Düşüncelerime karalar düşmüşken toplayamazdım akları
Felakete yürürken nereden bilecekti ayaklarım
Bir kapı eşiğinde yalnızlığa mahkum olmayı
Ya da o kapıdan içeriye adım atamamayı
Unutulmayan ne varsa bir köşede alışılmayı bekledi
Çünkü sonsuza giden bir şey asla dönmezdi
Ayrılık sanırdım meğer değilmiş
Ayrı kalmayı acı çekmesine yeğlemekti
Haberler kötü olmayı ezelden bilirdi
Ve bu hayat bilirdi böyle galip gelmeyi
Avuçlardan sevinçler birer birer kayarken
Ayaklarının altında parçalanarak ezilmeyi
Gözlerimin şahit olduğu o eşsiz sarılmalar
Oysa öyle çok yürek burktular
Olmasaydı ya da var olsaydı karmaşası
İnce bir çizgide yok olmayı arzular
Rüzgar yaprak gibi savuruyordu geride kalanları
Yontuyordu ağaca dal olup tek seferde kırılanları
Kök olmayı bilip de yerinde kalmak varken
Seçmek daha kolay geliyordu yerle bir olmayı
Mavisiyahh
M.K.