Hafta sonu sefam, neredeyse cefaya dönüyordu yine. Bu kez yaþadýklarým rüya falan da deðil gerçekti üstelik. Mersindeydik bu anýyý yaþadýðýmda birkaç yýllýðýna.

Sabahleyin uyandýðýmda, daha gözlerimi doðru dürüst açmadan, her zaman yaptýðým gibi, bir gün daha dünyaya gözlerimi açtýðýma ve saðlýklý olduðuma þükredip kalktým yataðýmdan. Eþim Julian henüz uyuyordu.

Sessizce alt kata inip, ilk iþ doðalgazý açtým. Eþim kalkmadan sýcak su hazýr olsun, ev ýlýnsýn istedim.

Sýcak bir memlekette yaþamaya alýþtýðýndan, çok üþürdü kendileri. Aðustos sýcaklarý bile ona sonbahar havasý gibi gelirdi.

Dilimde güzel bir þarký, önce çaydanlýðý ateþe koydum arkasýndan, kahve makinesinin düðmesine bastým. Julian, güne ille ki filtre kahvesini içerek baþlardý.

Bense çay keyfimden ödün veremezdim doðrusu. Yok, öyle tiryakisi falan deðilim, ama kahvaltýyý çayla severim. Birlikteliðimiz deðiþtirmedi bu alýþkanlýðýmý benim.

Sofra neredeyse tamamdý, sýra Julian’ý kaldýrmaya geldiðinde, gözüm kombiye iliþti. Baktým üzerindeki ýþýk, hala sarýdan yeþile geçmemiþti. Bunu genelde su azaldýðý zaman yapardý.

Hemen su seviyesini kontrol ettim, normal görünüyordu. Buna raðmen birazcýk daha su ilave edeyim istedim. Ýþe yaradý da, yeþil ýþýk yanmýþtý.

Tam yukarý giden merdivenin kenarýna geldim, kahvaltý hazýr diye Julian’a seslenecektim ki, birden mutfaktan acayip bir ses gelmeye baþladý, üstelik kademeli olarak da yükselen bir sesti bu.

Gerisin geriye mutfaða koþtum. Ses kombiden geliyordu ve bu kez göstergede kýrmýzý ýþýk yanýyordu. Bu da bir sorun olduðunu gösteriyordu. Cihazýn baðýrtýsýndan sorun olduðu ortadaydý zaten de, problem neydi?

Kombinin altýna eðildim tekrar düðmeyi kontrol etmek için. Öyle dar bir yere koymuþlar ki düðmeyi, benim ince parmaklarým bile zor zor eriþiyordu. Tam þükür düðme ulaþtým derken, elim deðer deðmez düðme elimde kalmasýn mý çýkýp yerinden!

Bu arada o kahrolasý ses de hala devam etmekte. Üstelik evi aþmýþ ve bahçeye taþmýþtý neredeyse. “Hayda!” dedim ne halt edeceðim þimdi"

Tekrar eðildim kombinin altýna, düðmeyi yerine oturtmak için. Ellerim öylesine titriyordu ki, bir türlü isabet ettiremiyorum. O tarafa bu tarafa döndüreyim derken, yeniden çýkýp yerinden, fýrlayýp gitmez mi düðme elimden?

Delireceðim neredeyse bu aksilikler yüzünden. Ýyi de nereye gitti þimdi kahrolasý düðme? Bulmak için sürünüyorum yerlerde.

Sonunda buldum ve taktým güç bela yerine. Ama o kulaðýmý týrmalayan ses hiç durmadan devam ediyor ötmeye. Bu nasýl þey Allah’ým, ilk kez geliyordu baþýma. Heyecaným, karýþmýþtý korkuma. Tir tir titriyor, zýp zýp zýplýyorum mutfaðýn içinde.

Julian’ý kaldýrmayý hiç istemiyorum. Zira aþaðý gelse daha çok sorun yaratacaktý biliyorum. Yýllardýr öðrendiði Türkçe sayýsý çýkamamýþtý iki üç kelimenin dýþýna.

Ne olduðunu anlamak için önce soracaktý uzun uzun, ben heyecan içinde anlatmaya çalýþýrken ona, ev uçup gidecek tepemizden Mazallah havaya.

