Dondurucu kýþ mevsimi soðuðunda iki haftalýk izin alýp köye çýkmýþtým. Tatilimi köyümde yapýyordum. Huzur demek Köy demekti benim için. Karla örtülü çam ormanýný ve daðlarý izlemek benim ruh saðlýðýma iyi geliyordu.

Bir öðle vaktinde telefonum çaldý arayan kýymetli dostum Serap’tý.

-“Efendim Serap?”

-“Kýz Ayþegül nerdesin?”

-“Köydeyim.”

-“Ne köyde mi?” diye þaþýrýnca ben de þaþýrdým.

-“Evet de noldu?” diye sordum. 

-“O zaman biz dönelim.”

-“Nereye? Noluyo Serap?”

-“Þey biz sana sürpriz yapmak istedik Fatma ile. Trabzon’a geldik.” Diye cevap vermesiyle ben þok oldum. Saate baktým, 12:05’ti.

-“Serap þuan neredesiniz tam olarak?”

-“Akçaabat merkezde, bir camii var.”

-“Süper, Ak Camii olmasý lazým. Oradan Trabzon tarafýna ilerleyin Çayýrbaðý dolmuþlarý olacak. 13:00 Dolmuþuna binin gelin.”

-“Aa olur kýz.” Deyip kapattý. 

Hala þaþkýndým. Ama benim için çok iyi oldu, arkadaþlarýma köyümü gezdirecektim. Karda yürüyecektik, kardan adam yapacaktýk, kartopu oynayacaktýk. Bu tatil hepimize iyi gelecekti.

***

Tatilimizin 3. Günü hava çok güzeldi, yollar açýlmýþtý. Çal maðarasýna gitmeye karar verdik. Hazýrlýklar tamamlandýktan sonra yola koyulduk. Neþeli bir müzik ve hoþ sohbet eþliðinde yarým saat sürecek yolculuðumuzun tadýný çýkarmaya baþladýk.

-“Ayþegül, çal maðarasý dedin dedin bak gidiyoruz.” Dedi Fatma.

-“Çal maðarasý bizim köyümüzün ve Güzel ülkemizin önemli maðaralarýndan biridir. Dünyanýn en uzun ikinci maðarasýdýr. Sonu da bilinmiyor ayrýca.” Dedim.

Yarým saat sonra Çal maðarasýnýn önündeydik. Giriþ için biletlerimizi alýp içeriye daldýk.

Maðaranýn içinden dere akýyordu, gezintimizi derenin üzerine yerleþtirilen tahtalarla yapýlmýþ yollarla gerçekleþtiriyoruz. Kýzlar adeta büyülenmiþ bir þekilde seyrediyordu maðaranýn içini. Yer yer sarkýtlar, þelaleler, küçük göller, maðaranýn duvarlarýnýn ýslak yapýsý, ýþýklandýrýlmýþ bölümleri derken baþka odacýklara giriyoruz, o odacýklar diðer odacýklara baðlanýyor adeta bir labirent gibi. O kadar ilerlemiþiz ki ýþýklandýrma olmasa kaybolduðumuzu düþüneceðiz.

Kýzlar bir yandan fotoðraf çekiyor bir yandan video çekiyor bir yandan da bana sorular soruyordu.

Ben kendi halimdeydim aslýnda kafam dalgýndý biraz. Telefona baktým 3 cevapsýz çaðrý vardý. Annem aramýþ da duyamamýþým. Tam geri dönecektim ki telefonda þebeke yoktu.

-“Kýzlar ne kadar ileri gitmiþsek telefon çekmiyor.” Dedim. Serap atýldý:

-“Ney oha o kadar gittik mi len?”

-“Evet o kadar gitmiþiz.”

-“Geri dönsek mi?” diye sordu Fatma.

-“Siz bilirsiniz kýzlar.” Dedim. Serap doyumsuz gibiydi.

-“Biraz daha yürüyelim döneriz.” Dedi. Biz de bir þey demedik. Üzerinde adýmlarýmýzý attýðýmýz tahtalar sanki daha saðlamdý, daha önce kimse ayak basmamýþ gibiydi. Derken bir gürültü duydum ve döndüm, Fatma düþmüþ. Yanýna koþtuk:

-“Ah be kuzum, dikkat etsene. Önüne bakarak yürü biraz.” Diye kýzdým.

-“Ya Ayþegül o kadar da dikkat ettim ama inanýr mýsýn sanki bir þey asýldý pantolonuma.” Diye cevap verince ürperdik.

-“Kýzlar ben týrstým ha” deyip arkasýna baktý Serap.

-“Amma da korkak çýktýnýz ha.” Diye söylendim. Çantamdan bisküvi çýkarýp kýzlara uzattým. Oturduk sessizce atýþtýrmaya baþladýk.

