Genci, yaþlýsý, kadýnlý erkekli kuyruk duraktan yola taþmýþtý. Otobüs selektör yapa yapa yanaþtý. Ön kapý açýlýnca kuyruk hareketlendi. Dijital muavin tek tek kartlarý okuyordu. Boþ yerler doldu. Binenler moral bozukluðu içinde arkaya doðru ilerledi. Kuyruk bitti. Otobüs kalkarken son anda ihtiyar bir kadýn yetiþti. Kartýný bastý. Þoförün yanýnda kýpýrdayamayacak durumdaydý. Halini fark eden genç bir kýz kadýna iþaret edip dikkatini çekti. Yerini verdi. Kadýn istemeye istemeye dörtlü koltuklarýn ters yöndekine oturmak zorunda kaldý. Otobüs sarsýlarak duraktan çýktý. Kadýn baþýný dýþarýya çevirdi. Dakikalarca kýpýrdamadý. Boynu aðrýyýnca önüne az biraz bakýp hýzla baþýný dýþarýya döndürdü. Kendi kendine mýrýldanýyordu. “Herkes bana bakýyor, herkes, of of herkes…” Yanýndaki ihtiyar adamýn gülümseyen yüzünü fark etti. Bir baktý, bir kez ve bir kez daha. Dudaklarýný hafif hafif oynatarak duyuldu duyulacak “Nasýl bu kadar mutlusun, nasýl!” Adam baþýný kadýna doðru eðip “Þehir tiyatrosundan emekliyim hanýmefendi,” diyerek doðruldu. Kadýn fýsýr fýsýr “Mesleki deformasyon, de-for-mas-yonnn.” Adam tekrar baþýný eðdi. “Siz?” “Emekli psikiyatrist!”