Ýstanbul’a benzeyen edaný sevdim ilk önce.
Iþýl ýþýldý gözlerin.
Konuþunca sevaplar gibiydi sesin.
Önce beni yakardý nefesin, sonra Ýstanbul’u.
Hep, erguvanlar açtýðýnda,
Senle Ýstanbul’da olmak isterdim…

Birlikte , Vefa semtine gitmeliydik.
Vefasýzlýðýn resmini sen çizmeliydin elif parmaklarýnla…
Destanýný ben yazmalýydým.
Sonra Topkapý Sarayý’nda divanda bulmalýydýk kendimizi.
Hâlimizi sen arz etmeliydin sevaplar gibi sesinle.
Ben susmalýydým, cevaplar sükûtun içinde erimeliydi.
Ve ferman buyrulmalýydý,
“Tiz bunlarýn baþlarý vurula.”
Kanýmýz karýþmalýydý Boðaz’ýn serin sularýna sýmsýcak..
Ýstanbul aðlamalýydý,
Kýz Kulesi yolmalýydý saçlarýný.
Vefa semti bin piþman olmalýydý adýnýn vefa olduðuna…
Sonra, ikimiz Ýstanbul olmalýydýk,
Ölümün koynunda üþürken bedenimiz.
Ben öldükten sonra her akþam Vefa’dan geçmeliydim ,
Sen yolumu kesmeliydin.
Ýkimiz bir baþýmýza kalmalýydýk.
Bütün bu baþýmýza gelenler ikimizin yüzünden,
Bu kadar da vefalý olunmaz ki demeliydin.
Ölüm bile vaz geçiremedi beni senden…
Önce, Ýstanbul’ benzeyen yanlarýný sevdim.
Iþýl ýþýldý gözlerin…
Ýncecik narin parmaklarýn vardý.
Asil duruþun.
Konuþsan aklýmý baþýmdan alýrdýn.
Sustun, gözlerinde hayallere daldým.
Vefa, Ýstanbul’un koynunda sabahlardý.
Ben sana hasret yaþardým.
Hep sana dairdi üþüyen yanlarým.

Ýstanbul , seni sinesinde yaþatmaktan onurluydu.
Sen nurluydun, Ýstanbul’un sana benzeme hikâyesi buydu.
Ben, hep Ýstanbul’a benzeyen edaný sevdim.
Bir de Ýstanbul’u içinde seyre daldýðým hayal iklimi gözlerini…
Gözlerin ýþýl ýþýldý,
Ellerin narin.
Vefa, kölesi olmaktý bence ellerinin.
Bir de gözlerinin renginde kaybolmaktý.
Sevmekti kayýtsýzlýðýný, hüznün kýskacýndayken.
Þimdi,
Ne divanýn, ne bargâhýn , ne dergâhýn hükmü var vefasýz.
Senin de bildiðin sebeplerden ferman senin…
Ankara,08.02.2010 Ý.K