-“Kýzlar biz çok yürüdük, aþaðý yukarý 1 saat falan oldu.”

-“Biþe olmaz Ayþegül.”

-“Ýnþallah. Arada ekþýn macera da þart tabi.”

Derken maðaranýn içindeki ýþýklar söndü, hepimiz bir anda ayaða fýrladýk.

-“Anasýný babasýný” diye baðýrdým, sesim maðaranýn içinde yankýlandý.

-“Sakin ol manyak, oturun gelir þimdi elektrikler.” Deyip oturdu Serap. Fatma bana sokuldu ve:

-“Ayþegül, korkuyorum ben. Çýkalým burdan.” Dedi.

-“Tamam, telefonlarýnýzýn þarjý ne kadar?” diye sordum.

-“Benim yüzde 15 kalmýþ.” Dedi Serap.

-“Benim de— aaa telefonum yok!” diye haykýrdý Fatma.

-“Yirmaða düþtü heralde ehehe” dedim güldüm.

-“Ayþegül þakanýn sýrasý deðil, telefonumu bulalým.” Deyip düþtüðü yere doðru yavaþça yürüdü ve dereye indi, eliyle bir süre yokladýktan sonra telefonunu buldu. Ama hayal kýrýklýðý yüzünden okunuyordu:

-“Telefon mefta kýzlar.” Dedi. Bizim de moralimiz bozuldu. O an karanlýktaki korkumuzu unuttuk Fatma’yý teselli etmeye baþladýk.

-“Servise verirsin yaparlar üzülme”

-“En kötü ihtimal yenisini alýrsýn caným.”

-“Bu telefon bana hediye alýnmýþtý kýzlar.”

Bir süre olduðumuz yerde sessiz kaldýk. Zaman hýzla ilerliyor, biz maðaranýn içinde asýrlar deviriyorduk.

-“Gidelim kýzlar.” Dedim ayaklandýk ve yürümeye baþladýk. Birbirimize tutuna tutuna çýkýþ yolu arýyoruz. Maðaraya girdiðimiz neþeden eser kalmamýþtý bizde. Sarkýtlar dikitler buz duvarlar ilgimizi çekmiyordu. Tek derdimiz vardý o da bu maðaradan kendimizi dýþarý atmak. Ama öyle görünüyordu ki bu maðaradan çýkýþýmýz kolay olmayacaktý. Kýzlar bir yandan söyleniyordu ben sessizce dinliyordum.

-“Ne biçim hizmeti var burasýnýn” dedi Fatma.

-“Bu elektrik iþine de bi alternatif sunmalarý lazýmdý.” Diye devam etti. Hak verdim aslýnda. Bizden baþka ziyaretçi de yoktu, oradan kýllanmalýydýk.

-“Zaten Türkiye’de ne yolunda ki?”

Kapkaranlýk maðaranýn içi bizim de içimizi karartýyordu, sanki yürüdük yürüdük yerin dibine girdik.  Ortam da daha ýsýnýyordu, magmaya mý indik diye düþünmeden edemiyordum.

-“Kýzlar biþey söyleyeyim mi?”

-“He.”

-“Ben küçükken cehennemin yerin dibinde olduðunu sanýyordum. Hani bizi gömüyorlar ya oradan direkt cehenneme gideceðiz sanýyordum.” Dedi  Serap. Fatma’yla birbirimize bakýp güldük.

-“Mantýklý”dedik bir aðýzdan.

-“Kýzlar, siz burada bekleyin az, ben þu ileriye kadar gidip geleyim ne varmýþ bakayým.” Dedim kýzlar baþlarýyla onayladýktan sonra yavaþ ve ürkek adýmlarla ilerlemeye baþladým.

Ha yolu buldum buluyorum derken epey uzaða gitmiþtim. Sonra durdum ve düþündüm ben ne yapýyordum böyle? Kýzlardan gelen sesler bir süre sonra kesilmiþti ve kapkaranlýk maðaranýn içinde mahsur kaldýðýmý da geç anladým.

-“Kýzlar ”diye seslenirken etrafýma bakýndým. Çaðrýma karþýlýk alamadým.

-“Serap? Fatma?” sesim maðaranýn içinde yankýlanýyordu. Telefonun el feneriyle etrafýma bakýndým tekrar. Biraz adýmladým bulunduðum yerin etrafýný, diðer bölümlere baktým. Þelalelerin olduðu odacýða koþtum yine yoktular. Seslendim, sesimi yükselterek tekrar seslendim. Yerlere bakmaya baþladým, tahtalarýn bittiði bölüme gelmiþ olduðumu fark ettim.

