerçeði söylerler. Bünyamin yýkýlmýþtýr. Dünyayý görememekten deðil, bir daha Rukiye’yi göremeyeceðini düþünür. Beraber yürüdükleri yollarda yeþil aðaçlarý, kýr çiçeklerini kendisine baktýðýný gördüðü zaman gülerek baktýðýnda gözlerini kaçýran hallerini göremeyecektir. Taburcu olur. Eve geldiðinde kimse ile görüþmek istemez içine kapanýr. Günler günleri kovalar. Rukiye’yi özler özledikçe göremeyeceðini bilmek onu eritir. Rukiye’nin de farký yoktur. Günden güne erimekte tükenmektedir adeta. Bünyaminlere her gittiðinde görememiþtir onu. Onunla konuþmaya öyle ihtiyacý vardýr ki. Ama Bünyamin zifir karanlýk dünyasýnda tek baþýna kalmak istemektedir.  Bünyamin bu karanlýk dünyanýn içine çekmek istemediði için Rukiye görüþmez.

Rukiye’yi baþka köylerden ve kendi köyünden de isteyenler olmuþ ama Rukiye hepsine hayýr demiþtir. Bünyamin elinde deðnek ile dýþarý çýkmaya baþlamýþtýr. Çok uzaklaþmaz evlerinden ama Rukiye onu camdan gizli gizli seyreder.

Bir iki gün böyle evin etrafýnda gezindiðin de Rukiye’de dýþarý çýkýp yakýnlaþmadan seyreder. Bir gün ayaðý takýlýr yere düþer. Rukiye koþar tutup kaldýrmak ister.

 – Býrak beni yardýma ihtiyacým yok.

 – Ben Rukiye Bünyamin.

– Çek git baþýmdan

Diyerek Rukiye’yi kovar.

Rukiye bu duruma iyice üzülür. Ýçin için yanar. Derdini kimselere dökemez gittikçe zayýflamaya baþlamýþtýr. Günlerce Rukiye Bünyamin’i kollar. Her çýktýðýnda sessizce onu takip eder. Ne zaman yaklaþmaya kalksa her seferinde kovulur. Ama yýlmaz. Takip etmeye devam eder. Ama bu durumun böyle devam etmemesi gerektiðini düþünür. Bünyamin hastaneden çýktýktan sonra hiç kontrole gitmemiþtir. Ýçi içini yemiþtir Rukiye’nin bu duruma dayanamaz ve doktora gitmeye karar verir. Ertesi gün þehir dolmuþuna binerek hastanenin yolunu tutar ve doktoru bulur. Doktora durumu anlatýr. Çare olup olmadýðýný merak ettiðini söylediðinde, doktor þöyle bir bakarak

– Sen neden bu kadar merak ediyorsun bu genci kýzým.

Rukiye gözyaþlarý içinde düþtüðü gün kendisine evlenme teklif ettiðini ama þimdi onunla bile konuþmadýðýný, tatlý sözlerini duyamadýðýný her seferinde onu kovduðunu anlatmýþ. Bünyamin’in iyi olmasý için ne gerekiyorsa yapacaðýný mutlaka bir çaresi olmalý bana söyleyin diye yalvararak aðlamaya baþlamýþtýr. Doktor genç kýzýn haline acýyarak, aþkýn büyüklüðünü bir kez daha anlamýþ ve usulca kýza.

– Bunun tek çaresi kornea  nakli

Kýzýn anlamadýðýný fark edince “yani göz nakli” deyiverdi.

Rukiye ne diyeceðini bilemez bir halde köye dönmek hastaneden ayrýlýr. Doktora benim gözümü alýn demiþtir demesine ama bunu ailesine nasýl anlatacaktýr. Evet artýk sevdiðinin onu görmesi için bir çare vardýr. Evet evet sonunda görebilecektir. Dolmuþa bindiðinde bile aklý doktorun dediklerindedir. Ailesini ikna etmek için ne yapacaðýný düþünerek köye varmýþtýr bile.   

