Aðaçlarýn arasýna kurulmuþ masalarda genci, yaþlýsý, kadýný, erkeði çaylarýný yudumluyordu. Çay bahçesini ortadan ikiye bölen taþ yoldan orta yaþlý bir adam yürüyerek geçip bahçenin arka bitiþiðinde restore edilmiþ kiþisel eðitim merkezi binasýna girdi. Bir üst kata çýkan merdiven basamaklarýna yavaþ yavaþ bastý. Her adýmda gýcýrdayan tahtlarýn sesine kulak veriyordu. Tavana kadar uzanan ahþap kapýlar antre boyunca sýralanmýþtý. Adam antrenin sonundaki kapýya doðru adýmlarýný sýklaþtýrdý. Kapý önünde durup üst baþýný düzeltti. Yavaþça kolu indirip içeri girdi. Dostça gülümseyerek kursiyerleri baþýyla selamladý. Masasýna yönelmiþti, burnuna haftalarca yýkanmamýþ insanlarda hatta sokakta yaþayanlarda olan ter kokusundan geldi. Gözleri kýsýldý. Kesik kesik birkaç defa nefes alýp kokunun geldiði yöne baktý. Pencere kenarýnda ki sýra grubunda sadece bir adam oturuyordu. Diðerleri orta gruba da oturmayýp duvar dibine sýðýnmýþlardý. Öðretmen pencereyi açtý. Sýnýfa döndü. “Arkadaþlar; diksiyon kursumuzun ilk dersine hoþ geldiniz. Sýrayla tahtaya çýkýp kendinizi tanýtmanýzý ve kursa gelme sebebinizi paylaþmanýzý rica ediyorum.” Sandalyesine oturdu. Genç bir kadýn kalkmaya niyet etmiþti ki pencere kenarýndaki adam yakar topta, toptan kaçan çocuklardaki çeviklikle davrandý. Tahtanýn önünde öðretmenle göz göze geldiler. Öðretmen eliyle sýnýfý iþaret edip onayladý. “Merhaba,” dedikten sonra söyledikleri anlaþýlmýyordu. Sakýz çiðnerken konuþmaya çalýþan çocuklarýn aðýzlarýnda cümleler nasýl kayboluyorsa adamýnkiler de kayboluyordu. Konuþmasýnýn bir yerinde “Dilenciyim,” dediði duyuldu.