-“Demek buraya kadar yol yapabilmiþler.” Diye fýsýldadým. Umutlarým tükenmek üzereydi, ne yapacaðýmý þaþýrmýþ haldeydim. Ne kadar uzaklaþmýþ olmalýyým ki kýzlarý kaybetmiþtim. Dalgýn dalgýn maðaranýn ilerisine yürümeye baþladým. Nefes almakta zorlanýyordum, telefonumun þarjý da bitse çýldýrýrdým.

Bir takým sesler duymaya baþladým.

-“Hay Allah!”

Emin olmak için kulak verdim; evet yanlýþ duymamýþtým sesler vardý. Yabani hayvan sesleriydi muhtemelen. Yalnýz deðildim, Ýþitsel halüsinasyon deðildi kesinlikle!  Daha dikkatli yürüyordum ve bir yandan kendi kendime konuþuyordum:

-“Ya kýzlarýn baþýna bir þey geldiyse? Aman Allah’ým!” bu düþünceler beni maðaranýn içinde delirtebilecek güçteydi. Bir kez kötü düþüncelere bulaþtým ya artýk peþimi býrakmazlardý! Kýzlarý bulana kadar rahat edemezdim!

Daha hýzlý yürümeye baþladým, yabani hayvanlar da umurumda deðildi gözümü karartmýþtým.

-“Serap! Fatma!” sesim öyle yüksek ve keskindi ki bir yarasa sürüsü soluðumu yalayarak geçti yanýmdan. Öyle sinirliydim ki umursamadým bile.

-“Bekleyin arkadaþlarým, sizi kurtaracaðým!” dememle dengemi kaybedip düþtüm. Tam ayaða kalkacakken derin bir homurdanma duydum.  Tüm iman kuvvetimle:

-“Bismillahirrahmanirrahim!” diye baðýrdým ve geri döndüm. Bir þey göremedim.  Ne olduðuna bakýyordum ki omuzuma bir þeyin deðmesiyle birkaç adýmlýk mesafeyi çýðlýk atarak atladým! Ne olduðunu göremeden tir tir titremeye baþladým, soðuk soðuk terledim. Derin bir nefes alýp arkamý döndüm ki ne göreyim! Hayvan mý desem yaratýk mý desem, dondum kaldým.  Türünü çözemediðim bu yaratýðýn balýk gibi pullarý vardý. Kertenkele gibi ayaklarý, balýða benzer kafasý vardý. Çizgi romanlarda tarif edilen bir dinozor gibi elleri vardý.

-“Sen nesin böyle” diye fýsýldadým.  Merakla süzmeye baþladým, o da beni süzüyordu. Hayatýmda böyle bir þey görmemiþtim.

Adam sindirebilecek bir büyüklükteydi.

-“La bu arkadaþlarýmý yemiþ olmasýn!” diye geçirdim içimden. Vücudum elektriðe kapýlmýþ gibi titriyordu. Ben içten içten delirmenin yolunu tutmuþken karþýmdaki yaratýk dile gelmesin mi?

-“Burasý neresi?”

-“ayy yok artýk!”  bu bir rüya olmalýydý. Ya da delirmiþ olmalýydým! Bu kadar kolay delirebiliyor muydu insan? Hiçbir þey anlayamadým. Bir þarký takýldý o an dilime:

-“Sana sevdanýn yollarý, bana týmarhaneler”

-“Ne diyon?”

-“Abi git baþýmdan sen konuþamazsýn.” Deyip geri geri yürümeye baþladým.

-“Nasý konuþamam, ben de insan deðil miyim?”

-“Deðilsin.”

-“Aaa”

Bir de þaþýrmýþtý. Yok yok bu olanlar gerçek olamaz! Arkamý döndüm hýzlý hýzlý yürümeye baþladým.

-“Heeey dursana kýz. Bana bak! Korkma benden kýz. Ben Van Gölü canavarýyým.”

-“Yuh anasýnýn manda gözü”

olduðum yerde kaldým.

-“Sakin ol hele, bi konuþalým evladým.”

-“Evladým mý? Pekala, madem týmarhane yolu gözüktü bana, deli gömleðimin M beden olmasýný isteyeyim hastane personelinden.”

-“Ne diyosun ya?”

-“Bi sus Allah aþkýna bi sus! Sen konuþtukça ben batýyorum.” Evet, masallarda bile olmayan bir canavarla tartýþmaya baþlamýþtým. Derken okkalý bir tokat yedim suratýmýn orta yerine. Olmayan aklým bir 10 metre gitti geldi. Evet, bir canavar bana tokat atmýþtý.

-“Kendine gel! Büyüðünle nasýl konuþman gerektiði öðretilmedi mi sana?” azar iþitiyordum.

