“O mü’minler, kendilerine tevdî edilen her türlü emâneti korur ve verdikleri sözleri tastamam yerine getirirler.” Mü'minûn / 8. Ayet

Konuþuyorum biriyle, senin hakkýnda falan yanlýþýmý düzelteceðim, söz diyor. Gönül rahatlýðý ile ona güveniyorum. Vakti geldiðinde bu yanlýþý düzeltmiyor. Söz veren eðer Müslümansa yerine getirmeli diyorum, yukarýda ki ayeti okuyorum. Arkasýný dönüp gidiyor. Onu en son gördüðüm bu konuþmanýn son aný oluyor.

Ýnsanlarýn sözlerini tutmamalarý söz verdiði kiþiye büyük bir sýnav oluyor. Þimdi kime güveneceðiz sorusuna cevap arýyorum. Eðer bir iþ yapýyorsak ve karþýlýðýnda hayatý devam ettiriyorsak bu verilemeyen söz ile yarý yolda býrakýlýyoruz. Hayatýmýzý ikame ettireceðimiz söz verilen iþ olmayýnca periþan oluruz. Tekrar ayaða kalkmak için belki de bir ömrü harcýyoruz.

Bir kiþi eðer Müslümaným diyorsa ona güvenmekten baþka çaremiz mi var ki? Çünkü Müslümaným diyen Allah’tan korkar ve ne yapýyorsa hesabýný vermenin mahþerde ne kadar zor olduðunu bilir. Yani ne paylaþýrsak verdiði sözü Allah bilir, kayýt eden melekler amel defterine en ince ayrýntýsýna kadar yazar.  Bunlar gerçekken ayný dini paylaþtýðýmýz kiþi sözünde durmaz ve yalan söylerse bunu nasýl açýklayabiliriz ki? Sözünü yerine getirmeyen bundan kýsa bir süre yarar görür belki ya sonra… Allah kulundan verilen sözün tutulmasýný istiyorsa, mutlaka kulunun imanýný korumasýný istemektedir, kula bu öðüt nimettir. Yani onu korumaktadýr. Allah bizi korurken biz kardeþimizi neden korumayýz ki…

Söz verdiðimizde bunu yerine getirmemekle geri dönülemez iþlerde olabilir. buna örnek olarak þu kýssayý verebilirim, bize emanet edilip çocuðuna bakacaðýmýza söz verdiðimiz çocuk balkondan yahut pencereden aþaðýya düþüp ölebilir. Bu yüzden eðer yapamayacaðýmýz bir iþ için söz vermemeliyiz. Vermiþsek de onu yerine getirmeliyiz. Yoksa bu dünyayý da öbür dünyamýzý da kaybederiz Allah korusun.

Saffet Kuramaz