Çok seneler olduðu gibi bu sene de unutmadý bizi kestane aðacý. O iri ve lezzetli kestanelerinden bolca verdi. 

Önce süslendi-püslendi. Gelin gibi âdeta. Kýþ mevsiminin bitip de baharýn baþladýðý günlerden baþladý hazýrlýklara. Geniþ ve uzun yapraklarý yeþillendi. Ardýndan yapraklarýnýn arasýndan pamukumsu kýsa dallar çýkardý. Sonra da kestane potaklarý...

Yýllara meydan okuyan ihtiþamýyla yeniden karþýmýzdaydý kestane aðacý. Diðer tüm kestane aðaçlarý gibi. Her aðaç gibi.

Bu kestane aðacý bizim için özeldi. Evvela bizim eve çok yakýndý. Sýk sýk ziyaret edip her seferinde tadý damaðýmýzda kalan kestanelerinden topluyorduk. En önemlisi de kestane aðacý tüccarlarýndan kurtulmayý baþarabilmiþti. Hatta diðer hemcinslerinin göremediði ilgiyi bile görmüþtü. Etrafý temizlenmiþ, korumaya alýnmýþ ve yaþamasýna müsaade edilmiþti.

Ve bir gün... Potaðýna sýðmayan ilk kestanesini býrakýverdi topraðýn yüzüne. Derken onu diðerleri takip etti. "Bu dünyada hiç bir lezzet daimî deðildir" düstûrunca son kestanesini de son potaðýný da býraktý dalýndan. Kestanelerini toplayýp afiyetle yiyenler hiç düþünmediler ne düþünür kestane aðacý. Bir teþekkür yahut övgü dolu bir kaç söz onun da hoþuna giderdi elbet. Kimin gitmez ki? 

Artýk sonbaharýn yerini yavaþ yavaþ hazan mevsimine býraktýðýný o söyledi yine bize. Ýhtimal ilk yapraðý düþerken topraða baharda yeniden dirilecek olmanýn hüzünle karýþýk heyacanýný yaþýyordu bir kez daha. Bizleri heyecanlandýran o ihtiþamýndan eser yoktu artýk. Bu dünyaya fakat insana özel bir vefasýzlýðý bir kez daha yaþýyordu son yapraðý da kendini terk ettiðinde. Bu haliyle kýþýn ortasýnda kimsesiz ve çýplak kalmýþ bir acüze gibi hüzün doluydu artýk.

Dili yoktu fakat anlayabilen için ne çok þey anlatýyordu lisân-ý haliyle kestane aðacý. Diðer tüm aðaçlar gibi...