-“Büyüðüm mü? Mahmut dede? Sen misin?”

-“Mahmut dede kim? Ben Van Gölü Canavarýyým. 1000 yaþýndayým.” Hooop bir yaþýma daha girdim hayýrlý uðurlu olsun.

Kendime tokat attým, yok rüyada deðildim. Derin bir sessizliðe gömüldük Canavarla, ikimiz de maðaranýn ýslak ve sarkýtlý duvarlarýný inceliyorduk.

-“Sarkýtlar” dedim. “Bir maðaranýn olmazsa olmazý.”

-“Aynen.” Dedi.

-“Bu maðara çok uzun. Ucunu bulan olmamýþ. Nerden çýktýðý bilinmiyor.” Diye devam ettim.

-“Ben ucunu bilmem, Van Gölünde bir çukur keþfettim o çukura girince kendimi burda buldum.” Dedi.

-“Vay be, yer altý sularýyla geldin yani.”

-“Aynen kanka.”

-“Kanka mý?”

-“Sen bir canavarla konuþtuðuna þaþýrmýyorsun da Canavarýn kanka demesine mi þaþýrdýn?”

-“He la.” Gülüþtük. Ortam rahatlayýnca gerginliðim geçti. Çantamdan bir ekmek ve domates çýkarýp Van Gölü Canavarýna uzattým.

-“Allah razý olsun kanka” deyip aldý ve yemeye baþladý.

-“Sevdim seni ha” deyip güldüm.

-“Bana doðruyu söyle, arkadaþlarýmý sen yedin deðil mi?” diye sordum. Çiðnediðini yuttuktan sonra gözlerimin içine baktý ve:

-“Kýz ben insan yemiyom, mideme oturuyor onlar.”diye cevap verdi.

-“Ýki kýz arkadaþým vardý”

-“Lezbiyen miydiniz?”

-“Yuh öyle deðil. Normal arkadaþ, kanka yani.”

-“Ha. Ee?”

-“Onlar Ýstanbul’dan geldiydi, gezdireyim dedim buralarda. Bizden baþka da kimse yoktu. Bayaðý ilerleyince elektrikler kesilmesin mi?”

-“Yok artýk! Ee?”

-“Eesi ararken sen çýktýn karþýma iþte. Gerisini biliyorsun iþte. Ee senin hikâyen nedir? Anlat.”

Van Gölü Canavarýnýn gözleri doldu, aðlayacak gibi oldu; derin bir nefes alýp anlatmaya baþladý:

-“Ben 1000 yýldýr hayattayým, yüzyýllar yalnýz yaþadým. Türüm yok oldu, tek baþýma Van Gölünün içinde gariban gariban yaþadým. Sonra yüz yýllar sonra bir yumurta buldum, ona sahip çýktým iþte. O yumurta kýrýldý, evladým dünyaya geldi. Öyle mutlu ve mesuttum ki anlatamam. Ama gel gör ki, mutluluðum uzun sürmedi. Benim yavrum kayboldu. Bir sabah uyandýðýmda yanýmda yoktu, her yere baktým. Balýk komþulara sordum hatýrlamadýklarýný söylediler. Sonra beni buraya getiren çukuru gördüm. Dedim ki çocuktur meraktan girer o çukura, daldým. Sonra kendimi burada buldum.” Aðlýyordu, evlat acýsý çektiðini görünce dayanamadým sarýldým ona.

-“Bulacaðýz.” Dedim.

-“Bulacaðýz elbette, senin arkadaþlarýný da bulacaðýz.” diye fýsýldadý. Birbirimizden güç alarak sað salim maðaradan çýktýk. Gün ýþýðý gözlerimizi kamaþtýrdý. Ama önümüzde bekleyen öfkeli kalabalýðý fark edemedik. Ellerinde kazmalar, tüfekler, sopalarla burunlarýndan soluyorlardý.

Ne oluyor demeye kalmadan ikimizi yakaladýlar. Van Gölü Canavarýný bir tarafa beni diðer tarafa götürdüler. Neye uðradýðýmýzý þaþýrdýk.

-“Ne oluyor yahu?” diye baðýrdým. Van Gölü Canavarýnda týk yoktu, korku dolu bakýþlarla etrafýný süzüyordu.

-“Van Gölü canavarýný yakaladýk sonunda! Yüz yýllardýr beklediðimiz an geldi çattý. Meydanlar kurulsun!” diye baðýrdý biri.

-“Hey biriniz açýklayýn!”

-“Sen sus zibidi” diye baðýrdý.

