Sonbaharýn henüz etkisi altýna alamadýðý güneþli ve güzel günlerden biriydi. Nevin kafasýnda bin bir düþünde, yüreðinde biriktirdiði acýlarýyla yýlgýn sürüyordu aracýný.

 

Trafikten kurtulup sahil yoluna çýktýðýnda, gördüðü ilk uygun yerde arabayý sað kenarda durdurdu ve aþaðý indi.

 

Arabanýn kapýsýný kilitlemeye bile gerek duymadan, çimenlerin üzerine basarak yaya yolunun üzerinde çýktý ve gözüne kestirdiði banklardan birine çöker gibi oturdu. 

 

Çantasýný yanýna býrakýp, Prens adalarýna karþý bacak bacak üstüne attý. Kollarýný birbirine kavuþturup derin bir nefes alýp sýrtýný banka yasladý.

 

Bulutlarý delip aþaðý süzülen güneþ ýþýklarýnýn yansýmasý, suyun üzerinde ne güzel de parlamaktaydý.

 

Her minik dalganýn üzerine vuran bu yansýma, sanki birer pýrlanta varmýþ gibi parlýyordu oradan buradan, denizin üstünde. Adalarýn heybetli görüntüsü, seyir halindeki tekneler, gemiler denizin üzerini nede güzel süslüyorlardý.

 

Ancak Nevin bu güzellikleri artýk tek baþýna izlemekten, yalnýz günlerini saymaktan yorulmuþtu.

Talihsiz genç kadýnýn ruh ikizim dediði biricik eþi, hayatýnýn aþký birkaç yýl önce yelken ile açýldýðýnda, denizde kaybolmuþ, tüm aramalara raðmen cesedi dahi bulunamamýþtý.

 

Onun için bu engin denizdi sevdiceðinin mezarý. Hiç kolay deðildi bunu kabullenmek. Dokunduðunda içini alevlendiren biçimli vücudunun, balýklar tarafýndan didiklenerek, parça pinçik edildiðini düþünerek, her gün biraz daha kahrolmak. 

 

Yýl içinde kim bilir kaç kez atardý kendini bu kýyýlara ve denize bakarak ümitsizce bekler dururdu faydasýz olduðunu bilese de. 

 

Bir günü bile ayrý geçirmeye tahammülü yokken, aradýðýnda telefonu açmazsa eðer, “neden cevaplamadý hayýr olsun?” diye endiþeye düþerken, nasýlda geçirebilmiþti onsuz, aylarý yýllarý?

 

Bazen aklýna nasýl mukayyet olduðuna þaþýyordu doðrusu. Ama genç yaþta saçlarýna düþen aklar delirmenin bir týk gerisinde kaldýðýný gösteriyordu. 

 

Bir ara ayýrýnca ufka daldýrdýðý gözlerini, þöyle bir etrafýna bakýndý. Nispeten sakin bir gündü. Orada oturduðu sürece sadece bisiklet gezintisi yapan bir kaç kiþi geçmiþti önünden.

 

Bir de ilerde sandaldan balýk tutan biri vardý görünürde. O sýrada gözü iliþince oturduðu bankýn altýna, baþýný sýkýntýyla salladý iki yana. 

 

“Nasýl insanlar bunlar? Ne haklarý var böyle ortak alanlarý kirletmeye? “ diye söylendi. Belli ki ondan önce burada oturan biri veya birileri zevkle çitlemiþti çekirdekleri. Bir yorgan gibi bankýn altý, çekirdek kabuklarýyla kaplanmýþtý.

 

Nevin “Ýyi de Allah’ýn kullarý “ diye söylenmesini sürdürdü. “Hadi yediniz afiyet olsun da, niye yerlere atarsýnýz ki? Ýki adým ötede dururken kocaman bir çöp sepeti! Güzel hiçbir þeye izin vermiyorsunuz dimi? Kimsenin bir diðerine saygýsý kalmadý þu memlekette!” 

 

Çok özlemiþti kocasýný. Maviþ gözlerini, ince parmaklý narin ellerini ve ille de teninin kokusunu. Doluydu yüreði, buldu mu ufacýk bahaneye dökülürdü gözünden yaþlarý.

 

Gözlerini kapattý yeniden sýrtýný banka yasladý. Þimdi de hatýralar sýralanmýþ zihninde resmigeçit yapýyorlardý. Bir ara sanki kulaðýna çalýndý Uðurun sesi. 

 

“Caným karýcým!” diyordu, “en çok bu halini seviyorum, biliyorsun deðil mi?” 

 

Birlikte uyandýklarý her sabah rutin tekerlemesiydi bu Uðurun. Gece olup makyajýný silerek yataða yattýðýnda ve sabah uyandýðýnda, nasýl görünüyorum acaba endiþesi hiç olmazdý Nevin’in.

 

Çünkü kocasý onu en bu çok doðal haliyle beðenirdi, sýklýkla da dile getirirdi. Hele þimdi böyle inci gibi gözyaþlarý döktüðünü görse, hiç dayanamaz içi erirdi.

 

Yüzünde bir serinlik hissedince genç kadýn açtý gözlerini. Hafiften esen rüzgâr, içini ürpertmiþti. Tekrar çevirince denizden yana yüzünü, ufka doðru daralan ve pýrýl pýrýl parlayan gümüþten bir yol gördü.

