Sen Yokken Ben

Sen yokken ben kitap okudum, film izledim, müzik dinledim.
Bütün okuduğum, bütün izlediğim, bütün dinlediğim senmişsin.
Nereye baksam seni gördüm.
Ne konuşsam seni andım.
Ne kadar sussam seni düşündüm.

Sen yokken ben mezarlığa gittim.
Kendimi ölülerden saydım.
Kabirdekilerle konuştum.
Herkesin hayatı yarım kalmış.
Herkes hazırlıksız yakalanmış.
Nice yaşanmamışlıklar, nice pişmanlıklar anlattılar bana.
`Eliniz, yüreğiniz boş gelmeyin, iyiliklerle, sevaplarla gelin' dediler. Allah’a kulluk borcumuzu ödeyerek gelmeliymişiz...

Biz yaşayalım seninle, pişmanlık duymayalım.
Ahireti de unutmayalım.
Mezarlığa gitmek iyi geldi biliyor musun?
İnsanın en son gideceği yere şimdiden gitmek, daha önceden bu dünyadan göçenlerin durumlarını görmek iyi geldi.
Biraz aklımı başıma getirdi.
Seni bana ne getirir onu bilmiyorum işte.

Sen yokken ben Kur'an okudum.
Hayat kitabımızmış, insanların rehberiymiş, karanlıklardan aydınlığa çıkarırmış.
Yaratıcının insanlara mesajı, uyarısı, hatırlatmasıymış.
Kur'an bizim hem insan hem de mümin kalmamızı sağlayan bir kitapmış.

Sen yokken ben hayatımızı sorguladım, hayatın anlamını düşündüm.
Hayatın anlamına dair düşündüklerimi merak edersen bir ara anlatırım.
Seninle hayatın anlamı daha güzel bunu bilmeni isterim.