M. NÝHAT MALKOÇ

            Þairler öldükçe hayat lambasýnýn ýþýðý azalýr.

Hiç ölmeyecekmiþ gibi hýrs içinde yaþýyoruz dostlar!... Oysa yarýn ölecekmiþ gibi yaþamalý insan… Öylece hazýr olmalý kendini almaya gelecek olan ölüm atýna… Fakat hiç ölmeyecekmiþ gibi dört elle sarýlýyoruz hayata... Bu can arabasýnýn benzininin bir dað baþýnda bitebileceðini aklýmýzdan geçirmiyoruz nedense. Onu sonsuz bir deniz zannediyoruz.

Hayat çeþmesinin suyu tükendiði zaman ölümle yüzleþir cümle canlýlar… Bazen ölüm o kadar ani gelir ki onunla yüzleþmeye bile fýrsat bulamazsýnýz. Bir anda oldubittiye gelir her þey… Bir asi rüzgâr kýrar kolunuzu kanadýnýzý… Huysuz ecel atý kiþner kapýmýzda.  Geleceðe dair her ne varsa yarým kalýr. Hayatýn bu son demlerinde bugüne dek yaþadýklarýnýz bir film þeridi gibi geçer gözlerinizin önünden.  Yaþamýnýz boyunca ýskaladýklarýnýza piþmanlýk duyarsýnýz. Ertelediklerinizi kýsa bir zamana sýðdýrmak da mümkün deðildir artýk…

Beni en çok üzen þey þairlerin ölümüdür. Onlar öldükçe hayat lambasýnýn ýþýðý azalýr sanki. Þairin ölümü, þiirin ve þehrin ölümü gibidir. Gerçi þair ölmekle bu dünyadan koparmaz baðýný. O, yaþarken yazdýklarýyla sonsuza dek yaþar dünyada… Dizeleri bir gül misali açar dudaklarda. Bir sevdalýnýn yavuklusuna söylediði en güzel söz olur kimi zaman…

Þair Osman Olcay Yazýcý dizelerin efendisiydi.

Dizelerin efendisi, þair Osman Olcay Yazýcý’nýn ölümü de bir oldubittiye geldi aslýnda. Ne olduðunu anlayamadan göçüp gitti bu fani dünyadan. Çok sevdiði memleketinden dönüþte yolda yakaladý onu ölüm meleði. Yolunun tükendiði demlerde bir uzun yolculuða çýktý meleklerin kanatlarýnda. Dostlarýyla helalleþemeden, onlara bir ‘elveda’ deme imkâný bulamadan ayrýldý bu dünya gurbetinden. Sýla dönüþü, kanepeye þöyle bir uzanýp yol yorgunluðunu atamadan, dönüþü olmayan bir sýrlý yola revan oldu. Kalbinin son atýþýydý o…

 Osman Olcay Yazýcý… O hem gazeteci, hem þair, hem de yazar… Trabzon’un Sürmene ilçesinde dünyaya gelmiþ bir gönül eri, bir kalem erbabý… Bir aþk ve muhabbet insaný… Hüzün boyasýyla þiirlerine renk veren usta bir söz boyacýsý… Yüreðinde gizli volkanlar taþýyan bir sükûnet abidesi… Madur Daðý kadar yüksek asaletli bir kiþilik…

Osman Olcay Yazýcý… O, “Çatallý yol aðzýnda þaþýrýp kalmýþ bir derviþ”… Çileyi bal eyleyip bütün hücrelerinde yaþayan ve yaþatan bir mustarip… Ömrünün baharýný yaþayamadan yapraklarý dökülmüþ bir ulu çýnar… Hayatý kalemle, mürekkeple,  kâðýtla dostluk içerisinde geçmiþ, soyadýyla müsemma, hünerli bir söz üstadý… Karanlýklar içerisinde kendine bir ýþýk bulup onun izinden giden bir Hakk ve hakikat sevdalýsý… Dünden bugüne, bugünden yarýna uzanan bir þefkat ve sevgi köprüsü… Kadim kelimelerin kadým dostu…