 

Uður da sanki üzerine çýkmýþ kendisini izliyordu. Öyle heyecanlandý ki, tüm vücudunu bu kez bir ateþ sardý. Hemen yerinden fýrladý, üzerindeki kabaný çýkartýp bankýn üzerindeki çantasýnýn yanýna býraktý.

 

“Sensiz yaþamýn hiçbir tadý yoktu Uðurum “ dedi “ dur bekle geliyorum!”

 

Kýyý boyunca uzanan yarým metrelik duvarýn üzerine kolayca sýçrayýp çýktý. Duvarýn arkasýnda, irili ufaklý kayalar yýðýlýydý. Bir baþka zaman olsa aman kayarým, düþerim diye suya diye ödü kopardý.

 

Çünkü o Anadolu’da büyümüþ bir kýzdý ve yüzme bilmiyordu. Oysa þimdi bir serçe gibi zýplayarak, o kayadan bu kayaya kolayca atlayarak, çarçabuk uca varmýþtý.

 

Kýyýdan biraz açýktaki sandaldan balýk tutmaya çalýþan genç bir adam onu izliyordu. Halinden maksadýný da anlayýnca;

 

“Hey!!!  Bayan!.... Napýyorsunuz? Durun hanýmefendi!” diye baðýrarak sesi ile onu durdurmaya çalýþtý.

 

Ancak bu haykýrýþlara hiç tepki vermiyordu genç kadýn. Çünkü o yüzünde kocaman bir gülümseme ufka uzanan yol üzerinden kendisine el eden kocasýna bakýyordu. 

 

Sandaldaki adam daha fazla bekleyemedi, hemen oltasýný elinden býraktý ve dönüp sandalýn motoru çalýþtýracak ipe asýldý. Birkaç denemede çalýþtýrmýþtý, ancak tekrar baþýný çevirdiðinde genç kadýný göremedi kayalarýn üzerinde.

 

“Eyvah!” dedi, “gerçekten atladý suya!”

 

Çok çabuk varmýþtý kýyýya. Motoru susturup, çapayý attý suya ardýndan da hiç tereddütsüz kendi daldý denize. Birkaç kez dalýp çýktý, sonunda onu görmüþtü. Gür saçlarý ve zayýf kollarý, dua eder gibi yukarý doðru kalkmýþ, dalgalanýyordu suyun içinde.

 

Hemen yapýþtý çekti saçlarýndan var gücünle. Ama bir türlü yerinden oynatamadý genç kadýný. Nefessiz kalýnca çaresiz býrakýp, su yüzüne çýktý. “Ýmdat!!! Yardým edin!” diye olanca gücüyle baðýrýp, derin bir nefes aldýktan sonra yeniden daldý. 

 

Hýzla atlayýnca suya, ayaklarýndan biri aþaðýda sýkýþmýþtý kayalara zavallý Nevin’in. Delikanlý fark edince önce ayaðý sýkýþtýðý yerden kurtardý ve son anda kendisi de boðulmaktan.

 

Onunla birlikte su yüzüne çýkmayý baþardýðýnda, hiç hali kalmamýþtý. Ama bu arada sessiz sakin kýyý çoktan insanla dolmuþtu bile. Kalabalýktan yardým eden birkaç kiþi sayesinde sahile çýkarýlmýþlardý.

 

Az sonra 112 acil servisi de olay yerine ulaþmýþtý. Buz gibi sudan çýkýp bir de ýslak giysileri üzerine yapýþýnda delikanlý, ona doðru gelen görevlilere eliyle “Önce ona bakýn” diye iþaret etti. 

 

Hareketsiz boylu boyunca yerde yatmakta olan genç kadýna ilk müdahaleler yapýlmaya baþlandý ancak paramatiklerden birinin umutsuzca yüzünü buruþturup, baþýný iki yana salladýðý görüldü. “Maalesef!” dedi, 

 

“Saçlarýnýn arkasýndaki bir þiþliði göstererek adam, “Boðulmadan ziyade, boynu kýrýlmýþ bu kadýnýn. “ 

 

Tanýmýyordu kimse onu, ama bu konuþma üzerine kurtulmasý için çýrpýnan onca kiþinin yüzü bir anda düþmüþtü. Çenesi birbirine vurmakta olan delikanlý heyecan içinde sordu.

 

“Boynu mu kýrýlmýþ? Ne demek istediniz yani?” 

“Maalesef düþer düþmez ölmüþ!”

 

Bu haberi duyan genç adam battaniyeye sarýlýp ambülansa götürülürken, hýçkýrýklara boðulmuþtu. O sýrada Nevin Uður ile el ele tutuþmuþ, ufka uzanan o pýrýl pýrýl ýþýklý yolun üzerinden yerde cansýz yatan görüntüsüne bakýyor ve hiç de üzgün görünmüyordu. 

 

“Sevgilim” dedi “Söylesene, ben hem orada, hem burada nasýl olabilirim ki?”

“Caným karýcým” dedi Uður, sevgiyle sarýldý eþine. 

“Orada yatan sadece bedenin. Bak artýk özlem bitti. Sen ve ben birleþtik týpký eskisi gibi. 

 

 

* * *