Mahþerim,

sesime ses ver. Belki vazgeçerim yanmaktan, adýnýn doðurduðu cennetten, gömüldüðüm hasretten. Belki vazgeçerim sevgilim bizden...

Ýçten içe eriyen buzyangýný daðlarýmla devrilip ummana kaybolurum kimbilir.

Esiriydin ya sana aþkla bakan gözlerimin ve þefkatli avuçlarýnýn gözbebeklerimin. Benle biterdin de ne diye yitip gittin...

Kadýköy sahilinde ufuða yaslanmýþ güneþin kýzýl saçlarýný toplayýp kayboluþuyla denize batýyor bakýþlarýmýz. Ellerimiz titriyor, göðsümüz nara zar. Kirpiklerimiz tutuþuyor her birbirimize b/akýþýmýzla. Avuçlarýmýza birikmiþ hasretle yanýyor her dokunuþ. Hayalle gerçek arasý vuslatla uyanýp acýyor kalbim. Sahil boyu mahçup suskunluðumuz, bir tek kýrmýzý gül taþýyorum senden geriye kalan sarhoþlukta.

Oturduðumuz bank kimleri aðýrladý acep, kimler aþkla salýndý býraktýðýmýz boþlukta. Beni uðurlayýþýn mahsun, bilsem býrakýr mýydým seni! Oturduðumuz taþlarda kimler aþktan dem vuruyordur sahi...

Biliyorum; susarak yanmak sana özgü, ben ise feryadýyým yangýnlarýn. Dargýnlýðým suskunluðuna bunu iyi bil. Her gece yastýðýma býraktýðýn ýslaklýk açan günle kurur mu sanýyorsun. Güneþ bile yüzünü esirgiyor, yýldýzlar kayýyor benden sana dilek tut istemediðin kadar ölüyorum...

Unutun mu seni severken büyüdüm ben, bu yüzden en çok benimdin. En çok beni sevdin, benle unuttun büyük kayýplarýný. 

Af etmesem de gel! Yine kýzarsýn güne yanaklarýmýz kirpik kirpiðe uyurken hayallerimiz. Gel yeni baþtan soyunalým sevdaya, 

birlikte ölmeyi baþarýrsak bu defa yakýlmaz kalp kalbe tutuþan mektuplarýmýz.

eflatun bir yolda geçmekte ömür

sen gel,

ölüme yürürken ben

yola düþen dallarda mor salkým ol

ellerim ol

topraða karýþaným

gözyaþlarýmýn söndüremediði

ela yangýnlarýna katýl gözlerimin

ey nar

gönlümün duayla açýlan sayfasý

sen gel

beduayla kapanan son olma

yiten bir ömrün yanan dudaklarýnda

sude nur haylazca