-“Kimsin ulan sen kimsin! Kim oluyorsun da bana baðýrýyorsun ulan!” diye haykýrmamla suratýma tokat yemem bir oldu. Tokat öyle bir öfkeyle atýlmýþtý ki þiddetini benim narin vücudum kaldýramadý. Gözlerimle çenem yer deðiþtirmiþ olabilirdi.

Gözlerimi açtýðýmda Karanlýk bir odadaydým. Biraz kendime gelince demir parmaklýklý kapýdan nezarethanede olduðumu anladým.

-“Noluyor yahu? Burda ne iþim var? Hey, Memur Bey!”

Bir memur geldi uzun uzun beni süzdü ve karþýma oturdu:

-“Bana gerçekleri anlatacaksýn.”

-“Pardon? Hangi gerçekleri?”

-“lafý uzatma, haydi anlat.”

-“Neyi?”

-“Van Gölü Canavarýný.”

-“Ha, Van Gölü Canavarýyla çal maðarasýnda tanýþtýk.”

-“Tanýþtýnýz mý?”

-“Evet tanýþtýk.”

-“Kaç kiþiydiniz?”

-“Sadece ikimiz vardýk. Baþka kimse yoktu.”

-“Çeten diyorum, kaç kiþi?”

-“Ne çetesi ya?”

-“Ayþegül, bana bak. Ben senin gibilerini elekten geçirdim, lafý dolandýrma, anlat kurtul.” Deyince ben kahkahayý bastým. Keyiften deðil de sinirden gülüyordum. Memur bey sakince bana bakýyor notlar alýyordu.

-“Memur bey bana bakýn, benim dâhil olduðum bir çete yok! Öyle iþlere bulaþmam ben!”

-“Ya demek sen yalnýz çalýþýyorsun? ”deyince yerimden fýrladým.

-“Memur bey þaçmaladýnýz ama ha!” diye baðýrdým.

-“Sakin ol Ayþegül. Otur lütfen. Bana þimdi maðarada olanlarý anlat.” Deyince derin bir nefes aldým ve oturdum.

-“Arkadaþlarýma maðarayý gezdiriyordum, çok yürümüþtük. Bizden baþka deli de yoktu oralarda, aksilik bu ya elektrikler kesildi! Maðaranýn içi de çok karýþýk ve karanlýktý, kaybolduk. Kýzlara dedim ki ben biraz ileriye yürüyeyim çýkýþ var mý bakayým. O kadar yürümüþüm ki kýzlarý kaybettim. Ya da ben kayboldum bilemiyorum. Sonra onlarý aramaya koyuldum ki karþýma Van Gölü Canavarý çýktý.”

-“Ee?”

-“Sonra Van Gölü Canavarý dile geldi ben uzun süre þokluk yaþadým.”

-“Dile mi geldi?”

-“Evet, bayaðý dile geldi, sen ben gibi konuþuyordu.  Bana çocuðunu kaybettiðini ve onu bulabilmek için yeraltý sularýyla çal maðarasýna kadar geldiðini söyledi.”

-“Yok artýk! Ee?”

-“Hatta 1000 yaþýnda olduðunu da ekledi.”

-“Yok ya?”

-“Oturduk sohbet ettik, ona ekmek ve domates verdim yedi. Arkadaþlarýmý yiyip yemediðini sordum o da bana insan yiyemediðini söyledi.” Memur bey okkalý bir kahkaha attý. Anladýðým kadarýyla anlattýklarýmýn hiçbirine inanmamýþtý. Aðlayacak gibi oldum.

-“Sosyal medya paylaþýmlarýndan anladýðým kadarýyla sen bir yazarsýn. Bu da iyi hikâyeydi ama. Hayal gücün çok iyi, hayran kaldým.”

-“Ne hayal gücü ne hikâyesi ya?” deyip hüngür hüngür aðlamaya baþladým. Memurun umurunda deðildi, çýktý gitti.

O günden sonra her gün hücreme geldi ayný sorularý sordu, ayný cevaplarý aldý. 1 Hafta sonra yine geldi, bu sefer gülümsüyordu.

-“Ayþegül” dedi neþeli bir ses tonuyla. Ben de sevindim bir an:

-“Evet”

-“Senin suçlu olmadýðýn anlaþýldý.” Deyince olduðum yerde zýpladým sevinçle:

-“Oley be! Nihayet! Þükürler olsun Allah’ým! Bugün çýkýyor muyum yani?”

-“Evet tabi ki.” Dedi. Tam sevinç çýðlýðýmý havaya býrakmýþtým ki… bir anda yanýmýzda üç tane beyaz önlüklü saðlýk personeli peydah oldu.

ikisi kibarca koluma girdi hani “aman bu kýz düþmesin.” Nazikliðinde.

ben “ee noluyor þimdi?” diye soracakken birisi sertçe gülerek:

-“sadece ufak bir akýl kontrolü prosedürü.” dedi

ne prosedürmüþ anlamadan bir bardak su gibi bir þey içirdiler ve “çok yoruldun biraz dinlen.” Dediler. Dünya kararmadý ama mantýðým loþ ýþýða alýndý.