Duygu derinliði olan bir þairdi Osman Olcay Yazýcý… Dizeleri yapmacýk ve zorlama deðildi.  Kelimeleri bir kuyumcu titizliðiyle seçerdi. Sözler yerine otururdu onun dizelerinde.  Yazdýklarý, içinde mayalanan tefekkürün dýþa vurumuydu bir anlamda. Kelimeler kanatlanýrdý onun birbirinden seçkin dizelerinde.  Zengin söz daðarcýðý, þiirlerinin içeriðine yansýrdý. Þiir; içinde mayalanýrdý uzun süre, ondan sonra dizelere dökülürdü. Bilge bir þairdi vesselam…

Osman Olcay Yazýcý; Tanrý Daðý kadar Türk, Hira Daðý kadar Müslümandý.

Bir alperendi Osman Olcay Yazýcý… Tabir caizse Tanrý Daðý kadar Türk, Hira Daðý kadar müslümandý. Burçlarda dalgalanan bir bayrak kadar dik ve asildi. Ýçinde fýrtýnalar kopar, þimþekler çakardý. Yürek denizleri Karadeniz kadar dalgalý ve hýrçýndý. Ne zaman eseceði, ne zaman gürleyeceði, ne zaman yaðacaðý hiç belli olmazdý. Aslýnda derviþ meþrepli bir insandý O… Milli ve manevî meseleler söz konusu olunca gözleri parlar, bu hususlarda ileri geri konuþanlarýn kýrýk dökük sözleri karþýsýnda ateþ topuna dönerdi. Sözü özü birdi. Yerinde ve zamanýnda konuþur, milli ve manevî deðerlerine sýmsýký sarýlýrdý. Necip Fazýl’ýn þiirlerinin atmosferinden izler taþýyan aþaðýdaki dizeler onun ruh halinin söze yansýmasýydý:

“Çatallý yol aðzýnda þaþýrýp kaldým derviþ
 Söyle hangi patika gül daðýna gidermiþ?
 Uçurum kenarýnda düþle-ölüm gerçeði,
 Ne zaman yeþerecek bu sahranýn çiçeði?”

Þair Osman Olcay Yazýcý, gerçek bir aþk ve muhabbet adamýydý. O da üstat Necip Fazýl gibi mutlak hakikati arayan bir derviþti. Bu yolda karþýlaþtýðý çileler onun metanetini artýrýyordu.  O da birçok þair gibi hüzün çeþmesinden besleniyordu. Ýçindeki hüznü, þiirlerinde gergef gergef iþliyordu. O, bir dizesinde “Þiire sýðýnalým, þiire ve Allah’a” derken dayanak noktasýnýn adresini gösteriyordu. Zira þair duygulandýðý zaman dizelere akýtýr gözyaþlarýný. Onun en güçlü dostu da þüphesiz ki Yaradan’ýdýr. O sýðýnak güçlü bir kaledir þair için…

Sürmeneli olan þair Osman Olcay Yazýcý’nýn dizeleri bazen bir Sürmene býçaðý kadar keskindir. Aslýnda O, Mevlana gibi hoþgörülü, Yunus gibi sevgi doludur. Fakat birileri onun bamteline bastýðýnda bir anda Köroðlu’ya dönüþerek adeta meydan okurdu muhataplarýna...

Merhum Olcay Yazýcý birçok þair gibi iç dünyasýnda yapayalnýzdý.

