Ýnsan hayatýnýn tek gerçeði ölüm gerisi teferruattýr. Kabullenmek istemese de insan, hiç gelmeyecek gibi hissetse de azraili hayatýn var olan tek gerçeðidir ölüm.

  Kimin; nerede, ne zaman, nasýl göçeceði bilinmez hayattan. Çaresizsin ona karþý. Vade yetti mi kabullenmek zorundasýn, teslim olma vakti gelmiþtir artýk. Teslimiyet sonsuz bir sevgiyle teslimiyet, çünkü; ölüm yaþamýn acý bir sonucu deðil, yeni ve sonsuz bir hayatýn tatlý baþlangýcý. Ýnsanoðlu dünya hayatýna gözlerini ilk açtýðýnda aðlamasý haþrolduðunda güleceðine dalalet deðil midir? Rabbinden ayrýldýðýna aðlayan ruh, rabbine kavuþmanýn sevincini yaþayacaktýr. Lakin bu sevincin ýzdýrap dolu dönülmez bir piþmanlýða dönüþmemesi için yaþamalý insan. Tek amaç için yaþamalý. Allah’a hakkýyla kulluk etmeli ki rýzasýný kazanýp ölümü gülerek karþýlayabilmeli. Kendi ölümüne sevinmeli, münker nekir ile hoþ sohbet geçirebilmeli kabirde.

      Teferruatlara takýlýp asýl gerçeði unutmayalým. Ölüm sonsuz bir nimet; yaþam ise geçici zevklerle dolu bir oyun. Nefislerine yenik düþenler için varolan, yakýtý insan olan cehennemden uzak olmak Allah rýzasýna nail olabilmek duasýyla..