ADI HÜZÜN
Hüzün vardı ara dantel sokağında
Bu akşam...
Dantel beyaz, gece siyah, hüzün sarıydı.
Esir almıştı bulutlar parlayan yıldızları.
Sokak lambaları kūsmūş,
Sol yanında çürüyen bir kapı;
Ne kulpu var tutulacak ne de bir sapı.
Hüzün vardı ara dantel sokağında.
Karanlığı ezerek girdi.
Yalnızlığı yaşamak vardı doyasıya.
Sonrasında üfledi yakmak için mumu
Islanmış ruhunu çıkarıp astı askıya...
Teni öksūz gibi kalakaldı.
İlerliyordu, hüzne yol alıyordu gece.
Oturacak bir yer aradı, sessiz.
Ortasında bu boşluğun bir masa
Ve bir kağıt ve bir kalem
Sızlayan açık yara ūstelik
Şiir üstüne merhem hem..!
Bir sıcaklık vardî sanki hissedemediği
Damlayan gözyaşlarıydı tutuşturan mektubu.
Sonun başlangıcıydı işte bu...
Elleri dūştū yana.
Arada çizdi ūstlerini kelimelerin,
Devam etti yeniden
Ūstū çizildi, altı çizildi, resmi çizildi...
Ve son damlada yanıp gitti evrene
Sonsuzlukta bir kūl parçası,
Adı hūzūn...
Selma Canakçıoğlu 27 Haziran 2020
(
Adı Hüzün başlıklı yazı
Şehri Mabet tarafından
1.07.2020 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
