Uzun sofrada kalabalýk aile keyifle akþam yemeði yiyordu. Masa baþýndaki ihtiyar bazen kaþlarýný çatarak, bazen fýsýldayarak, aniden yerinden hoplayýp abartýlý el kol hareketleriyle; karanlýk ormanlarda, sisli daðlarda, puslu havalarda geçmiþ yarý gerçek yarý uydurma maceralarýný anlatýyordu. Çocuklar dikkat kesilmiþ, soluksuz dinliyordu. Arada duruyor, devam etmesi için heyecanla yapýlan tezahüratý bekliyordu. “Dede, dede, dede!” Orta yaþlý kadýn kulaðý anlatýlanlarda gülümseyerek çorba kâselerini topluyordu. Büyük bir þangýrtýyla cam çerçeve indi. Perdeler savruldu. Ýçeri fýrlayan taþ yuvarlanýp masa önünde durdu. Bir anda salona sessizlik çöktü. Gözler kýrpýlmadan birbirine bakmaktaydý. Çocuklardan en küçüðünün dudaklarý titredi. Aðlayarak sessizliði bozdu. Hýçkýrýklar yükseldi. Donup kalmýþ kadýn kâseyi býrakýp telaþla çocuða koþturdu. Kucaðýna aldý. Öpüp kokladý. Çocuk sakinleþti. Orta yaþlý adam yavaþça ayaða kalktý. Pencereye yöneldi. Adýmýný atmýþtý ki omzuna ihtiyarýn eli uzandý. Yerine oturttu. Perdeler rüzgârla dans etmekte, sokak lambasý boþ çerçeveden gözükmekteydi. Ýhtiyarýn yüz çizgileri derinleþmiþ, kalp atýþý hýzlanmýþtý. Gömlek yakasýný çekerek açtý. Göðsünü ovdu. Artan bir tempoyla tezahürat yükseliyordu. “Dede, dede, dede!” Gözler üzerinde, ara sýra arkasýna bakarak pencereye yürüdü. Attýðý her adýmla aðzý kurudu. Ayakucu taþa dokununca durdu. “Dede, dede, dede!” Çömelirken pantolon paçalarý dizlerine doðru çekildi. Elini taþa doðru aðýr aðýr uzattý. Ýþaret parmaðý önde taþa deðecekken geri çekti. Baþýný taþa eðdi. Kaþlarý kalktý, dehþetle gözleri büyüdü. Taþýn üzerinden parkeye kan damlamaktaydý. “Dede, dede, dede!”