Yýlan gibi kývrýlýr zalim, sözcükler diziminde… Aslan gibi saldýrýr hummalý nöbetlerinde… Þiddetin, vahþetin, paranýn, talanýn… En yükseðinde! Hak benim, kural benim dediðim, hayaliniz bile! Kýsacasý bu dünyada cenneti yaþamaya kararlý. Cenneti yaþamak için neden beklesin ki, o Allah’tan daha iyi biliyor ya, haþa…

Bazen Firavun, bazen Karun, bazen Nemrut, bazen Hitler, bazen Yahudi, bazen uyuþturucu patronu, bazen terör baþý… Sonuçta ayný, dehþetli bir sýnavý veriyor etrafýndakilerine. Çanakkale’de bir milyondan fazla insana, Ýkinci Dünya Harbinde 2 milyondan fazla insana kýyýyor… Ýdlip’te varil bombalarý ile çocuklarý öldürüyor… Haþhaþi oluyor, çocuklarýn eline esrar verip al da sat diyor, farký yok dilendirdikleriyle…  Ne kazanýyor varlýk ve güç…

O ölmüyor mu? O hasta olmuyor mu? O rahat uyuyor mu? O bedenine zehirsiz ne veriyor? Öldür diyor, yeter ki hepsi benim olsun, ya vicdaný yok mu? Bakmayýn sýradan insan gibidir o. Ne kadar en iyilerini yese, içse, ne kadar doktorlara para dökse, ne kadar zehirden kendini filtre etse… O da yaþlanýyor, hasta oluyor, uyuyamýyor, hayatýndan zevkte alamýyor ve ölüyor. Asla da mutlu deðil…

Hatta bir görünmeyen virüs olan Coronayý nefes çektikçe bedeninde yaþatýyor, bu sefer o virüs zalim oluyor…Aþýsý bulunmamýþ virüsle çok acý iþkencelerle en kýsa zamanda yaþamdan koparýyor!

Aslýnda cenneti yaþamak, çok lüks hayatý bencilce tatmak… Bu dünyada ki cenneti isterken, gerçeðinin zerresi bile olmayan ve yalnýzca bir ömre sýðan parçasýný yaþýyor.  Bilmiyor ki, bu dünyada cenneti yaþamak mümkün deðil. Nasýl olsun ki, yüce Allah’ým onu yapýlan güzel amellerin karþýlýðýnda mahþerde verecek. Bu dünyada zalimsen eðer öbür dünyada ateþ sana zalim olacak, kýsasa kýsas… Ne ektiysen onu biçeceksin. Ama bu dünyanýn zalimleri öbür dünyaya, Allah’ýn varlýðýna, vaatlerine asla inanmýyor ki… Zalimlerin hepsi öldüler, sýrada ölecek yenileri var, gerçek neymiþ, Rabbimin vaadi neymiþ, görecekler elbette…Ama oradan dönüþ yok, o perdenin ötesi sonsuz, bizim yaþadýðýmýz sanalý… Yani yaþadýklarýmýz bizim deðil, yokluk!

Yokluðu keþfeden aþký bulacak… Döndükçe sonsuz galaksinin keþfine erecek, ruh tenden özgürce çýkacak, gezecek… Zalim varlýðý ararken, cennet ehli yokluðu arayacak. Ýlahi aþkýn içinde yok olacaklar… Haktan alýp halka verecekler… Maddeyle sývanmýþ þu dünyada insanlýða bunu anlatmasý da öyle zor ki… Bakýnýz yeni AVM açýlýyor, her þey nerdeyse bedavaya satýlýyor deseler, oraya girmek için insanlýk birbirini ezecek kadar zalim oluyorlar, ben alayým ve ben varlýðýn içinde sefa süreyi diye…

Birde diyet yapanlar var… Bedenlerine zalimlik edenler. Ýsraf ettikçe aldýklarý kilolarý taþ atar gibi atacaklarýný düþünen ama atamayanlar… Yokluða varmak için keþke yediklerinden pay sahiplerine verebilseydiler… Ne açlýk kalýrdý ne de talan ne de diyet yapan. Az çok gerçekte herkeste bir zalim yan da var. Maalesef. Biz zalim olmayý seviyor muyuz neyiz!

Saffet Kuramaz