Eve geldiðinde durumu annesine babasýna anlatýr. Annesinin tepkisi çok sert olur.

-Hayýr!  Gençliðini soldurmana izin veremem.

– Anne Bünyamin’de aynýsýný benim için yapardý. Hem iki tane gözüm var. Biri bana yeter biri de ona. Neden böyle bir imkânýmýz varken ikimiz birden kör olalým. Anne onun görmediði her gün bende görmüyorum.

Annesi kýzýnýn saçlarýný okþar, baðrýna basar. Rukiye köyün en güzel kýzýdýr. Selvi gibi boyu, ceylan gibi bakýþlarý vardýr. Tüm bekâr oðlu olan annelerin imrenerek gelin etmek istedikleri bir genç kýzdýr. Yüzünün güzelliði bir yana huyu da çok güzeldir. Su gibi durudur. Verdiði karara ailesini tam olmasa bile ikna etmiþti. Þimdi sýrada Bünyamin’in babasý vardý. Bünyamin’in babasý öðretmendi. Sanýlanýn aksine iki gencin birbiri arasýnda ki muhabbeti fark etmiþ. Onlara açýlmalarý için zamana býrakmýþtý. Rukiye’nin oðluna olan düþkünlüðünün onun dýþarý çýktýðýnda sessizce onu korumak için etrafýnda döndüðünün farkýndaydý. Gerçekten çok iyi bir kýzdý Rukiye. Onunla konuþmak istediðini duyduðunda kabul etti. Rukiye hastaneyi doktorun dediklerini ve verdiði kararý anlattý.

– Sen bu kararýn sonuçlarýný neler getireceðini biliyor musun?

Rukiye kafa sallayarak biliyorum der. Bünyamin’in annesi bir taraftan aðlýyor oðlu için seviniyor diðer taraftan kýzý gibi sevdiði ve aþkýndan emin olduðu Rukiye için endiþeleniyordu.

 – Bak kýzým sonradan piþman olacaðýn bir karar verme. Gençlik biter, aþk biter ne olur ne olmaz.

Ama ne dese boþtur. Annesi gözlerini silerek Rukiye’ye

– Kýzým o zaman nakillerden sonra sizler iyileþir iyileþmez düðününüzü yaparýz.

 Rukiye annemler bilir diyerek utandýðýnda al al olan yanaklarýný tutarak evine gitmek için ayaða kalkar. Ellerini öper ve

– Her þey iyi olacak inþallah

 Ertesi gün tekrar hastaneye giderek

  -Doktor bey benim gözümü Bünyamin’e nakleder misiniz? Ben baðýþ yapmak istiyorum.

 Ailesinin karþý çýkmasýna raðmen aþkýna gözünü verip onun dünyayý görmesini saðlamaya karar vermiþtir.  

Bir dizi tahlil ve tetkikler yapýlýr. “Size haber vereceðiz” diyerek doktorlar gönderirler.

 Babasý Bünyamin’e olanlarý bir bir anlatýr.

 – Kime sordunuz da kabul ettiniz. Benim sadakaya ihtiyacým yok.

Hastaneden çýkan Rukiye sevinçlidir. Doktor ümitvari konuþmuþtur. Müjde vermek istiyordur. Kavuþacaklardýr sonunda.

– Bünyamin

Rukiye’nin sesini duyunca babasý daha önceden olaylarý anlattýðý için aðýr sözler söylemeye baðýrmaya baþlar. Yanýna bile yaklaþmasýna izin vermeden kovar kýzý.   

Gün gelir çatar. Annesinin babasýnýn ýsrarýna dayanamaz hastaneye yatar. Rukiye yan odada konuþulanlarý anlamasa da sesini duyar Bünyamin’in gelmiþtir içi rahatlar. Zor ve uzun bir ameliyattan sonra ikisinin de sargýlarý açýlacaktýr.

