Büyüdüler büyüdüler, hadi o kelimeyi kullanmayayým da alýnmasýnlar. Siz biliyorsunuz caným ''Eþek kadar oldular.'' demiyorum ama bayaðý büyüdüler iþte çocuklarým. Gelelim küçüklüklerine. Ýlk emeklemeleri, ilk yürümeleri gözümün önünde hâlâ. Bir gün oðlumu aldým kucaðýma, tuttum baþ parmaðýný üflemeye baþladým, balon þiþirir gibi ''Puf puf puf puf puf.'' pufladýkça da oðlaný havaya kaldýrýyorum, o safým da þiþiyorum zannediyor. Rahmetli babam ile annem de yerlere yatýyorlar gülmekten. Biraz havaya kaldýrýyorum, sonra balon sönerken nasýl küçülürse öyle aþaðý doðru indiriyorum. Sonra bir daha þiþiriyorum bir kaç kere, yine indiriyorum aþaðýya. Bir zaman çok sevdiler bu oyunu, onlarý puf puf þiþirmekten, kollarýmda taþýmaktan bayaðý yorulmuþtum ama yine de çok eðlendiðimizi hatýrlýyorum.



Deðiþik oyunlarýmýzdan bir tanesi de kendi ayaklarýmý oynatýrken, ayaklarýmý eþek sudan gelinceye kadar dövmekti. Oðluma önce ayaðýmý gösteriyorum, sonra saða sola oynatýyorum, ondan sonrada ''Hýmmm dýt seni gidi yaramaz deyip ayaðýmý döverdim.'' onlarda gülmekten bir hal olurlardý...



Masallarýmýz vardý bizim deðiþik masalar ama öyle bilinen masallara benzemeyen. Oðlum daha okula gitmiyor küçük. Geceleri ara sýra yanýmýza geliyor ve aramýzda yatýyor, küçükken her çocuðun yaptýðý gibi. Bazen erken saatte geliyor bazen de geç saatte uyanýp geliyor yanýmýza. Baþa gelen çekilir tabi ki. Önce normal Pamuk prenses ya da Kel oðlan masallarý anlatýyordum, ama dönüp dolaþýp ayný masallarý dinleyince oðlan sýkýlmaya baþladý haliyle. Eee Ahmet çalýþtýr kafayý sen de deðiþik masal anlat oðluna o zaman. Baþlýyoor, yirminci ve yirmibirinci yüzyýl masallarý bunlar. ''Bir tane Barýþ varmýýýýþ, Barýþ'ýn bir de burnu varmýýýþ barýþ burnu ile basket oynamaya gitmiþ, burnu basketleri atamamýþ, Barýþ bütün basketleri tek tek atmýþ, oradakiler Barýþ'a aferin demiþ ve elleri kýzarýncaya kadar alkýþlamýþlar. Sonracýmaaaaaa Barýþ okula gitmiþ kulaðý ile öðretmen Barýþ'ýn kulaðýný derse kaldýrmýþ, kulaðý hiç bir soruyu bilememiþ, daha sonra Barýþ kalkmýþ tahtaya ve bütün sorularý bilmiiiþ tabi ki aferinlerin hepsini de Barýþ almýýýýýýþ., öðretmende kulaðý bir çekmiþ bir çekmiþ niye Barýþ gibi dersine çalýþmadýn sen demiþ.'' 



Ýþte böyle idi bizim masallar. Herkes normal masal anlatýrken ben de ilginçlik olsun diye çocuklarýma böyle masallar anlattým. Sonra bir gün büyümüþ olacak ki bizim oðlan ''Baba kulak okula gider mi ya o zaten bana yapýþýk ki sanki sen beni kandýrýyorsun gibi.'' dedi. Ýþte o zaman anladým ki oðlumun masal zamaný geçmiþ artýk bunun bilincine vardým.



Bir gün yataðýn üstünde zýp zýp zýplýyor daha dört beþ yaþýnda var ya da yok. Baktým haným salonda ben de çýktým yataðýn üstüne baþladým onun ile zýplamaya hoplamaya. Haným içeriden duymuþ gürültümüzü koþtu geldi. Þöyle bize bir baktý, ulan þimdi ikinizi de ayaðýmýn altýna alýrým bakýþýydý bu sanki ''Afferin afferin size koca çocuklar az tepinmiþsiniz biraz daha tepinin de yatak hepten elden çýksýn.'' dedi. Son zýplamayý popomuz ile yapýp gösteriyi orada noktaladýk...



Ýlkokul bire baþladýðýnda satranç öðrettim oðluma basit bir þekilde. ''Bak oðlum buuu at, buuu fil, efendim sonracýma bunlar küçük olanlar piyon, ama sen sakýn büyüyünce birilerinin piyonu olma hemi yavrum, aha da bu þah, öbürü vezir.'' iþte böyle anlattým. Babasýndan daha zeki olduðu her halinden belliydi zaten, kapýverdi hemen olayý. Ahmet kendine gel sayýyla ve oðluna asla galip gelmek yok. Þakýr þakýr satranç oynuyoruz ve bir kere dahi yenemedim/yenmedim onu o tarihte. Sonra da büyüyünce intikamýmý alýrým diyordum nasýlsa, o da olmadý. Ýþte þimdilerde yirmi otuz kere oynadýk mý bir kere filan yeniyorum zor ile þerle. Onu da mahsus mu yeniliyor acaba kerata babamýn kalbi kýrýlmasýn diye düþünmüyor deðilim. Siz siz olun çocuklarýnýz ile oynamayý ihmal etmeyin azýn tepinin korkmayýn bir þey olmaz yer yerinden oynamaz, kýyamet kopmaz. Sadece hanýmdan az fýrça yersiniz, evin altý üstüne gelirse, o kadar, o da unutulur gider..