Hüzünse teftiþiydi aþkýn

Ela gözlerine sýðýnan yaþlarýn

Yoktu iþte haddi hesabý

Kýrýlan yürekten arda kalan

Kýyýma uðramýþ o maðdur ateþ

Efkârýn dahi zýlgýt yediði

Rüzgârdý aslýnda muhalif olduðu aþka.

Kaldýðýmýz yerden alýntý ile devam edelim.

“Hüzün sözcüðü ifade ettiði anlam açýsýndan acý kavramýný içinde barýndýrýr. Hüzün burukluk içinde yaþama olarak adlandýrýlabilir. Hüzünlü olan bir kimse mutlu deðildir. Hüzün sözcüðü söylendiðinde ayrýlýk, gurbet sözcükleri ile de yakýnlýk göstermektedir. 30 Aþk sözcüðü hüzün ile iç içe geçmiþ durumda kullanýlabilir. Bazýlarý aþký mutluluk, huzur ve benzeri sözcüklerle tanýmlarken bazýlarý ise aþk için hüzün ifade eden kavramlarý kullanmýþlar aþký hüzün içinde ya da hüznü aþk içinde tanýmlamýþlardýr. Nasio (2007) aþk ve hüzün iliþkisini þöyle açýklar: Aþýk aþkýný dilediði gibi yaþayamadýðýnda hüzün aþka dahil olur. Psiþik acýnýn yalnýzca sevilen bir varlýðýn kaybedilmesiyle oluþan bir duygunun olduðunu düþünmek yanlýþ olur. Psiþik acý ayný zamanda sevilen varlýk bizi ansýzýn sevgisinden mahrum býraktýðýnda yaþadýðýmýz terk ediliþin, izzetinefsimiz derinden yaralandýðýnda hissettiðimiz küçük düþme ya da kaybettiðimiz farklý þeyler. Farklý derecelerdeki bu acýlarýn hepside sevilen bir nesnenin, yoðun ve kalýcý bir þekilde baðlandýðýmýzdan ötürü psiþik dünyamýzýn ahengini saðlayan nesnenin ani ve sert kopuþunun oluþturduðu acýlardýr. Madem bu baðlýlýða aþk deniyor, biz de temeli aþka dayanmayan acý yoktur diyelim (Nasio, 2007, s.23) . Bu ifadeden de anlaþýlacaðý üzere araþtýrmacý yazar ruhsal acýlarýn (hüzünlerin) tamamýný aþkla baðdaþtýrmaktadýr. Hüzün kavramý da týpký aþk gibi duygularýn alanýna girdiðinden ve soyut olmasýndan terimsel olarak sözlüklerde tanýmý olsa da bireylerin içsel olarak yaþadýðý bir durum olmasýndan tanýmlanmasý oldukça güçtür. Ýfade ettiði anlamsal açýdan hüzün acý, ayrýlýk, gurbet, özlem gibi duygularý da içinde barýndýrmaktadýr. Mutluluðun zýddý gibi görünse de hüzün aslýnda mutlulukla doðrudan zýt baðlamda adlandýrýlmamaktadýr. Hüzün TDK (1998, s.1015) sözlüðünde “iç kapanýklýðý, gönül üzgünlüðü þeklinde ifade edilirken Budak (2003, s.370) bu kavramý: “Derin bir gönül baðý ile sevilen insanýn kaybedilmesine yönelik fiziksel duygusal üzüntü tepkileri” olarak açýklamaktadýr. Hüzün, gam, keder, kasvet, sýkýntý vb. gibi kavramlarýn hepsi bir kýsmýyla tarif edilir. Hüzün aþkýn öbür yarýsýdýr. Denilebilir ki beþeri boyutta kaybedilene ya da ulaþýlamayana hissedilen üzüntü hali, ilahi boyutta ise vuslat günü özlemdir. Bu özlem ki bazý kiþilerin donuk tebessüm gibi duran yüzlerinde, gözlerinde bazý kiþilerin de kahkahalarýnda okunabilecek kadar görsel ama kör kuyular kadar derinlerine inilemeyecek kadar soyut ve tarifi harflerle sembolleþtirilmiþ sözcüklerle ifade edilemez bir olgudur. Aþk kadar gerçek aþk kadar tanýmsýzdýr denebilir. Üzeyir Duru”

“Hüzünse teftiþiydi aþkýn”

Kardeþime göre hüzün aþký teftiþ eden hizaya sokan, arada ayrýlýk olsa da sevdiðini unutturmayan hep hatýrlatan ve gönlü canlý tutandýr.

