FUZULÝ OL..!

Aslýnda sadece hissediyorum, ama anlayamýyorum.

Karmaþýk geliyor her þey, seçemiyorum. Ama yüreðimden kopan halelere de karþý koyamýyorum. Nedir, nasýldýr ya da nerdedir, onu da bilmiyorum. Memleketi, mahallesi cemiyeti ve cemaati nerededir, nasýldýr, bilmiyorum. Zira bir kara kýþ ortasýnda sýcak ve selim bir katrenin katran bakýþý, kýrmýzý bir odanýn karanfil kokusu ile dolunca, sobanýn üzerinde piþen kestanenin bestesi yeryüzünde bulunan aþýklarýn bir destanýný süzer þiirlerin iliklerine. Bu ilikler öyle yanar ki gönül yuvasýnda mahpus olan bülbülün güle ötüþünü þahlandýrýr. Þahlanan bülbül gam ile ve dahi hüzün ile dile ne gelirse söyler. Yani dile geleni bekler. Bu dile gelme, gülün dirilmesini ateþli bir þekille isterken, kendi ateþinden gülü korumayý ihmal etmeden yaklaþýr. Böyle yapmaz ise o ihmal ateþin yaktýðý yeri kül ederken, bülbül maþukunu  aþkýyla kaybeder. Zira o aþk ki, aþkýndýr, taþkýndýr ve söz, kural dinlemez bir nardýr. Yasasý, kasasý yoktur. Ondandýr ki evvelinden tedbir elzemdir. 

Kelâmýn baþýnda, kara kýþ ortasýnda dedik ya, iþte aþkta her kelâmýn baþýnda ve karakýþ ortasýnda, sýrtýnda aþkýn heybesiyle, sinesinde göðsün kafesiyle, kafasýnda kelebek uçuþuyla, gözünde bin kýyamet bakýþýyla, elinde bir elin dokunuþuyla yakýnlaþýr ve göðsündeki gönlünü, ilmek ilmek istidadý ile nakýþlatýr.

Ve sonra yüreðinde biriken damlacýklarýn üzerinde cemreler yer bulunca, evvelden beri kendi tahtýnda þah olan ve kudreti ile þöhret bulan aþýðýn hükümranlýðý yüce bir bakýþ ile, nakýþ nakýþ son bulur.

Bilirsin ki bir de hep nakýþ dedik. Zira aþk öyledir ki... Her þeyi birden bine doðru nakýþ nakýþ iþler. Ki, kendi olan þahý tahtýndan indire. Peki bu durumda aþýk ne yapar diye sorarsak, sobanýn üzerinde piþen  kestane ile, bahçesinde bulunan gülbin’in topraðýna, canýndaki caný, aþký ile damla damla ýslatýp, gülün “candan usandýrýp,” cefaya sevk eylemesin diye, gülü dili ile kendine dildar eder. Bu ahval süregelirken, ‘’bir kök aþkýn’’ bahçeye dikilmesi sýrasýnda, þiirlerinden kemikleri yakan, bir testi hüzün döker. Bu hüzün dökülürken testinin içinden topraða, aþkýn ateþi ile kestaneler piþer. Ve sonucunda visal deðil vuslat ister.

Hatta öyledir ki, bunu netice veren bir söz alalým. Kudretiyle þan bulup, þahlanalým. Bunun yanýnda biraz da mahirliðinden konuþalým. O söz der ki;

Beni candan usandýrdý, cefadan yar usanmaz mý?

Felekler yandý ahýmdan, muradým þem’i yanmaz mý?

Bak iþte görüyorsun aþkýn maharetini ve dahi sayfalara nakþeden nakkaþýn ahvalini. Ýþte üstteki satýrlar aþkýn hali ve neticesi ile devam ettirildi. Ve göründü ki,  aþk öyle bir yakmýþtýr ki, ebede kadar kendini ‘’Fuzuli’’ belletmiþtir cihana. Ve bu durum aþkýn yakýcý hâlelerini, kavurucu ateþini, keskin kokusunu bir Cennet gibi arzulatýr. O, öyle bir Cennettir ki sadece yananlarýn mahallesi ile nam salmýþ ve adý ‘’Aþýklarýn Cenneti’’ olmuþtur.

Ancak burada bir çýkmaz vardýr ki, o da aþýðýn bir tercihle karþý karþýya býrakýldýðý andýr. Zira bir mürecca avdeti barýndýrdýðý için ‘’Aþýðýn’’ iki aþk ile kalbi çarpýþýr. Ýþte o an kýrmýzý bir oda, karanfil kokusu ile dolunca, bu ahval sergüzar eyler onu. Bundan sonra artýk ya bir yar vardýr ona ya da yardan öte bir diyar.

Hal bu durum ile iþtigal olunca, gönlünün ateþi ve meylinin menzili þu sözleri söyletir ona;

“Aþk derdiyle hoþem el çek ilâcýmdan tabîb, 

Kýlma dermân kim helâkým zehri dermânýndadýr.”

Yani tercihi artýk, aþkýn ýztýrabýný çekmeye razý olmak ile son bulur. Ve o ýztýrabýn bir derd deðil bir derman olduðunu, dermanýn ise zehir olduðunu kabul eder. Zira o, nasib olduðu hâleler ile makam bulduðunu ve gönlünün þahlandýðýný anlamýþtýr. Yani, netice olarak yara deðil, yardan öte bir diyara varmayý tercih etmiþ ve ‘’Fuzuli’ olmuþtur.

Erkam Yýldýrým