Bir süre sonra gözlerimi açtýðýmda aydýnlýk bir yerde olduðumu fark ettim bu sefer. Baþýmda beyaz önlüklü birisi elinde kýrmýzý kapaklý dosyayla önümde duruyordu:

-“Merhaba, sanýrým canavar sana fazla samimi davranmýþ.” dedi. Tam ayaða kalkayým derken kollarýmýn hediye paketi gibi mühürlenmiþ olduðunu fark ettim. Sanýrým beni kargoya vermeye karar vermiþlerdi; alýcýsý Van gölü canavarý olmalýydý.

-“Þu hediye paketini açar mýsýnýz lütfen” dedim. Beyaz önlüklü haným efendi gülümsedi ve yanýma çöktü:

-“Sakin ol yavrum.” Diye fýsýldadý. Gözlerinin içine öfkeyle bakýp:

-“Nasýl sakin olayým? Çözün beni lütfen.” Deyince kýrmadý beyaz önlüklü haným efendi.

Bir yandan baþýmý okþuyor bir yandan kadife sesiyle bana moral vermeye çalýþýyordu:

-“Ýyi olacaksýn yavrum, sana inanýyorum.”

-“Nerdeyim? Neden buradayým?”

-“Psikiyatri kliniðindesin yavrum, bizim kanatlarýmýz altýndasýn, yakýnda çýkacaksýn burdan.”

-“Týmarhanede olduðumu anladým zaten doktor! Üzerimdeki deli gömleðiyle spada olamam herhâlde! Hangi hastanede olduðumu söyleyin bana!” diye çýkýþýnca ayaða kalktý ve odadan çýktý.  Çýkarken “derin bir hayal gücü vakasý” dediðini duydum.

Bir çal maðarasý macerasý neler açmýþtý baþýma. Arkadaþlarýmý kaybettim, Van Gölü Canavarýyla karþýlaþtým ve sohbet ettim, öfkeli halkýn gazabýna uðradým, hapse düþtüm oradan da akýl hastanesine kapatýldým. Uzun lafýn kýsasý piþmiþ tavuðun baþýna gelmedi benim baþýma gelenler. Aklým Van Gölü canavarýnda ve arkadaþlarýmda kalmýþtý. Arkadaþlarýma ne olmuþtu acaba? Van Gölü Canavarýna köy halký ne yapacaktý? Merak içinde odanýn içini turluyordum.

Ýçimi sýkan bu hastanede günlerim günlerimi kovalýyordu, elimden gelen bir þey yoktu. Telefonum alýnmýþtý benden, haber alabileceðim baþka bir materyal de yoktu. Sýkýntýdan saçlarým dökülmüþtü. Her sabah canavarý unutma testi, hemþirenin “biz de gençken hep ejderha görürdük.” Demesi. “Delirme seviyen 1-10 arasý kaç?” Anketi. Güvenlik görevlisiyle canavar hakkýnda politik tartýþma. “suyun altýnda yaþayan arkadaþýn var mý?” sorularý. Bana kimse inanmýyordu, aðlamaktan helak olmuþtum. 

Canýma tak ettiði bir gün bu týmarhaneden kaçmaya karar verdim. Ama nasýl kaçacaðým hakkýnda en ufak bir fikrim yoktu. Daha önce bir yerlerden kaçma giriþiminde bulunmadýðým için ilk kaçýþ hikâyem hüsranla sonuçlanabilirdi. Ama ben gözümü kararttým bir kere, hiçbir þey dostum Van Gölü Canavarýndan ve arkadaþlarýmdan daha önemli olamazdý. O andan itibaren strateji planlarýmý düþünmeye baþladým. Öncelikle Hastanenin koridorlarýný, odalarýný giriþ ve çýkýþlarýný ezberime kaydettim. Sonra kalem ve kâðýt alarak kaçýþ yolumu çizdim. Bant ve demire ihtiyacým vardý onlarý temin etmek de zor olmadý. Sabah ya da gece personellerden birini etkisiz hale getirip onun kýyafetlerini giyecektim ve elini kolunu baðlayýp aðzýný bantlayarak çizmiþ olduðum kaçýþ rotasýný izleyerek planýmý hayata geçirecektim. Ýlk kaçýþ planým olduðu için fena sayýlmazdý. Eðer her þey yolunda giderse en ünlü aksiyon filmlerindeki kaçýþ senaryolarýna taþ bile çýkartabilirdim. Kalbim küt küt atýyorken sakin kalmanýn yollarýný arýyordum. Uslu görünmeye çalýþýyordum, doktorumla hep olumlu ve umutlu konuþuyordum. Her þey iyiye gidiyordu.