Doktorlar önce Bünyamin’in sargýlarýný açmaya karar verirler. Yavaþ yavaþ açarlar. Herkes pür dikkat onu seyrediyor vereceði tepkiyi bekliyorlardý.

 – Önce karaltýlar göreceksin. Sonra yavaþ yavaþ netleþecek birkaç dakika içinde. Görüyor musun bizleri?

Hayat yine bir perdelik oyun için perdelerini açmýþtýr. Bu sefer senarist baþka þeyler yazacaktýr. Mevla’m neylerse güzel eyler.

Rukiye’nin ailesi de sargýlar açýlýrken aðladýklarýný belli etmemeye çalýþmýþlar kýzlarýný öperek geçmiþ olsun dileklerini iletmiþlerdi. Tabi ki Bünyamin’in annesi ile babasý da koþarak onlarýn yanýna gelmiþ. Annesi Bünyamin’in gördüðünü ‘iyileþsinler düðün kuralým ne dersiniz’ diyerek sevinçlerine sevinç katmak istediklerini söyleyerek birbirlerine sarýlýp aðlaþmýþlardýr. 

– Aðlamayýn artýk bakýn Bünyamin’in görüyor tek göz ona da bana da yeter.

On gün hastanede yattýlar. Rukiye hep bekledi kapý açýlsýn onu görmeye gelsin. Saçlarýný okþasýn. Ya da en azýndan “nasýlsýn” desin. Ama hiç gelmedi Bünyamin…

Taburcu olurlar. Köyde hazýrlýklar baþlamýþtýr bile. Saðlýklarýna kavuþmalarýný beklerler. Bünyamin çabuk toparlamaya baþlasa da Rukiye gün geçtikçe solmaya baþlamýþtýr. Doktor kontrollerinde bir sorun yoktur ama aslýnda Bünyamin’in uzaklýðý, soðukluðu onu hasta etmektedir. Düðün dernek kurulur evlenirler. Yýllar yýllarý takip eder. Ama aradaki mesafe gittikçe büyür. Rukiye günden güne solar. O güzeller güzeli kýzýn yerinde yeller esmektedir artýk. Ýki tane çocuklarý vardýr. Ancak Bünyamin alakasýz ilgisiz ve sorumsuzdur. Evle onlarla ilgilenmemekte gece hayatýna alkole, kumar oynamayla günlerini gün etmektedir.

Sevdasý uðruna gözünü düþünmeden verdiði Bünyamin gitmiþtir. Evlendiði günden beri bir gün sevgi dolu tek bir söz söylememiþ onu hep aþalamýþtýr. Köydekiler Bünyamin’in þehirde bir kadýnla beraber olduklarýný aralarýnda konuþmaya baþlamýþlardýr. Rukiye duymasýn diye kimse ona söylemez zira kadýnýn onun için gözünden bile vazgeçtiðini, güzelliðinin gittikçe solduðunu soldukça Bünyamin’in gözünün dýþarýya döndüðünü fark etmiþlerdir. Bir gün arkadaþý dayanamayarak kýzý uyarýr. Çocuklarýný alýp þehir otobüsüne biner. Tarif edilen yere gittiklerinde barýn kapýsýnýn önünde Bünyamin’i sarýþýn oldukça dekolte giyinen bir kadýnla  görürler. Çocuklarýný köþede býrakýr. Siz bekleyin hele.

– Bünyamin

Kafasýný kaldýrýp sese doðru bakar. Bakmasýna ama hiç sanki kim var burada bu içkili mekanlarýn ortasýnda iþin ne bile demez. Yanýnda ki kadýn kýkýrdayarak

– Karýn mý yoksa?

Evet der gibi baþýný sallar. Kadýn sýkýca koluna sarýlýr

-  Kovalamayacak mýsýn yav þunu tepemizde.

Bunu duyunca Rukiye’nin tepesinden kaynar sular dökülür. Gök kubbe çatlar, yer yarýlýr da bir yerlere sýðamaz. Eve gitmelidir eve….Çocuklarýnýn yanýna koþarak gider ellerinden tutar.

