Şiire Uyanan Kalem
//...Küskünlüğümü kırdım
Kırdım da yine şiire kaldım…//
Baştan ayağı hüzün
Baştan ayağı keşke
Kalemin titreyen kelimeleriyle
Baştan ayağı endişe sürdüm yüzüme
Biliyor musun?
Nereden bileceksin?
Odamın duvarlarına konuşurdum eskiden
Konuşurdum, karanlığa, aynaya…
Düşünsene şimdi hepsi zor
Hepsi sırt çevirmiş benden…
İçime döktüklerim kaynadıkça
Haşlanmış yürek taşıyor bu beden…
Pişmeden aşk olmaz
Öyle iyi biliyorum ki.
Bildiklerimi sustuklarıma sarıp
Yüksek ateş yanıyorum…
Ağlıyor titreyen kalem
Omzuna koyarak başını kelimelerin...
Nasıl da iç çekerek
Nasıl da acı acı inleyerek…
Sakinleştiremem ki çaresiz bu defteri…
Koynuna alsa bir dert
Almasa başka dert bütün hikâyeyi…
Küskünlüğümü kırdım
Kırdım da yine şiire kaldım.
Olan kaleme
Deftere
Ve zifiri karanlık geceye oldu…
Neden?
Geldin diye, sevdin diye
Beni yeniden şiire gömdün diye…
*Sırlardüşü*
(
Şiire Uyanan Kalem başlıklı yazı
Sırlar Düşü tarafından
8.03.2022 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
