BEN  FELSEFECÝ DEÐÝLÝM

                      Ahmet AYAZ

               Gaziantep Güneþ Gazetesi 3 Mart 2020

          Ben felsefeci deðilim. Psikolog, sosyolog felan da deðilim. Din adamý gibi bir  özelliðim de yoktur. Ancak aklýma gelen güzel þeyleri yazýp, okurlarým ile paylaþmaya çalýþýyorum. Bugün burada yaþantýlarýmdan bir kesit sunmak istiyorum. Ýnþallah yazdýklarým okurlarýma baþ aðrýsý olmaz.

        Rahmetli  kayýn validemi eþim ile birlikte ziyarete giderdik. Bize avuçlarýný  açarak, yüzünü de gökyüzüne  kaldýrarak dua ederdi. “Ayyy oðlum, kýzým uzak yerlerden gelip yorularak beni ziyaret ediyorsunuz. Allah sizi hacca nasip ede, çok iyisiniz, kadir kýymet bilenlerdensiniz” derdi.

       Bir gün  eþim de  sinirlenerek anne senin  hiç edecek baþka bir duan yok mu? Dedi. Kayýnvalidem “Kýzým sana en güzel  dualarý ediyorum. Baþka nasýl bir dua edebilirim?” dediðinde, eþim kayýnvalideye þöyle seslendi. “Anne bize  dua ediyorsun, o kadar güzel dualar var ki; Allah sizi insan kýlýðýnda yaratýlmýþ,  insan kýlýklý nankörler  var. O cahil ve  namert, Dünyada iyiliklerden nasibini almamýþlarýn þerrinden koru” diyerek dua etmeni  istiyorum. Haç da bir nasip meselesidir, Allah para verirse gidersiniz  diye annesini ikaz etti.

       Aslýnda hacca gitmeden önce bir insan, iyiye, güzele, doðrulara yönelerek karakterini deðiþtirmelidir.  Fesatlýktan, münafýklýktan, kýskançlýktan uzak durmalýdýrlar. Resmi dairede devlet memurluðu yapýyorlar, arkadaþýný kýskanýyorlar. Arkadaþlarý hakkýnda dedikodu yapýyorlar, münafýklýk yapanlar. Bu gibi hal ve hareketler  beni çok  üzüyor. Ben askerlik öncesi “toprak Su”da, Barak içme sularý inþaatýnda kazma ve kürek ile iþçilik yaptým. 27 yýl 2 ay resmi dairelerde memurluk ve idarecilik yaptým.  Bunu bilen arkadaþlarým vardýr. Hep ve her zaman arkadaþlarýmýn yanlýþlarýný düzeltmeye  çalýþtým. Suçlarýný gizlemeye çalýþtým ve onlarý uyarma maksadý ile ikazda bulundum. Amirlik sýfatý ile sevmediðim, huyunu, suyunu beðenmediðim bir arkadaþýma bile,  hiç bir zaman olumsuz bir davranýþta bulunmadým. Kin beslemedim ve beslemem de. Kinci insanlarý sevmem. Kinci insanlara, insanlýktan nasibini almamýþlar derim.   Þunu da söylemeden geçemeyeceðim. 31.5.1972 tarihinden 15.2..1998 tarihine kadar çeþitli kurum ve kuruluþlarda memur ve idareci  olarak görev yaptým. O zamanlar birimizin derdi, hepimizin derdi idi. Günümüzde bunun tersini görmek ve duymak,  beni üzüyor ve düþündürüyor. Ben hiç kimsenin  yüzüne konuþamayacaðým sözü arkasýndan konuþmadým ve konuþmam da. Çocuklarýma da hep tavsiyem bu oldu.

       Þiir yazýyorum. Þiire okumayý ve yazmayý  öðrendikten sonra  nasýl baþladýðýmý ben de bilemiyorum. Kýskandýðým hiç bir  kimse yoktur. Ancak saygý duyduðum þair dostlarým var. Rahmetli Abdurrahim ve Ertuðrul Karakoç gibileri. Bunlarý kaybettik, Allah kendilerinden rahmetini esirgemez inþallah. Yavuz Bülent Bakiler var. Bazen  telefon görüþmesi  yapýyoruz. Bir ara  hastalandý ama, saðlýk durumu  bu günlerde  çok iyi. Son  görüþmemize 40-45 gün kadar oldu. Ona da saygý duyarým.