 – Anne babam niye gelmiyor.

 – Babanýz deðil o yürüyün.

Günler günleri takip eder. Yediði dayaklarýn morluklarý daha geçmemiþtir. Her gün içki içip geldikten sonra bir ömrü senin gibi biriyle geçirmek zorunda mýyým diyerek Rukiye’yi dövmektedir. Yine de Rukiye sabýr edip düzeleceðini yine eski mutlu günlerine döneceklerini umut eder. Hep umut eder ama düzelme de yoktur.

Günler sonra eve gelmek aklýna gelir Bünyamin’in ne yapmýþlardýr ne yemiþlerdir aklýna bile getirmez. Sabahýn üçünde kapýyý tekmeleyerek açar.

– Kalk lan karý açým ben sofra kur.

Evde kuru ekmek bile yoktur. Bunu deyince Rukiye elinde su dolu bardaðý kafasýna fýrlatýr. Çocuklar sese uyanýr aðlaþmaya baþlarlar. Ýçkinin verdiði taþkýnlýkla mutfaktan kaptýðý býçaðý koluna saplar.

– Yapma! Çocuklarý yatýrýyým ne olur. Zaten saatlerdir ateþler içinde yanýyor evladým.

Daha lafýný bitirmeden ateþli olan Ertuðrul’un annesinin yanýna gelmek isterken yerdeki cam kýrýklarýnýn ayaðýna battýðýný gördü ayaklarý kanamaya baþlayan çocuk bir taraftan aðlýyor bir taraftan annesinin dayak yememesi için üstüne kapanmaya çalýþýyordu. Ortalýk kan revan olmuþtur. Bünyamin sallanarak evden çýkýp gider.

Sesi duyan konu komþu ana oðulu hastaneye götürür. Kendini hiç düþünmez Rukiye

 - Oðlum oðlum çok ateþli üç gündür düþmedi ateþi

Der ve bayýlýr. Kendine geldiðinde oðlunun yan tarafta yattýðýný görür. Kolunda serum yaralarý sarýlmýþ oðlunun yüzü bembeyazdýr. Ayaða kalkmaya çalýþýr. Doktor eliyle omzuna dokunur.

– Dur hele  

- Oðlum nasýl neyi var.

– Menenjit olmuþ oðlunuz.

Ben iyiyim beni býrakýn oðlumu alýp gitmek istiyorum. Ne hastaneye verecek paralarý vardý nede ilaç alacak ikisinin de yaralarýný sarýlmasý lazýmdý. Oðlu için hemþireler sargý bezi ve pamuk verdiler ayaklarýný ara ara temizleyip sarýn dediler.

Çocuðu alarak dýþarý çýktý hastanenin orada ki çöp bidonlarýnda atýlmýþ bezler buldu. Temize benziyorlar kullanýrým diyerek aldý. Doktor býçak yaralarýný sorduysa da Bünyamin’i tutuklarlar diyerek bir þey söylememiþ ayaðým kaydý býçak elimdeydi gibi bahanelerle polise bir þey söylememiþti.

Küçük oðlu köyde oynarken düþmüþ ayaðýna kýymýk batmýþ diyerek oradaki yaþlý kadýnlar koca karý ilaçlarý ile geçiþtirmiþlerdi. Ama çocuðun bacaðý morarmaya baþlamýþtý. Bünyamin bu zaman zarfýnda eve hiç gelmemiþti. Hastanenin çöplüðünden aldýðý sargý bezleri ile oðlunun ve kendi kolunun yaralarýný iyi etmeye çalýþsa da fayda vermiyordu. Büyük oðlu yine ateþler içinde yanmaya baþlamýþ hastaneye bir gece zor yetiþtirmiþlerdir.

 – Doktor bey neden yine ateþlendi.

– Hastanede kalmalý. Evde bakýmsýz kalmýþ.

–Param yok nasýl býrakýrým.