Merhum Olcay Yazýcý, çok geniþ bir dost halesine sahip olsa da aslýnda iç dünyasýnda yapayalnýzdý. Zaten büyük þairlerin çoðu yalnýzlýkla hemhal olur. Onlar bu durumdan hiç de þikâyetçi deðillerdir. Zira þair yalnýzlýktan ve hüzünden besler ilham daðarcýðýný. Þairin o kaynaðýný kurutmak, þiirin damarlarýný kesmek olur. Þair acý çektikçe, yalnýz kaldýkça ve hüzünlendikçe daha derin þiirler üretir söz atölyesinde. Þair o çeþmeden doldurur tasýný. Fuzuli’nin acýdan zevk almasý ve acýlarýnýn azaltýlmasýný istememesi de bunun tezahürüdür. Yazýcý’nýn “Yeryüzü dev bir kabir/Uçurumlar kör- saðýr/Ulu kayalar gibi/Hüznüm daðlardan aðýr” dizeleri onun dünya algýsýný ve içinde biriktirdiði sapsarý hüznü bizlere yansýtýyor.

Þiirimizin son dönemdeki güçlü seslerinden biri olan Osman Olcay Yazýcý her þeyiyle bizden biriydi. Ýnançlarýna sýmsýký baðlýydý, inandýklarýný yaþayan bir iman abidesiydi. Ýslama asýrlarca hizmet eden Türk milletine derin bir muhabbeti vardý. O,  bazý þairler gibi piposunu aðzýna takýp fildiþi kulelerden bakmýyordu hayata. Olcay Aðabey, rengini rengimizden, sesini sesimizden almýþtý. Hüznü hüznümüz, acýsý acýmýz, çilesi çilemiz, sancýsý sancýmýzdý.

Þairin afeti tekrara düþmektir. Genelde çok ve savruk yazanlar tekrara düþse de bu durum biraz da þairin kendini yenileyememesinin bir sonucudur. Olcay Yazýcý’nýn þiirlerinde bu kötü þair zafiyetini görmüyoruz. Onun her dizesi bize yeni dünyalarýn, yeni imgelerin, yeni söz denizlerinin kapýsýný aralýyor. O, Türk þiirinin geleneksel ve modern ayrýmý yapmadan bütün formlarýný baþarýyla kullanýyor. Kafiyeyi, redifi dozunda ve yerli yerinde kullanýyor.

Þair Olcay Yazýcý’nýn çok zengin bir imge daðarcýðý vardý.

Þair Olcay Yazýcý’nýn çok zengin bir imge dünyasý vardý. Ýmgeleri ne alýntý, ne de çalýntýydý. Hepsi de anasýnýn sütü gibi ak ve helaldi. “körpe bakýþ, þehrin kör camlarý, karanfili kefenleyen kara-kýþ, kar altýnda çiçek açmýþ bir tabut, gül kanamasý, masal ikindisi, efkâr tütünü, buzdaðýnda cemre, sevdanýn tetiði, hüzün estetiði, mânâ fotoðrafý, gül rüzgârý, gül sancýsý, korkunun pusatlarý, ufkun þahdamarý, Mefisto serencâmý, göðün uçurumu, kuþatýlmýþ yanký, acýlarý karmak, gül düðümü, aþklarýn taþrasý, þafaða düþen tetik” bunlardan bazýlarýdýr.

Onun þiir, hikâye, deneme, makale türünde kaleme aldýðý yüzlerce eserini “Hisar, Töre, Türk Edebiyatý, Boðaziçi, Öncüler, Meþale, Dolunay, Ufuk Çizgisi, Tepe Edebiyat, Millî Kültür, Ýnsan ve Kâinat, Cemre, Çaðrýþým, Kültür Dünyasý, Tarih ve Düþünce, Bizim Külliye, Çerçeve, Ufuk Ötesi, Biyografi Analiz, Kubbealtý Akademi Mecmuasý, Yüzaký, Berceste, Somuncu Baba, Umran, Genç Kardelen, Mavi Yeþil” gibi edebî dergilerin sayfalarýnda okuduk ve sevdik. Bir ara köklü dergilerimizden Türk Edebiyatý Dergisi’nin Yazý Ýþleri Müdürlüðü’nü yaptý. Bunun yanýnda Türkiye gazetesinin Kültür-Sanat Sayfasýný yönetti.