“Ela gözlerine sýðýnan yaþlarýn”

Hüzündür hasrettir bu ela gözlerinde sýðýnarak akmamak için sýðýnan gözyaþlarýn. Ýnsan sevdiði gönlünden gözyaþlarýyla dýþarýya akmasýn diye içine akýtýr, o yâri hep içinde kalsýn diyerek.

“Yoktu iþte haddi hesabý

Kýrýlan yürekten arda kalan”

Gönüldür akýldan sözle hizaya gelmez, kýrýlýr bir kýrýlan bardak gibi. Bekler küsen yâri barýþsýn, naz eden yâri nazýna son versin veya giden o yar geri gelsin. Beklemek yorar kýrar artýk bunlarýn haddi hesabý olmaz tutulmaz çoðaldýkça gönül sýðmaz âleme, kýrýlan yürekten arda kalan

“Kýyýma uðramýþ o maðdur ateþ

Efkârýn dahi zýlgýt yediði”

Kýyýma uðratan bu olumsuzluklar sevgisizlikler yakan bu ateþtir ki yakar, efkâr basar efkârla yer zýlgýtý Tokat’ý, neden niçin diyerek. Aþktýr bu hüzün hasret aþk içinde olaðandýr. Ferdi Tayfur ne güzel ifade etmiþ.

Ne zaman gelecek o gün seni göreceðim

Ne vakit gelecek o gün sevinçten öleceðim

Üþüyorum yokluðunda yaþýyorum yaþamaksa

Düþeceðim kurtarmazsan bir tarafým hep uçurumda

Ya beni al yanýna

Caným feda yoluna

Bu eziyet bir bela

Yoksa cezamý aþkýn bana

Aþamýyorum engelleri gözüm kara gönlüm deli

Bu aþkýn sence bedeli yaþamaktan vazgeçmek mi?

Sebebi sensin yalnýzlýðýn bu dipsiz kör karanlýðýn

Ýçimdeki yangýlarýn sönmedi yar hiç sönmedi

Doymadým doyamam ki güzelliðinin tarifi yok

Ýçindeki sevda seli okyanuslardan daha da çok

Söyle neden bizi vurdu bu ayrýklýk neyin nesi

Hadi gel geç olmadan bitmesin bu aþk hikâyesi

Ya beni al yanýna

Caným feda yoluna

Bu eziyet bu bir bela

Yoksa cezamý aþkýn bana

Aþamýyorum engelleri gözüm kara gönlüm deli

Bu aþkýn sence bedeli yaþamaktan vazgeçmek mi?

Sebebi sensin yalnýzlýðýn bu dipsiz kör karanlýðýn

Ýçimdeki yangýlarýn sönmedi yar hiç sönmedi

***
Bir duamýz vardý tanrýdan bizim

Ayrýlmasýn diye birleþen ellerimiz

Hayaller kurardýk gelecek için

Hani ölümsüzdü yüce sevgimiz

Her gecenin sabahýnda baþým yine döner döner

Getirmiyor seni bana Kýsa kalýyor geceler geceler

Bir ben miyim diye of baktým ki etrafýma

Hepsi doðuþtan sarhoþ benim gibi sevenler sevip sevilmeyenler

Bakarsýn kesilir sana gelen bu sesim

Þunu bil ki vefasýz ismindir son nefesim

Sen acý çekerken sanma ki ben mutluydum

Senden gelen dertlere biterken baþlýyordum*

“Rüzgârdý aslýnda muhalif olduðu aþka.”

Kardeþim aslýnda esen rüzgârdýr insaný bir yerden alýp bir yere götüren derken kaderin esen rüzgârýndan söz ederken, muhalif olan rüzgâr aþka derken bunu ifade etmek istiyor. Belki de insanlar aþkla sevmeyi bilmiyor anlamýyor, aþka deðer kýymet vermiyorlar bunda rüzgârýn da suçu yoktur, insanlarýn suçudur, gönül efkârlý iken ne söylediðini düþündüðünü de bazen bilmez böylesine gönül yanarken yangýndan yanan gönlün kavrulurken piþmeden önceki sözleri olabilir. Belki de kendi içinde estirdiði fýrtýnadýr aþka karþý çýkan, her hâlükârda aþkta hüzün ve ayrýlýk vardýr vesselam.

Mehmet Aluç

*Kaynak: https://www.sarkisozlerihd.com/sarki-sozu/ferdi-tayfur-benim-gibi-sevenler/