Rüzgâr pencereyi tokatlayarak içeri girdi. Odalarý hýþýmla dolaþýp yataðýn ucuna diz çöken rüzgâr Memnune’yi uyandýrýp kalbini yerinden oynattý. Memnune, yatakta sað tarafýna dönerek el yordamýyla prizi bularak lambayý yaktý. Tonlarca aðýrlýk göz kapaðýna oturmuþ, karanlýðýn bütün bedenini ele geçirmesine izin vermek zorunda kaldý. Yastýðýn yanýnda duran gözlüðü el yordamýyla bulup gözüne taktý. Sabah gelmemek için kaçýyordu. Günün aydýnlanmasý ile göz kapaklarýný kaldýrýp ýþýl ýþýl etrafý görmek için heyecanlanýyordu.

       Karanlýk, cýzýrtýlý bir acýydý. Ucu görünmeyen bir yol, dipsiz bir kuyuydu.

       Gün aðardýðýnda bütün perdeler aralanacak, kelimeler yediden anlam kazanacaktý. Gözünde perdeler her zaman ütülü ve renkli olurdu. Az kaldý, dedi kendi kendine. Dudaklarý yüzüne yayýldý. Saçlarýný sol omzuna topladý. Göðüs kafesini þiþirip indirdi. Artýk gözlük takmayacaktý. Aslýnda gözlük de yakýþmýyor deðildi. Kendini avukat gibi hissederdi. Olsun dedi. Gözlüðü atýnca gözlerimin rengi ortaya çýkacak diye daha bir sevindi. Ruhuna bir þelale aktý.

       Doktor yarýn bebek gibi uyanacaksýn demiþti. Ýnsan bebek gibi uyanabilir, bakabilir miydi? Saf, temiz.

        Aydýnlýk odaya serilmiþ, güneþ camdan gülümsüyordu. Yatakta uyanmýþ bir saða bir sola dönen Memnune’nin içi kýpýr kýpýrdý. Usulca gözlerini araladý. Bembeyaz perdeler, tavan yüreðine ýðýl ýðýl ferahlýk yaydý. Doðruldu yataðýn içinde. Pencereden dýþarý baktý. Pencere hep bir eþikti onun için. Fýrladý yataktan. Dudaklarýndan bir türkü döküle döküle mutfaða gitti. Bir kahve yapayýmda gözüm açýlsýn, derdi. Gözü açýk, her yeri cam gibi görüyordu. Kahveyi cezveye koydu. Kahve kömür gibiydi. Çok kavrulmuþ diye düþündü. Masada beyaz güller gülümsüyorlardý. Güller kýrmýzý deðil miydi? Düþündü bir süre. Kahvenin yanýna bir dilim kek keserken, simsiyah keke gözleri çivilendi.  Ayaklarýndan baþýna kadar bir ürperti hasýl oldu. Fincan almak için dolabý açtý. Fincanlar hepten siyahtý. Masada duran vazodaki güllere tekrar baktý, hepsi beyazdý. Kuþku kalbine demir atmýþtý. Ýçinde seken atlar birden durdu. Kahveden vazgeçti. Kendini dýþarý atmak için gardýrobu açtý. Bütün kýyafetleri siyahtý. Avuçlarýnýn arasýna yanaklarýný yerleþtirdi. Zihni bulandý. Eline ne geldiyse aldý giydi. Bir yandan da çalan telefonunu açtý. Arkadaþý Elif gözlerini soruyordu. Ses tonunu düzelterek çok iyi gördüðünü söyledi.

        Yollar büyüdü, zaman büyüdü. Kaldýrýmlar aðzýný açmýþ canavar gibi yutmayý bekliyordu. Siyah beyaz. Yer, gök. Bütün varlýklar, içinin gömleðini mi giyinmiþti? Renkler ölmüþ, en ufak bir hayat emareleri kalmamýþtý. Þaþkýn adýmlarý hastanenin yolunda canlý bir cenazeydi.

        Bütün duygularýný budayarak geldiði hastaneden kapýyý hýzlýca çarparak içeri girdi. Bedenini çürümüþ elma gibi koltuða fýrlattý. Ameliyata girmeden doktor mercekle yüzde yüz iyileþir sözü vermiþti. Yanlýþ mercek takýlmasýyla üç gün her þeyi siyah beyaz görecekti. Üç gün nasýl geçer diye kendi kendini yedi. Baþý zonkluyordu. Cezvede bekleyen kömür kahvesi aklýna geldi. Mutfaða geçip kahvesini piþirdi.

      Beyaz; asil, saf kendine münhasýr duru bir güzellik. Bazen bakmalara kýyýlamayan, lekesiz, masum renk. Siyah, kasvetin, hazanýn baþkenti. Kahvesini pencerenin kenarýnda yudumlarken tattýðý ile gördüðü arasýnda bir yerdeydi. Gördüklerinde orta kaybolmuþtu. Keder, sevinç. Ýyi, kötü. Güzel çirkin. Fulü addedilen ne varsa vefat etmiþti.

      Memnune üç gün sabredecekti. Nelere sabrettim buna mý sabretmeyeceðim diye kendi kendini avuttu. Ýnsan bakarak deðil görüp okuyarak anlam kazanabilirdi.

      Dünya iki uçlu bir mýzrak mýydý? Siyah ve beyaz.

      Yaylarý gýrc gýrc eden sandalyesine oturup sallandý. Sallandýkça yýl yýl geriye gitti. Çocukluðundaki yaramazlýklar dizildi önüne; oruçluyken gizlice yedikleri, arkadaþýnýn silgisini gizlice almasý, annesine söylediði yalanlar, haksýz olduðu halde kardeþini dövmesi hepsi dizildi.

     Ýlk aþkýna olmayan mal varlýklarýný anlatýþý, babasýný sahte üniversite diplomasý ile aldatmasý, kovulduðu iþ yerlerinden istifalarý, içinde iyi ile kötünün savaþý, vicdanýndaki girdabýn kulaç atmasý, varlar yoklar, olmuþlar olmamýþlar, renkli maskeler, kapýdan giren girene. Girift bir yaþam yumaðýnda yuvarlanmýþ bir nefesti ömrü.  Ne sandalyenin gýrc sesi kesildi ne Memnune’nin iç sesi. Gözleri yerdeki siyah halýyla beyaz tavan arasýnda gitti geldi.

     Üç deðil otuz yýl geçen hayatýnýn her gününe bir yaprak diken Memnune, olanlarý olmayanlarla kördüðüm baðlayarak gitti hastaneye. Un ufak olan duygularýn molozlarýný serpiþtirerek kaldýrýmlarý dürdü büktü. Merceðin deðiþimiyle gözüne takýlan gözlüðün altýna biriken göz yaþlarý birikintileri yýkýyordu. Akþam yeryüzüne serilmiþ, Memnune gözleri kapalý yatakta uyumaya çalýþýyordu. Bu defa düzelecek umuduyla sabahý iple çekiyordu. Kalbine kurduðu merdivenden indi, çýktý.

     Yeni gün yanaðýna bir sabah busesi kondurdu. Hýzlýca yataðý terk etti. Perdeyi sýyýrdý. Masmavi gökyüzü göz kýrpýyor, aðaçlarýn yeþil dallarý el sallýyordu. Kocaman tükürüðünü yutarak gülümsedi. Mutfaða koþarak kendine kahve yaptý. Kahve çiftte kavrulmuþtu.