Evet, evet ilkokula baþladýðýmýz yetmiþli yýllardý ve o sýnýfa ilk girdiðimde Gamze ile gözgöze gelmiþtim. Çocukluk aþký ama hayatýmda, annemden sonra ki ilk aþkýmdý. Bir çocuk nasýl severse ben de öyle sevmiþtim. Ne zamana kadar, tembellik edip de ben üçüncü sýnýfta kalana kadar, tabi anladýnýz Gamze çalýþkandý ve geçmiþti... 

Dördüncü sýnýfta ki ilk aþkým Meltemi de anlatmasam olmaz. Altýn sarýsý saçlarý vardý ve de sadece ben deðil bütün sýnýf O'na aþýktý. Yok, yok bütün okul desek de abartý olmaz... Duyar gibiyim ''Vay be nasýl kýzmýþ bu Meltem?'' dediðinizi... Okul kantininde beraber kola içmiþliðimizde var yani, onu da yabana atmayalým. ''Eþek deðiliz ya ben ýsmarlamýþtým tabi ki. '' Okulun bahçesinde de yakalamaca oynadýk, billahi oynadýk... Tabi ya anlamýþsýnýzdýr bana pas vermediðini, bizimkisi tek taraflý bir dördüncü sýnýf ilk aþkýydý...

Gelelim Ortaokula, Ah O Gülcan, ahhh! O'nu nasýl unuturum ki... Onun ile de üç sene orta okul ve bir senede lise olmak üzere, tam dört sene ayný sýralarda oturduk. Açýlýrsam boðulur muyum, boðulmaz mýyým derken bir þekilde O'na açýlmýþtým. O da bana ''Ama ben seni arkadaþým olarak da çok seviyorum.'' demiþti... Bir sene boyunca ýsmarladýðým kaþarlý ve sucuklu tostlar ile Niðde Gazozlarý boþa gitmiþti ve biz yine arkadaþ olarak kalmýþtýk... Sonrada ayný okulda ki mahalle arkadaþýmýz Hikmet ile çýkmaya baþlayýnca ben de ''Arkadaþýmýn aþkýsýn.'' þarkýsýný dilime pelesenk etmiþtim...

Liseye baþladýðýmýzda tabi hormonlarýmýzda daha bir farklý ve daha bir hýzlý çalýþmaya baþlamýþtý. Esma nasýl geldi de girdi hayatýma onunda hiç farkýnda deðildim. Lise de ki ilk aþkým... Bizim zamanýmýzda öyle cep telefonu mail diye bir þey daha hayatýmýzda yok. Varsa yoksa ev telefonu. O da anne babalar ev de olmadýðý zaman, yoksa müstakbel kayýnpeder ham eder billahi... Sinemaya mý? Gittik tabi filmlerden bir þey anlamadan gittik... Elini tuttuk mu, bir de üstüne yanaðýndan öptük mü, bizden mutlusu yoktu o zamanlar...

Halk Oyunlarýna baþlamýþtýk o sýralar. Ne güzeldi kýzlý erkekli halay çekmek, horon tepmek. Halk oyunlarýnda ki ilk aþkým da oydu... Eller elleri ile kenetlendi mi deðmeyin keyfimize... Aysun ile ayný ekipteydik ve tesadüf bu ya hep de yan yana olurduk. Eeeee el ele deðerde yürek yüreðe deðmez mi? Bir gün aldým karþýma ''Gel Aysun'cum düðünümüzde de böyle halay çekelim, horon tepelim.'' dedim. Baþtan cevap vermedi, biraz düþüneyim dedi, sonra ayrýldý bizim halk oyunlarý ekibinden, rokçu bir çocukla çýkmaya baþladý. Baktým bir gün iki üç arkadaþla deli gibi kafa sallayýp müzik yapýyorlar bir parkta... Saçlar uzamýþ, kotlar yýrtýk pýrtýk... O da öyle hayatýmda ki bir dönemde yerini aldý...

Geldik üniversite yýllarýna... O da ne aþktý be! Üniversiteye kayýt yaptýrdýktan sonra, öðle paydosunda tam da yemekhane de karþýlaþtýk. Ben O'na ''Size su, kola veya ayran  ýsmarlayabilir miyim?'' diye bir espri yaptým, O da bana ''Su gaz yapar, kola uyku verir, ayran da mideme dokunur.'' diye karþý espri yapýnca hemen kaynaþmýþtýk. Bir iki sene el ele ve göz gözeydik. Sonra? Sonrasýný, ne siz sorun ne ben söyleyeyim. Baþýmýn belasý matematik yüzünden okulu býrakýnca, o da tabi ''Hay hay ve bay bay.'' cümlelerini yan yana getirmek suretiyle, sonsuzluða attý aþkýmýzý...

Üfff ki üfffff! Kaç tane ilk aþkým olmuþ be! Baksana unutmamýþým hiçbirisini... Onlar beni unutmuþlar mýdýr acaba? Orasýný da bilemem. Ne diyeyim ben þimdi onlara ''Beni özleyin anacaðým.'' desem o da olmaz. En iyisi yaþandý ve bitti, demek galiba...