Online Üye
Online Ziyaretçi
H’içim
Şiirden anlamıyorum demiştin bir keresinde
Başlı başına şiir oluşundan habersiz hem de
Öyle ya insan en çokta kendinin yabancısıdır
Görsen bendeki seni belkide sana başkasıdır
Kolay olmadı gönlümün seni keşfi
Bildim sende ben,kendimi
Buldum gülerken kısılan gözlerinde
Anlamını mutluluğun,şahit tebessümünde
Heyecanla bir şeyler anlatırken
Telaşın bir insana yakıştığını öğrendim
İçinde sen olmayan gün ben bir hiçim
Hiçin içinde kıvranıp durur içim
İçim hiç olur benim
Gel,bu hiçlikte hapsoldu benliğim
Seninle bu hiçlikten kurtulup gideyim...
Miraç GÖDEK
“Beyhude Ömrün Nağmeleri”