Doktor omzuna dokunarak “masraflarý hastane karþýlayacak”

Rukiye aðlayarak eve döner, dönmesine ama diðer oðlunun bacaðýnýn çok aðrýdýðýný bu nedenle köydeki çýkýkçýnýn sardýðýný söylerler. Rukiye’nin býçaklanan kolu da iyice morarmaya baþlamýþtýr. Ertesi gün küçük oðlunu alýp, hastaneye ziyarete giderler. Birkaç kýyafet de götürmüþtür yanýnda. Ýçeri girdiklerinde doktorlarýn hemþirelerin hareketleri dikkatlerini çeker. Telaþlýdýrlar.  Koþarak oðlunun yanýna çýkar. Ýçeri girmesine izin vermezler.

–Dýþarda bekleyin

Beklerken bir doktor küçük oðlunun ayaðýný fark eder. Eðilerek saçlarýný okþar “uf mu oldu ayaðýn gel bakalým” kadýn daha bir þey diyemeden çocuðu alýr içeri geçerler. Kafasýný kaldýrdýðýnda Rukiye’nin kolunun morluðunu görür. Oðlana baktýktan sonra kadýnýn kolunun da röntgenin çekilmesini söyler. Ýtiraz bile edemezler. Ýkisinin de aslýnda hali iyi deðildir. Rukiye aðrýdan uyuyamaz haldedir ancak çocuklarýnýn hastalýklarýnýn düzelmesi onun için daha önemlidir.

Oðlunun bacaðý ve kendi kolu kangren olmuþtur. Yaraya bakýlmadýðý için iltihap ilerlemiþ ve kemikler çürümüþ eðer kesilmezse tüm vücuda yayýlýr diyen doktor ameliyat olmanýz lazým acil diyerek yanlarýndan ayrýlmýþtýr.

Büyük oðlunun yanýna girmek istemiþ tedavisi sürüyor diyerek içeri alýnmamýþtýr. Küçük oðlunu ve rukiye  ameliyat için hazýrlamýþlar Bünyamin'e haber salmýþtýr. Bir gözü kapýdadýr ama ne gelen vardýr ne de soran.

Acil olarak ameliyata alýrlar. Ýki oðlu ile hastanede periþandýr. Köyden gelen gidenlere Bünyamin’i sorar ama kimse haber almamýþtýr. Eve gelmemiþtir Bünyamin o günden sonra. Sadece muhtar babasýnýn tarlasýný sattýðýný söyler. Bir tarla vardý iþe yarar ona da mý göz dikti diye düþünür.

Amaliyattan çýkarlar rukiyenin kolu ve küçük oðlunun bacaðý kesilmiþtir 

Rukiye kendine gelir hemen büyük oðlu nu sorar hemþeriye 

Büyük oðlunun odasýnýn kapýsýnýn aralýk olduðunu görür sevinir. Ýçeri bakar. Yatak boþtur.

 – Hemþire haným oðlum nerede

Hemþire oðullarý ve kendisi ile çok ilgilenmiþtir. Onlarýn garibanlýklarý arayýp soranlarýnýn olmamasý onu üzmektedir. Bu haberi ona nasýl vereceðini düþünürken doktor gelir.

– Metin ol kýzým. Rabbim diðer evladýna uzun ömür versin! 

Oðlunuz hakkýn rahmetine kavuþtu der.

Hastane koridorlarý bir annenin acý feryadýyla yýkýlýr adeta.

Küçük oðlum nerde 

 oðlunun ameliyattan ne zaman çýkacaðýný sorup durmaktadýr. Doktorlar bu kadýna nasýl diyeceðiz der gibi birbirlerine bakmakta ve susmaktadýr. Ama saatler ilerledikçe acýsý çoðalmakta büyük oðlunun acýsýnýn yanýna küçük oðlundan haber alamama da eklenince katlanýlýr bir acý olmaktan çýkmaktadýr.

Küçük oðluda amaliyat masasýnda kalmýþ o da hakkýn rahmetine kavuþmuþtur 

– Neredesin Bünyamin neredesin.

