Eðer dilsiz olsaydýk birbirimizi bu kadar kýrmazdýk. Eðer gereksiz konuþmasaydýk kelimelerin deðerini daha iyi anlardýk ve birbirimizi dinleseydik kendimizi kandýrmazdýk. Hepimiz susmak yerine konuþmayý tercih ediyoruz sanki susmak dalgalý bir denizde hareket etmeye benziyor ve sustukça dalgalarýn içinde ilerliyoruz oysaki konuþtukça dibe batmaktan baþka çýkar yolumuz yok. Birbirimizin yaralarýný kanatmaktan zevk alýyoruz.Sözlerimiz sert esen rüzgarlara benziyor, estikçe bir yerleri daðýtýyoruz durmadan ve gittikçe uzaklaþýyoruz asýl benliðimizden asýl amacýmýzdan farklý yollara ilerliyoruz kalplere zarar vermektense çekinmez bir hale geliyoruz bu sayede insanlarýn dilinden düþmeyen iki kelime peyda oluveriyor " özür dilerim" herkes özür diler oluyor. Sanýrým bunu vicdanlarýný rahatlatmak gayesiyle yapýyorlar.Sanýrým onlar kýrýlan bir kalbin kuru iki kelime ile onarýlmayacaðýndan bihaberler. Kimse bunu umursamýyor kendilerine ait olmayan þeylere zarar vermek gözlerine daha basit bir hal aldýðýndan birçok kalp inciniyor fakat kimse bunu umursanacak kadar deðerli bir sebep olarak görmüyor. Kendimizden bu kadar uzak kalýþýmýza yazýk.. Saðýr deðiliz lakin bunu çok iyi taklit ediyoruz konuþmaya bayýlýyoruz. Dinlemeyi deðil dinlenmeyi daha çok seviyoruz bu nedenden sürekli yanlýp yalpalýyoruz.