DEMÝRCÝ AHMET

       Son kez oturdular iftar sofrasýna. Dumaný tüten çorba   yemek borusuna takýlsa da Hatice kadýn kocasýnýn çatýk kaþlarýnýn korkusundan kaþýklýyor çorbayý. Her iftarda gözü köyün karþýsýndaki yola asýlý kalmýþ, bakmýþ gelen giden olmayýnca öfkeyle hüznü harmanlayýp yüzünde gezdirmiþti Demirci Ahmet.

       Ýþte bu son iftardý. Bir ayýn sonunda bayrama eriþilmiþ ama bayram yaralý geçeceðe benziyordu. Bayram sofralarýnýn dolup taþtýðý, torunlarýn evi þenlendireceðini hayal ederken ýssýz bir mabet gibi nefes alýyordu demirci Ahmet’in evi. Ne zorluklarla okuttuðu çocuklarý köyünden, analarýndan ve babalarýnda utanýr olmuþtu. Hele de Ali’si. Evimin direði, ocaðýmý tüttürecek koçum diye severken, Ali týp fakültesini kazandýktan sonra çok deðiþmiþti. Ýneklerini, tarlasýný satmýþ Ýstanbul’da rahat okusun istemiþti. Mezuniyetine çaðýrmamasýný yutmuþtu da iki ay önce kýydýðý nikaha çaðýrmayýþý çok koymuþtu. Oysa hayalini okþardý, resmine bakýp bakýp “haným okul bir bitsin köyüne kentine faydasý olacak, demirci Ahmet’in Ali fakir fukaranýn elinden tutuyor diyecekler,” der derin derin iç çekerdi. Gözünden yaþ akýtmayan demirci Ahmet yüreðine taþ baðlamýþ olsa da oðlu her aklýna geldiðinde taþ yerinden oynuyordu. Mutfaktan çaydanlýðý almaya giden Hatice kadýn tülbendinin ucuyla gözyaþlarýný silip “Allah’ým yanýyor içim,” diyerek bir þey belli etmemeye çalýþarak sofraya oturdu. Buz gibi gözlerle kocasýnýn yüzüne baktý.

      Sabah ezaný evin bütün odalarýnda geziniyordu. Demirci Ahmet kara þalvarýný, beyaz gömleðini giydi, bayram namazý için caminin yolunu tuttu. Kahvaltý sofrasýný hazýr etmeye baþlayan Hatice kadýn siniye iki bardak koyunca gözyaþlarý sel oldu çaðladý. Köyde adetti; erkek çocuklarý bayramda baba evinde olur, bayram namazýna gidilir sofraya hep beraber oturulurdu. Baðýra baðýra aðladý Hatice kadýn. Çok uðraþmýþ, düðünde dernekte þalvarý çýkarttýramamýþtý kocasýna. Oðlu Ali de þalvarlý gelecekse hiç gelmesin diye haber salýnca gönül koymuþtu babasý. Lakin bu kýrgýnlýk geçeceðe de hiç benzemiyordu. Beyaz tülbendini baþýna dolayan kadýn köyün karþýsýndaki yola baktý, cisim gibi akan damlalarý elinin tersiyle sildi. Bahçe kapýsýndan giren çocuklarýn gönlünü hoþ ermek için aþaðýya indi. Yaptýðý kurabiyelerden çöreklerden ikram etti. Öptü teker teker. Merdivenin birinci basamaðýna adýmýný attýðýnda gözleri alt evdeki demirci dükkanýna sabitlendi. Oturdu merdivene. Yýllarca kocasý ateþin baþýnda demir dövmüþ, bir gün bile þikâyet etmemiþti. Ezanla ocaðý yakar, önlüðü üstüne geçirir akþama kadar demir döverdi. Bütün köyün hatta civardaki köylerin dahi demir iþlerini yýllarca yapmýþtý. Aðustos sýcaðýnda aðzý oruçlu besmeleyle açardý dükkânýn kapýsýný. Allahtan saðlýk ve de hayýrlý evlat isterdi. Kendi de ineklere bakmýþ, bahçe iþleriyle uðraþmýþtý. Öyle huzurlu mutlu hayatlarý vardý ki bütün iþler bitmiþ, çocuklar büyümüþ ama huzurda ölmüþtü. Kahvaltýya oturduklarýnda lokmalar çýra gibi boðazlarýný yakýyor, çay yüreklerindeki yangýný harlýyordu. Üç beþ konu komþunun bayram ziyaretleriyle günlerini bitirdiler. Gün siyah hýrkasýný giyer giymez namazdan sonra uyumak için yataða girerler ama uyumak ne mümkün. Gözleri tavana çakýlmýþ, akýllarý uzaklara çoktan gitmiþti.

