Sevgiliden
eserle saflık yüzden akarken
İlkbahar
da denilen çocukluk çağı bitti
Gönüldeki
heyecan bir kıvılcım yakarken
Bedenen
gelişmeye günler günleri itti.
Kâr
zarar hesabıyla çok gayretli çalışma
Evim
eşim ve aşım onla bunla dalaşma
Bazen
hüzünle dolup bazen arsız yılışma
Bir
hasat mevsimi yaz gençlik dönemi gitti.
Kalbi
hana çevirip dönüp baktım geriye
Buzdan
artık su kalır koş dendi ileriye
Güzellik
gelir geçer kanma asla deriye
Çok
ağlayıp gülerek gözler neyi seyretti?
Zamanda
bineğimiz büyük aşkı unuttuk
Bu
gün yarın diyerek kendimizi uyuttuk
Bir
sürat makinesi düşünceyi kuruttuk
Harmanlandı
sonbahar hücreleri gevşetti.
İç
buyduran cinsinden bak rüzgârlar esiyor
Donmuş
yaprak misali yerden ayak kesiyor
Sıfırlanmış
sonuca benliğimse küsüyor
Gerçekte
son kış kaldı tende ne varsa yitti.
16.10.2018
Ahmet
Çelik