İşmar edip durursun, gönlümün mor ahengi

‘Aşk sönmeyen alevdir, yakar öksüz bağrımı’

Usandırır gururun nazlı, kibirli rengi

Eskiyen yılgın rüzgâr duy kapımda çağrımı

Geleceğim yakında mevsimler tutsak görsün

Böyle büyük sevgiyi herkes kalbinde örsün

Tüm zamanlar yıkanır çağrına uyar gönül

Gülünce mahcup simam kırmızıya bürünür

Kısır döngü yangında sükûta erme ey gül!

Bergüzar’ın yüzünde Leyla hali görünür

Aşk heybesi yüklüdür dikeniyle taşınmaz

Seven, sevilen için; nasıl yollar aşınmaz

Çiçekler her an düşer özlem saraylarına

Hep uzanıp tutardım, boranda dondum kaldım

Köprüler kurdum ama gelemedim yâr sana

Eğildim düzlüklere dermansız baka kaldım

Hasret üstüne hasret, şu dağlara seslenir

Sabır dolu o yıllar mazisiyle beslenir

Vuslat göçüp gitmiş de yaşatmıyor toprağı

Asırlardır yalnızlık deler durur bağrımı

Firuzenin mavisi gök kubbeden ırağı

Derya öyle coşkun ki siler atar ağrımı

Ufukta umutlar var düşlerim çölde gezer

Gölgesinde bulutlar yaz yağmurların süzer

Sevilay ÇARTIK