O, verimli bir þair ve yazardý. “Erguvan Uðultusu”, “Eylülün Kýrdýðý Gül” adlý kitaplarda þiirlerini , “Çocuklar Vatanýnda Büyüsün”, “Papatyalar Üþümesin”, “Yaralý Küheylan” adlý kitaplarda hikâyelerini, “Tartýþmayý Tartýþmak”, “Kitapsýz Toplum” adlý kitaplarda denemelerini, “Hüzün Yazýlarý”, “Nemrut Ateþi” adlý kitaplarda düþüncelerini, “Büyük Gün/Bir Kýyâmet Alâmeti Olarak Hazreti Ýsâ’nýn Dönüþü”, “Eðitim ve Kültür Trajedimiz/Kendimiz Olmaktan Nasýl Çýktýk” adlý kitaplarda araþtýrma yazýlarýný, “Irmaklar Sonsuza Akar” adlý kitabýnda da kültür sohbetlerini bir araya getirerek okurlarýna sunmuþtur.

Ölüm, þairlerin þiirlerinde kullandýðý ölmez bir kavramdýr. Merhum Olcay Yazýcý da þiirlerinde ölüm temine sýkça yer vermiþtir.  Fakat O, ölümü bir yok oluþ olarak deðil, dostu dosta ulaþtýran bir köprü olarak görmüþtür. Çünkü O, ölümü “þeb-i arus” olarak gören Mevlana’nýn aþýðýydý. Susadýkça Mevlana’nýn hoþgörü çeþmesinden kana kana içiyordu.

Þair Olcay Yazýcý, 1953 yýlýnda Trabzon’un Sürmene ilçesinde doðmuþtu.

Deðerli dost, güçlü þair Osman Olcay Yazýcý, 1953 yýlýnda Trabzon’un Sürmene ilçesinde doðmuþtu. Fakat Ýlkokulu memleketinde okuduktan sonra, ölümüne kadar devam edecek olan Ýstanbul serüveni baþlamýþtý. Liseyi Zonguldak’ta okuduktan sonra Ýstanbul’a yerleþmiþti. O, týpký Yahya Kemal gibi Ýstanbul’u çok sevmiþ, onun kollarýnda büyümüþtü. O’nun Ýstanbul sevgisi kelimelerle anlatýlamayacak kadar büyüktü. O’nun, memleketinden dönüþte Ýstanbul giriþinde bir kalp krizi sonucu ölümü, sanki Allah’ýn ona lütfüdür. Yüce Allah O’na son nefesini vermeden, çok sevdiði Ýstanbul’u dünya gözüyle bir kez daha görme imkâný vermiþtir. Onun þu dizeleri Ýstanbul’a olan sevgisini ve hayranlýðýný dile getirmektedir:

“Ýstanbul þiiristan, bedestân pazarýdýr
Ýstanbul, mâverâya dervîþân nazarýdýr
Ýstanbul taç-neþide, ona remz olan lâle
Dökülür gökyüzünden bediî bir þelâle
Aþkbaz suzidîlâra, raks eder leyl ü nehar
Ýstanbul âteþefruz, erguvanî nevbahar
O bir teþbîh-i belîð, hüsne ad olan gazel
Ýstanbul güzelliðin hayran kaldýðý güzel
Efsaneler sultaný dalmýþ ulvî-uykuya
Ýstanbul, lâmekânda ruhun gördüðü rüya”

