“Seni unutmak mý? Asla!
Ýçi allak bullak olmuþ þu kürede
Bellek denen þeye yer oldukça asla!
Unutmak mý seni?
Her þeyi silicem aklýmdaki defterden,
Beynimde kaç cilt defter varsa
Hepsinden adi maddeden arýnmýþ olarak
Yalnýz senin buyruðun kalacak,
Sadece senin buyruðun!”
(Shakspeare/Hamlet)


Bu sözler kimine göre bir deliliðin belirtisiydi. Çünkü sabahý bekleyen bir gecede karanlýklardan, her þeyden geriye kalanlar bu birikmiþ kelime topluluðu mu olmalýydý?
Zihni kurcalayýp duran, yüreði, haince bir iftiraya uðratýlan, çýðrýndan çýkmýþ bir hançer darbesiyle mi kanatmalýydý bu sözler?

Kanayan bir yüreðin kanlar akýtmasý mý inandýrýcýdýr yoksa kanatýlan bir yüreðin günyüzüne çýkmayan o sývýþkan sývýyla, yaþadýðý bütün ihtiraslý gizleri büyükçe yaralarla içeriye akýtmasý mý daha tutulur bir inandýrýcýlýk saðlar?

Ama yok! O iki dudak arasýndan çýkan bu sözler ne bir deliliðin belirtisi, ne de uçup giden bir zihnin göstergesiydi. Bütün her þey en çok yaralandýðýmýz ve en çok yanýldýðýmýz bir gerçeðe doðru yol alýyordu. Bütün her þey, sahip olunmak istenen akýl almaz bir baðlýlýðýn göstergesiydi.
Ama buna aþk diyemezdiniz. Duruluk ve sadelik bu þey için kullanýlamazdý.
Onu tarif edebilecek bir kelime topluluðu bulamazdýnýz. Buna delilik diyemezsiniz. Çünkü aklý bulunduðu yerden alan bu baðlýlýðý sýradan yaþadýklarýnýzla deðerlendiremezdiniz.

Sevmek, sevilmek ve bir boþluða baðlandýðýnýzý bilip tekrar baþa dönmek ve alýþýlagelmiþin ötesinde bir baðlýlýkla tekrar tekrar sevmek. Binlerce kez hissettirmek bunlarý O’na ama karþýlýðýnda sadece korkakça susuþlar ve duvarlara çarpýp gelen baðlýlýðýnýzý almak tekrar geriye O’ndan.

Ve bunu bilip ondan öte bir baðlýlýkla ve tutkuyla baðlýlýðý yüreðinize nakþetmek…
Ýþte bütün delilik bunda mý saklý acaba?

(2010)