Hala onlarý bu hale getiren kocasýnýn gelip ona destek olmasýný ummaktadýr. Oysa Bünyamin onun için yazýlan ayrý bir senaryoda rol oynamaktadýr. Doktorun yanýna yaþlý gözlerle yaklaþtýðýný görünce irkildi. –cenazelerni  götürebilirsin istersen kýzým ben defin iþlerini hazýr ederim der 

 – Allahýmmmm bu nasýl kader kendi kolu yok. Ogullarýný kara toprak onun yerine baðrýna basacak bu nasýl bir acý.

Rukiye cenazeleri bu gün götürmek ister hiç olmazsa bir günde evinde misafir etmek ister .

Feryadý daðý taþý deler. Canýndan can gitmiþtir.      Cenaze arabasýna cenazeler yüklerler. Köyün yolunu tutarlar.  Yaðmur adeta gözyaþlarý ile yarýþmaktadýr. Aðlar aðlar yaðar yaðar. Büyük oðllarýný kaybetmiþ bir anne kendisinin ise kanamasý vardýr. Ama kendi acýsý umurunda bile deðildir.

 Köye varýp sabah olmasýný beklerler. Birden bir týkýrtý olur dýþarda  orda ne olduðunu anlamak için kapýnýn önüne çýkar. Ayaðý bir þeye takýlýr. Þöyle karanlýkta iter bir þeyin düþtüðünü görür ayýn ýþýðýnda

Yerde yatan bir insandý insan cesedi 

Yanýna varýr hafifçe sýrt üstü yatan cesedi çevirir bu sevdiði çocuklarýnýn babasý bünyamindi 

Avuçlarýný sýkmýþ yýllar 

 elinde. Bünyamin’e verdiði mendildir. Kumar borcu yüzünden öldürmüþler kapýsýnýn önüne atmýþlardýr .

– Bünyamin aþkým ses ver Bünyamin

Sallýyor titretiyor kaldýrmaya çalýþýyor ama hiçbir hareket yok. Eve götürmeye çalýþýyor ama külçe gibi aðýrlaþmýþ bir gram yerinden oynatamýyor du tek kolu ile ne yapa bilirdi üstüne bir þey örtmek için mutfaða gittiðinde masanýn üstünde býçaðý görür 

Eski günleri düþündü o oynadýgý yýllarýný Bünyamin’le bakýþarak seviþtiði günleri. Ne güzel günlerdi. Aþk dolu mektubunu aldý raftan öptü kokladý.  eline aldýðý býçaðý tam da yüreðine sapladý.

Bir ailenin hüzünlü hikayesi böyle sona erdi dördünüde bir aile mezarlýðýna gömdüler

Aþk neydi bir fincanýn içine saklanmýþ zehir miydi yoksa?

Ihlamur aðacýna þehametli sözleri

Baðla diyorsun amma baðlarým anlatamam

Iþýl ýþýl yanarken gecelerin gözleri

Aðla diyorsun amma aðlarým anlatamam 

Sýrmalý bir keseye topladýðým taþlarý

Rahvan atlara vurup götürdüðüm düþleri

Gönlümün kafesinde kanat çýrpan kuþlarý

Eðle diyorsun amma eðlerim anlatamam 

Aþkýn ateþi söndü küllerimi üþüttüm

Dallarým yetim kaldý güllerimi üþüttüm

Daðlarýn eteðinde yellerimi üþüttüm

Çaðla diyorsun amma çaðlarým anlatamam

Kimi görsem yollarda ben gibi sürünüyor

Sahte bir gülücüðe maralým bürünüyor

Ciðerimin yarasý dýþardan görünüyor

Daðla diyorsun amma daðlarým anlatamam

Allah'ýn rahmetine el açýp sýðýnarak

Kollarým bir gül dalý ellerim iki yaprak

Dua ettim gönülden el açtým utanarak

Söyle diyorsun amma söylerim anlatamam