SAVAŞIN ÇOCUKLARI

Barut kokusuyla yanıyor genzi,

Ekmek kokusuna hasretken çocuk.

Tozlanmış yüzlerde ter boncuk boncuk,

Ölüm korkusuyla soluyor benzi.

 

Tetikler düştükçe mavilik solmuş,

Siyahlara boyamışlar namluyu.

Zifir karanlıkta bulmuş uykuyu

Ağlayan gözlere kızıllık dolmuş.

 

Etekten doruğa yanıp duruyor,

Akşam bastırdıkça dağ yavaş yavaş.

Hırs basıyor çocuk, sürdükçe savaş,

Kan içinde annesini soruyor.

 

Kaderi kan ile karalı çocuk,

Ayağa kalkıyor gururlu, sakin;

 “Acıyor yüreğim acıyor lakin,

Ben ölmedim” diyor yaralı çocuk.

 

Doğaya zamansız soluyor ölüm,

Arzuya vicdanda vurulmazsa gem!

Işıkta sevgiyi yazarsa gölgem,

Bütün karanlığa gün doğar gülüm.

İbrahim COŞAR