ÇILGIN ÝNSANLIK



Ýnsanlýk bu kadar hiç çýlgýn olmamýþtý. Bu denli egoist, bu denli hodbin, bu denli hedonist hiç olmamýþtý insanlýk. Hiç bu kadar gasýp, hiç bu denli zalim, hiç bu denli gaddar olmamýþtý, olamamýþtý insanlýk. Yavrularýný diri diri gömerken bile bu kadar acýmasýz deðildi. 
Ýnsanlýk artýk ölçüsünü kaybetti. Kendini kaybetti, kendinden geçti, insanlýðýný kaybetti insanlýk. Her þeyimizi kaybettik biz. Ýnsanlýðýmýzla beraber tüm deðerlerimizi kaybettik. Erdemlerini kaybetti insanlýk. Kabil ’in öz kardeþini bir kýz uðrun, öz kardeþi olan kýz uðruna katletmesinden sonra insanlýk Allah’tan ve onun iradesinden ayrý bir yola koyuldu ve iki yolda ilerledi: birisi hak yol ki adý sýrat-ý müstakimdir. Öbürü doðru yola aykýrý giden, þeytan igvasýna kapýlanlarýn yoludur. 
Ýþte þeytan saltanatýný kurmuþ, tüm dünyada hakimiyetini ilan etmiþtir. Bu hakimiyet o kadar büyük boyutlardadýr ki Müslüman dünyasýný ümidini kaybedecek duruma düþmüþ, düþmanlarýndan yardým istemeye ve onlara yataklýk yapmaya varmýþtýr. 
Bu insanlýkla beraber Müslümanlýðýn da tereddiye uðradýðý, insanlýkla beraber Müslümanlarýn da alçalmaya baþladýðý noktadýr. Ýþte bu noktada gelecekten ümitvar olmak zor görünmekte, Müslüman dünyasýný karamsarlýða itmektedir. 
Bu ortamda insanlýðýn bu denli kendini kaybettiði bu fecaat ortamýnda -ki ben buna hakiki cehalet devri diyorum- Müslümanlarýn üzerine düþen çok önemli görevler var. Bunlarýn baþlýcasý bu zulüm ortamýnda öncelikle Ýslam’ýn yüce deðerlerini öðrenerek yaþamak ve yaymaktýr. Hakkýn ve hakikatin o en büyük meþalesini yakmak ve bu meþaleyi dünyanýn en yüksek yerine dikmek çaðdaþ Müslümanýn gönül borcudur. 
Bu gün dünyanýn her yerinde süregelen zulüm daha fazla devam edemez, edemeyecektir. Bu zulüm düzeninin sürmemesi için Müslüman vicdaný sýzlamalý, kafirlere dost olmaya çabalayan Müslüman tipini dýþlamalý ve tavrý reddetmelidir. 
Bu gün dünyanýn her tarafýnda zulüm devam etmekte, gerek Ýslam alemi, gerek dünya halklarý bu zulmün sorumluluðunu taþýmaktadýr. Doðu Türkistan’da, Filistin’de, Çeçenistan’da Orta Afrika’da, Irak’ta, Afganistan’da, Pakistan’da, Kýrým’da, Myanmar’da Suriye’de Müslüman kýyýmý ve zulmü sürmektedir. Bu zulüm, kan ve þiddetin sürmesi dünyanýn bu yükü taþýmaya daha fazla devam edemeyeceðini göstermektedir. Dünya kana doymuþtur. Kan tüccarlarý her ne kadar doymamýþlarsa da zulüm haddini aþmýþtýr. Silah tüccarlarý dünyayý yangýn yerine çevirmiþ, her geçen gün bu yangýný artýrmaktadýr. Maddeci zihniyetin bu denli azgýnlaþmasý insanlýðý git gide geri dönülmez yola sokmuþtur. 
Madde ile mananýn çatýþmasý, maddeciliðin ilahi olaný bu denli sýkýþtýrmasý tarihin hiçbir döneminde bu denli fazla olmamýþtýr. Ancak bu son kerteye varmýþlýk bizde bir umut ýþýðý doðurmamakta da deðil. Karanlýk haddini aþýnca gün doðumu baþlar. Hiçbir zulüm ilanihaye devam edemez, etmeyecektir. 
Gecenin karanlýðý fecre en yakýn zamandýr. Ýþte biz þimdi o fecri bekliyoruz. Dünya yeni bir doðuþ bekliyor. Dünya yeni bir kurtarýcý bekliyor. Mazlumlarýn ahý göðe yükselirken dünya kan aðlarken umutsuzluk umudu kovalarken biz elleri baðlý mý oturacaðýz. 
Allah’tan baþkasýna gönül baðlamadan, þairin deyiþine uyarak ‘ey dipdiri meyyit iki el bir baþ içindir/ davransana eller de senin baþta senindir. Diyor kendimizi bu derin uykudan uyanmaya çaðýrýyoruz.

Ahmet Kemal