Online Üye
Online Ziyaretçi
Yeni çiçekler açmıştı balkondaki saksılarında gün geçtikçe yeşeriyor, balkonu güzelleşiyor. Yeni hobisiydi, emekliliğinden beri denemediği hobi yapmadık aktivite bırakmamıştı. Sonunda bulmuştu kendini, her saksıya ektiği çiçeklerde. Her yeni gün çiçek pazarında alıyordu soluğu yeni tohumlar yeni saksılar gönlünde geçen onlarca şeyi yapıyordu yapamadığı herşeyi yeni yaşında yapıyordu. El alem ne der diye düşünmeden bu yaştan sonra kudurdu demelerine aldırmadan içinden geçen herşeyi yapıyordu.
Mutfaktan gurur tablosu olan balkonuna baktı ve iç çekti daha büyük bir yer lazımdı ona belki bir bahçe daha iyi olurdu. Evi satıp bir sahil köyüne yerleşmeyi bile düşünüyordu ara ara uçsuz bucaksız bozkırda yerleşmeye karar kılıyordu derin bir iç çekti ve demliğe sıcak suyu boşalttı.
Çay demleyecekti hüzünlerini saran gurur tablosuna bakmasında ona eşlik edecekti.
Kaçmalıydı artık bu şehirden neyi bekliyordu ki
Hep acı hep ızdırap çekmişti bu şehirde gitmeliydi. Gitmek kaçmak çaremiydi yaralardan?
Balkona çıktı etrafı izledi bakkalın yeni çırağını inceledi pek te sakarmış diye düşünüyordu çocuğun kasaları devirdiğini görünce.
Gülümsedi okul yolunu koşan çocuklara ne bu heyecan bilmezler mi hayatları kalem tutmak ile çürüyecekler diye düşündü. Bunu düşündüğü için kendine kızdı nasıl bunu düşüne bilirdi yaş almak bana yaramadı diye düşündü bir bardak çay doldurmaya mutfağa yöneldi. Yaş aldıkça çekilmez huysuz adamın biri oldum bu ne çekilmezlik kendimi taparlamam lazım neden kendimi toparlıyacam ki bunca yıldır etrafımda ki insanları memnun etmek için çabalamadım mı neden bikere de onlar beni memnun etmek için çabalamıyor yine saçmalamaya mı başladım nedir bu beynimi kemiren sorular?
Eline aldı doldurduğu ince belli bardaktaki çayı yıllardır okumak için alıp alıp kitaplığa koyduğu bir kaç kitabın önünde durdu kitapmı okumalıyım dersin diye söylendi kendine.
Sararmış bir kitap aldı eline ve geçti yeni ektiği begonvil saksının önüne bir şiir okuyacaktı yeni ev arkadaşına.
Rast gele açtı kitabı ve ilk önüne gelen şiiri okumaya başladı.
Hüzün yükler gemileri
Nice sevdalı ölür geceleri
Bir çiğdem ek
Ölürüm ben geceleri
Bu kıta onu çok etkilemişti. Sevdalı değil di ama ölüyordu her gece. Neden öldüğünü bilmeden selaları okunuyordu uyumadan baş ucunda. Bir sabah belki uyanamayacaktı peki onu kim bulacaktı. Yeni ektiği begonvil mi belki kimse yokluğunu hissetmeyecekti yada ceset kokmaya başlayınca gelecekti polisler komşuların şikayeti üstüne. Hiç birinden emin değildi ama birşeyden emindi ölüm büyüyordu onunla bu dört duvar bir çatının arasında bu onu korkutuyordu.
Yanlız yaşamaktan, hayatın sesiz ilerieyişinden yılmaktan kendine sitem ediyordu . Kendini ölümün çıplaklığında bulmaktan yorulmuştu.
Kararlıydı tası tarağı toplayıp daha küçük bir eve bir bahçeye ve küçük bir heybeye ihtiyacı vardı yeni umutlarını saklasın diye.
Kapıcı Mehmetin köyünde bir ev varmış aslam mı onu önünde koca bir bahçesi bir dut ağacı eksem birde asma ne güzel çay içilir asma sarılmış kamelya da....
Hayallere daldığını hatırladı kendinden emin telefonunu almaya gitti duvar dibinde duran rengi değişmiş kahverenginden çalma sehpanın üstünden aldı telefonunu aradı kapıcı Mehmet'i
_ Mehmet Oğlum arasana sizin köydeki evin sahibini razı ise evini bana satmaya ben almaya talibim.
_Tabi Hızır amca neden satmaya razı olmasın ki hemen haber ederim sana
_ Oğlum sokağın köşesindeki emlağa da haber et bu evin kira işleri için ne gerekliyse yapsın
_Hayırdır Hızır amca ne bu acele
_Yeter be Oğlum yoruyor artık şehir insanı. Hem kötü mü olur arada köye yanıma gelirsin?
Bu cümleyi kurarken ne kadar mutlu olduğunu Mehmetin hissettiğinde emin di.