Gün geldi çattý. Gece 12’yi 5 geçiyordu. Koridorlar sessizdi. Bir tane personel gördüm ve onu gözüme kestirdim. Tam aradýðým gibiydi, çelimsiz güçsüz görünüyordu. Kolayca alt edebilirdim. Yavaþ yavaþ benim odama yaklaþýyordu, hazýrda beklemeye baþladým. Elimde demir parçasý vardý odama girer girmez kafasýna yiyecekti.  Heyecanla beklerken sessizce yanýmdan geldi geçti. Planýmý mahvetmesine izin vermemeliydim.

-“Hey” diye seslendim. Döndü ve bana baktý:

-“Ne var?”

-“Ben kendimi kötü hissediyorum. Gelebilir misin?”

-“Tamam geliyorum gir içeri.” Ben hemen geri çekildim ve sessizce beklemeye baþladým. Ýçeri girince kapýyý kapatýr kapatmaz demirle kafasýna vurup bayýlttým.  Hemen üzerindeki kýyafetleri çýkardým giydim bendekileri ona giydirdim. Ayýlýnca baðýrmamasý için aðzýný bantladým. Ellerini ve ayaklarýný baðlayýp sessizce odadan çýktým. Þansýma kimsecikler yoktu rahatlýkla kaçabilirdim. Yüzümü maskeyle kapatýnca kimse tanýyamazdý. Öncelikle telefonumu bulup aldým.  Hastaneden çýkýp biraz ilerleyince köye çýkmaya karar verdim ama nasýl? Derken bir araba gördüm, onu çalsam fena olmazdý. Ama dürüst olacaktým, sahibi iyi birine benziyordu. Yanýna gittim ve ricada bulundum. Bir kadýn olduðu için güvenmek geldi içimden.

Baþýma gelen her þeyi anlattým olduðu gibi. Kadýn bana inanýnca çok mutlu oldum.

-“Vah kardeþim vah, seni ve dostlarýný kurtaracaðým. Ama bu geceyi benimle geçirmeni istiyorum caným. Yalnýz yaþýyorum benimle kalýr mýsýn bu gece?” diye sorunca sevinçle “Tabi ki” dedim.

Yarým saat süren yolculuktan sonra ýssýz bir kýr gibi bir yere geldik. Çok ev yoktu civarda. Bu beni ürküttü biraz.

-“Þehir bu tarafa doðru büyüyor.” Deyip evin kapýsýný açtý.  Mutfaða geçip yemek yedikten sonra oturma odasýna buyur etti beni.

-“Caným benim sen otur, ben mutfaðý toplayýp geliyorum.” Dedi.

10 dk. sonra yanýma geldi ve sohbete devam ettik. Telefonuna gelen bildirimler dikkatimi çekti. Çaktýrmadan göz ucuyla baktým, telefonun ekranýna gelen mesaj bildiriminde: “Konum at da arayayým hastaneyi.” Yazýyordu. Ama önemsemedim. 1saat sonra kapý çaldý:

-“Hay Allah, bu da nesi? Geliyorum caným.” Deyip kapýya yönelmesiyle benim jeton düþtü. Ýçerdeki seslere kulak verdim ayaða kalkýp:

-“Nerde o?” diye soruyordu bir erkek sesi.

-“Ýçerde oturuyor buyurun geçin.” Diye cevaplýyordu kadýn. Ben masanýn üzerindeki arabanýn anahtarýný aldým ve ilk gördüðüm pencereden atlayýp arabaya bindim ve gazladým. Artýk nereye olursa olsundu! Tekrar deliler yurduna dönemezdim. Lanet kadýn beni fena kandýrmýþtý, onun melek yüzüne aldanmýþtým. Bana kimse inanmýyordu ve bu beni kahrediyordu.

Arabada kadýna ait cüzdan ve yüklü miktarda banknot vardý. Resmen kurtarýcým olmuþlardý. Trabzon merkeze girmeden Maçka kavþaðýna döndüm ve bir benzin istasyonunda arabanýn benzin deposunu doldurdum ve yola devam ettim.  Zigana daðýna vardýðýmda saat epey ilerlemiþti. Arabayý durdurdum ve etrafý kolaçan etmeye baþladým. Derken birisi cama vurdu:

-“Merhaba Hanfendi.”