Diyelim ki bu en kötü ihtimal ve uçtuk havaya! Burasý birbirine yapýþýk ikiz evlerin bulunduðu bir site. Yanýmdaki komþunun suçu ne?

Birden enerjinin fiþini çekmek geldi aklýma. Ancak, bir türlü uzanamýyorum ki meretin fiþine de.

Niye mi?

Konu resmine bir daha bakýn þimdi. Mutfak, mutfak deðil sanki teþhir salonu.

Kombinin üstü fotoðrafçý, altý sanki sergi sarayý. Sehpanýn üzerinde içi su solu bir balýk kavanozu, balýðýn yem kutusu, etrafýnda taþlardan yaptýðým birkaç balýk figürü.

Camýn önünde koca bir ferforje kanepe arkasýnda ayaklý bir abajurlar artýk elime ne geçtiyse koymuþum dekor yapýyorum diye.

Ýlk kez hak veriyordum eþime “Boþ köþe býrakmaya hiç tahammülün yok diyen serzeniþlerine.”

Duracak zaman yok, Sehpanýn üzerinde ne varsa, taþýyorum hepsini telaþ içinde yemek masasýnýn üzerine.

Oh! Þükür, nihayet uzanabildim enerjinin fiþine.

Asýlýp çektim var gücümle. Ýyi de kahrolasý ses kesilmedi yine. Üstelik kulaklarý týrmalar bir þekilde yükselmeye de devam etmekte.

Gaz kaçaðý olsa alarm öter ve otomatik olarak gaz kesilirdi. Sorun demek ki o da deðildi. Öyleyse ne? Yok, ben çýkamayacaktým iþin içinden. Çaresiz telefonla güvenliði aradým.

-Alo!!!

-Buyur abla?

-Kahraman koþ, birazdan havaya uçabiliriz.

-Nasýl abla?

-Kombi, diyorum acayip ses çýkarýyor, ne yaptým ise susturamadým. Ya birini gönder ya da sen gel çabuk.. LÜTFEN!

Telefonu kapattým. Kahraman birazdan gelir diye gidip kombinin fiþini yeniden taktým. Sonra su seviyesine bir kez daha baktým.

O da ne? 

Gözlerime inanamadým, su seviyesi anormal bir þekilde yükselmemiþ mi? Demek ki kombi hala içine su almaya devam etmiþti.

Ama nasýl olurdu ki? 

Uzanýp tekrar düðmeyi tuttum ve saða sola döndürürken týk diye cýlýz bir ses geldi cihazdan. Sanki düðme daha þimdi yerine oturmuþtu.

Demek ki daha önce boþlukta dönüp durmuþtu. Ardýndan büyük bir sessizlik oldu. O sýrada kapýnýn zili çaldý. Gelen Kahramandý. Sanki ýþýnlanmýþ da gelmiþti.

-Yettim abla! Dedi, nefes nefese kalmýþtý adamcaðýz. “Sorun ne?”

-Günaydýn Kahraman! Yordum seni, dedim, biraz mahcup, Doktor. gelince, iyileþen hasta gibi oldu bizim kombi.

-Nasýl abla?

"Sen gelene kadar ben hallettim meseleyi" dedim. Yüzümde bir gülümseme, “Kerata kombinin sesi þükür kesildi.”

Ardýndan kýsaca izah ettim olaný biteni. Buna raðmen ”Ben gelmiþken bir göz atayým” dedi. O da emin olunca bir sorun kalmadýðýna, Kahraman yeniden döndü görevinin baþýna. Yukarýdan ise hala bir týk yoktu.

Mr. Julian anlaþýlan hala mýþýl, mýþýl uyuyordu. Yeniden geldim merdivenin dibine ve seslendim neþe içinde.

Good Morning!!!! Breakfast is ready ? (Günaydýn! Kahvaltý hazýr.)

-Okay… I’ll come in a minute.  ( Tamam, bir dakika sonra aþaðýdayým, diye cevapladý.)

Az sonra Sanki hiçbir þey olmamýþ gibi kahvaltýya baþlamýþtýk. Bir ara Julian sordu.

-You look so pale, Are you cold?  (Solgun görünüyorsun, üþüyor musun?)

-I don’t know, maybe!  (Bilmem, belki diye cevapladým.)

Ne bilsin ki sabah sabah ben garibim, ne maceralar yaþadým, korkudan atmýþ betim benzim,

***