Öyle anlar yaþanýr ki hayatta bunu biz bile anlayamayýz bazen. Neyin iyi neyin kötü olduðunu anlamadan çýktýðýmýz bir yolda geri dönüþümüz de olmayabilir .Ama sen o yola ilk adýmýný atmak istersin. Bir umut deyip, o yola sarýlmak istersin .Ama hayat; senden yana olmadýðýný yüzüne vurmak için uðraþýr durur. Ama buna raðmen vazgeçmezsin. Attýðýn adýmlar yavaþ yavaþ çoðalýnca, neyin iyi neyin kötü olduðunu anlamaya baþlarsýn. Ama sen iyi olmasý için direnirsin. Rüzgarýn en çok geliþ yönüne bakarsýn. Saðdan mý yoksa soldan mý ? Bu elimizde olmadýðý için, sen bir adým daha atmak istersin. Sonra bir adým daha. Rüzgarýn nerden geldiðini anlayasaya kadar adým atarsýn. Ama birden önüne bir çukur çýkar. Daha iyiyi ve kötüyü ayýrt edemeden bir çukur… Karþýya geçmek istersin ama geçemezsin. Yine bir umut deyip saatlerce bekleyiþlerin ardýndan, birden bir esinti gelir arkadan sert bir þekilde. Ve sen de düþersin. Sonra anlarsýn ki; bir umut olsa bile iyi ve kötüyü en iyi o çukurda anlarsýn. O adýmlarý atarken bile çözemezsin bunu, gurur yaparsýn. Ama hayatýn sonuna gelince  anlarsýn.Ýþ iþten geçmiþ olur . Ve hayat bir kez daha gösterir yüzünü. Hiç beklemediðimiz bir anda. Ve o zaman yine anlarsýn ki, rüzgar ne yönden eserse essin. Sen adýmlarýný saðlam atmadýkça rüzgarýn büyüsüne kapýlýr gidersin …