       Köyün sadýk bekçileri köpekler ezanla havlayarak köylü uyandýrýr, seherle köyde hareketlilik baþlardý. Ceketini giymesi için tutan   Hatice kadýn” Allah kabul etsin bey namazýný kýl gel çayýmýzý içelim,” dedi. Kendisi de sabah namazýný kýlýp sofrayý hazýr etmeye baþladý. Tabaða pekmez koyacaktý ki pekmez kavanozu elinden kaydý. Cam kavanoz kýrýldý. Hatice kadýnýn içine bir daral gelip oturmuþtu ki dýþarýdaki baðýrtýyla kendini sofaya attý. “Hatice ana, Hatice ana, Ahmet emmi bayýldý, bubam arabaya attý, þehre götürüyor,” diye muhtarýn oðlu baðýrýyordu. Hatice kadýnýn eli ayaðýna dolandý, ne edeceðini þaþýrdý. Çayýn altýný kapatýp köy meydanýna koþtu. Namaz çýkýþý köylü toplanmýþ demirci konuþuyorlardý. Kümpür izzet de Hatice kadýnýn telaþýný görüp arabasýna bindirip kocasýnýn arkasýndan þehre götürdü. Bitmedi köyün yolu Hatice kadýna. Yýllar gözünün önünden geçit töreni yaptý. Daðlara baktý camdan acý acý. Yutkundu, yutkundu…

       Sabahýn erken saatleri olduðu için acil çok kalabalýk deðildi. Hemþireler sedyedeki hastayý acil müdahale odasýna alýp nöbetçi doktoru çaðýrdýlar. Dil altý hapý, serumla birlikte biraz kendine gelen demirci Ahmet’e kalp grafiði çekildi. Nefes nefese hastaneden içeri giren Hatice kadýn hastanenin havasýyla asýk olan yüz þekli daha da asýldý. Gri duvar boyalarý, kahve kapýlarla kasvetli havasýna cilalar çekilmiþti. Kýrmýzý deri koltuklarla havayý deðiþtirmeye çalýþmýþlarsa da baþarýlý olamamýþlardý. EKG’si çekilen demirci Ahmet’e acil kardiyolojinin görmesini söyledi nöbetçi doktor. Hemþireler uzman doktoru acil çaðýrdýlar. Göz kapaklarýný yeni doðmuþ bebek gibi açan adamýn kollarýnýn titremesi durmuyordu. Dilini aðzýnda çeviriyor boðuk boðuk ses çýkarýyordu. Ellerinden tutan karýsý aðlýyor, rabbine yalvarýyordu. Kapýdan beyaz önlüklü, uzun boylu, gür siyah saçlý bir doktor girdi. Yüzünün rengi atan doktorun göz bebekleri büyüdü büyüdü. Sýrtý dönük Hatice kadýn kocasýnýn yüzüne bakarak “koma beni buralarda gideceksen beni de götür,” diye aðlýyordu. Usulca gözlerini aralayan adam acý acý karýsýna baktý. Sonra ayakta duran doktora dikildi gözleri. Sakalýna doðru yol alan damlalara engel olamayarak derin bir nefes aldý. “Bayramýn mübarek olsun oðul, hakkýný helal et þalvarla geldim,” dedi.

        Son kez giydiði þalvarýn içinde bedenini ebedi istirahate býraktý.