Ölüm yok oluþ olmadýðýna göre korkulacak bir þey de yoktur. Allah’ý dünya gözüyle göremeyeceðimize göre ölüm, Allah’ýn cemalini görebilmek için de bir fýrsattýr. Þu dizeler Yazýcý’nýn ölüm karþýsýndaki tavrýný ve teslimiyetini göstermektedir: “Derviþ hâli: âli-edâ/Münâdiden hüsn-i nidâ/Artýk mâsivaya vedâ:/Geliyorum sana doðru/Sana doðru geliyorum”… Zaten ölmemeye, gelmemeye de çare yoktur. Halk tabiriyle “Korkunun ecele faydasý yoktur”. Öyleyse teslim olmak ve Hakk’ýn rahmetini ummak en akýlcý yoldur. Öte yandan Olcay Yazýcý’nýn þu dizeleri ölüm hakikatini kýsa ve öz bir biçimde dile getiriyor:  “Raks eder döner kandil/Âþk ile yanar kandil/Eser bir gül rüzgârý/Titreþir, söner kan/dil.”

Bir zamanlar onun da katýldýðý þiir yarýþmasýnda ben de jüri üyesiydim.

Sürmene’nin onurlu ve yürekli evladý þair Osman Olcay Yazýcý hakkýnda ne söylesek O’nu tarif etmekte eksik kalacaktýr. O kendi halinde, sessiz yaþadý; eðmedi, Rabbinden baþkasýna eðilmedi; kula kulluk etmedi. O’nun; milletine sevdalý bir insan olduðunu, ümmetin acýlarýný yürekten hissettiðini biliyoruz. 57 yýllýk ömrünü þanýna leke getirmeden tamamladý. O’nunla birçok dergide beraber yazdýk, ayný sayfalarý paylaþtýk. Somuncu Baba, Kubbealtý Akademi Mecmuasý, Yeþilay ve Berceste bu dergilerden sadece birkaçýdýr. Onun þiir yarýþmalarýna katýldýðýna ilk kez Sivas Postasý Þiir Yarýþmasý’nda þahit oldum. Bu yarýþmada ben de jüri üyesiydim. Yarýþmaya gönderdiði þiirin adý “Üþüyen Güneþ” idi. Çok güzel bir hece þiiriydi; beyit nazým birimiyle yazýlmýþtý. Bu þiir benden tam puan almasýna raðmen yarýþma neticesinde dereceye girememiþti. Bu duruma doðrusu üzülmüþtüm. Bu þiirde Muhsin Yazýcýoðlu’nun elim ve þüpheli bir kaza sonucu ölümü, isim geçmeden anlatýlýyordu:

Ölüm, ölümsüz gerçek...

 Ölüm, ölümsüz gerçek… Kefen, vakti gelince kuþanacaðýmýz mübarek gömlek… Ölüm yolculuðu kutlu bir yolculuk… Bu kervan dünya durdukça durmayacaktýr. Cahit Sýtký’nýn “Sanatkârýn Ölümü” þiiri, þairin ölüm hüznünü ve ölüm karþýsýndaki tavrýný dile getiriyor: “Gitti gelmez bahar yeli;/Þarkýlar yarýda kaldý./Bütün bahçeler kilitli;/Anahtar Tanrý’da kaldý.//Geldi çattý en son ölmek./Ne bir yemiþ, ne bir çiçek;/Yanýyor güneþte petek;/ Bütün bal arýda kaldý.” Evet, þarkýlar yarýda kaldý… Fakat bu þarký burada bitmez. Bizler ahret gününe ve mahþere inanan insanlar olarak bu hayat þarkýsýný ötelerde mýrýldanmak için öldüðümüze inanýyoruz. Sevgili hemþehrim þair Osman Olcay Yazýcý’ya Allah’tan rahmet diliyorum. Þairler ölmez, þiirleriyle sonsuza dek yaþarlar. Olcay Yazýcý da hep yaþayacaktýr. Sözlerimi Ýsmail Yakýt’ýn, O’na düþürdüðü bir tarih beytiyle noktalamak istiyorum:

“Þair yazar bir dostumuz sekte-i kalple/ Göç etmiþ bu dâr-ý rihletten bekaya/

 Ýþitince Yakup duada dedi tarih:/ El-Muid, rahmetler kýlsýn Osman Olcay'a.”