Artýk baþýma gelen onca þeyden sonra þaþýrmadým ve cama vuran kadýnla sohbet etmeye baþladýk. Tesadüf odur ki bir grup olarak Van’dan Van gölü canavarý için gelmiþlerdi. Arkeolog ekip de Van Gölü Canavarýnýn ne kadar önemli olduðunu vurguluyordu.

-“Van Gölü Canavarýnýn þuan Çayýrbaðý köyünde Kýzýl dere ýrmaðýnda bekletildiðini öðrendik.  Ne yapacaðýmýzý kara kara düþünürken siz çýktýnýz karþýmýza.” Dedi ekibin yaþlý ve bastonlu lideri Ahmet Bey.

-“Kýzýldere Irmaðýnda olduðunu nerden öðrendiniz?”

-“Facebook’ta birisi paylaþmýþtý, köyde olan biten her þeyi duyuruyor. Fotoðraflarla birlikte paylaþým yaptý.”

-“Ben orayý biliyorum. Gidelim kurtaralým Van Gölü Canavarýmýzý!”

-“Hemen olmaz durun, önce saðlam bir tezgâh kurmalýyýz. Van Gölü Canavarýný sadece sizin köydekiler deðil, Van’dan gelen canavar avcýlarý da koruyor. Van Gölü Canavarý Anadolu topraklarý için çok önem arz ediyor. Öldürülmeden kurtarmamýz gerekir. Biz 15 kiþiyiz seninle beraber 16 kiþi olduk, bunu baþarabiliriz.”

-“Ýnþallah.”

Sabaha karþý köydeydik. Daðlarý dolaþa dolaþa varmýþtýk köye dikkat çekmeden.

Profesörün planý þöyleydi:

-“Van Gölü canavarýný evinde tutan kiþiyle konuþup yüklü miktarda para vadedecektik, karþýlýðýnda Van Gölü Canavarýný Amerikalý Bilim adamlarýna vermesini saðlayacaktýk. Sonra da Kaçacaktýk.”

-“Amerikalý bilim adamý da ben olacaðým, yanýmda 3 asistan olacak. Sen görünmeyeceksin tabi ki. Helikopteri ayarladýk arabayla helikopterin yanýna gideceðiz Sonra ver elini Van Gölü. ”dedi. Son dakikada beni yanlarýna almaktan vazgeçmeleri canýmý sýkmýþtý.

-“Hiç de ekþýn yok” dedim.

-“Evladým daha ne ekþýný arýyorsun?  Baþýna gelmeyen kalmamýþ doymadýn mý ekþýna?” deyince hepimiz güldük.

Saat sabah 7’ye gelince bizimkiler adamýn kapýsýný çaldý.

***

1 saat sonra Van Gölü Canavarýyla koþa koþa geldiler. Van Gölü canavarý beni tanýmýþtý. Sarýldýk aðlaþtýk.

-“Hepinize teþekkür ederim! Ama çocuðumu da kurtarýn ne olur!” demesiyle hareket ettik. 

-“Ulan Van Gölü canavarý.” Dedim sýrtýna vurdum.

-“Senin yüzünden baþýma gelmeyen kalmadý Allah’ýn cezasý. Konuþtuðunu söylediðimde kimseler inanmadý bana. Týmarhaneye kapattýlar beni.” Deyince bir kahkaha tufaný koptu.  Çok geçmeden helikoptere bindik saatler sonra Van Gölündeydik. Van Gölü Canavarýnýn bize minnet dolu bakýþlarýný unutamýyorum, gözleri doluydu.

-“Size bir hayat borçluyum. ”demesiyle gölden sesler geldi. Van Gölü Canavarýnýn yavrusu çýkmýþtý gölden.

-“Baba!”

-“Evladým! Yavrum! Deyip uzun uzun sarýldýktan sonra beraberce suya daldýlar. Suyun oluþturduðu þekil bir kalpti. Bize bu þekilde teþekkür ve veda etmiþti. Hepimiz aðlýyorduk.

Telefonumun çalmasýyla kendime geldim. Arayan beni þok etmiþti. Serap’tý.

-“Alo?”

-“Ayþegül, Nerdesin?”

-“Asýl sen nerdesin len? Yaþýyor musunuz?”

-“Evet. Ýhehe. Evde yoksun.”

-“Bekleyin bir yere ayrýlmayýn. Geleyim de görün.”

-“Gel kýz Çal maðarasý maceramýz yarýda kaldýydý.”

-“Gösterecem size çal maðarasýný bekleyin hele.”
Grubun liderine dönerek gülümsedim:
 -“Hocam, sizde bir baston vardý deðil mi?”

-“Tabi, buyrun. Keyifle kullan.”

Bu baston baþýma gelenlerin seyrine dokunmuþtu; eve dönünce kýzlara dokunacaktý.