Hani benim çocukluğum anne
Ben onu hiç yaşamadım ki...
Taktılar elime çelikten kelepçe
Hayallerimi, umutlarımı ona bağladılar
Ben onu hiç açamadım ki anne...
Hep kovaladılar anne,
Dinlenmedim...
Bulutlar kadar narin bedenim
Dağlar kadar ağır
Hayat denilen şu yük
Yedim öyle bir tokat ki
Her hoyrat elden
Şavkı şimşekler gibi
Ruhumu yaktı
Ama kimseye kinlenmedim...
Dolaşmadım izbe karanlıklarda
Sabah güneşi gibi akdı vicdanım
Gizlenmedim...
Kırılmış kanadım hiç uçamadım ki anne...
Yuvaya mahkum kuşlar gibi
Hep umudu bekledim...
Bir boya sandığı, minnacık omzumda
Tonlarca yükü sırtıma vurdum da
Zaman kaçtı, ben hep kovaladım
Bir kerecik olsun
Çoşamadım ki anne...
Ağlama anne
Ben senin yerine de ağladım
Paslı yürekleri kor gibi dağladım.
Önüme dikildi karanlık ruhlu insanlar
Aşıp da onları geçemedim ki anne...
Ellerime bak anne
Vicdansız yürekler gibi nasırlaşmış
Hani oyunlarım
Nerde oyuncaklarım?
Karanlık şehrin
Sokaklarında mı kayboldu?
Ya çocukluğum!
Aradım... Aradım...
Onu hiç bulamadım,
Bulamadım ki anne...
Nuri baş
Hececi şairden ikinci serbest şiir denemesi.Değişik bir çeşni olsun bakalım.
(
Hani Benim Çocukluğum Anne başlıklı yazı
Nuri Baş tarafından
4.02.2022 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
