Yaðmurla düþer bir tebessümün zerresi.
Esintilerce gizler kendini bir damla ile ezgisi.
Bir cümle, bir kelam, bir þiir bile…
Konuþmadan söyler kalbe düþen sevgi.
 
Yazýn soðuðu iliþir gözlerin rengine.
Bürünür grilik her tende baþka bir renge.
Buðulu bir þarký, sýzýlý bir mektup, olmayan veda ile.
Ýzi ile, cismi ile kalbi düþürür giden sevgili.
 
Kurumaya yüz tutmuþ aðaca su olur önce.
Evveli, yarýný o su olur gizlice.
Her tonda, her notada, her þarkýda bir bilmece.
Nice güzellikler barýndýrýr bir gülüþünde.
 
Yürüdüðün yollarda aný kalýr geriye.
Bir girdap çöreklenir kalp denen zemheriye.
Yavaþ yavaþ, adým adým, sessiz sedasýz…
Yok eder seni bir gidiþi ile.
 
Korkardým eskiden bu düþünceler ile.
Bir merhabayý bile tutsak ederdim kendime.
Dünü, bugünü, yarýný ile…
Önce kendim ile barýþtým sonra sevgi ile.
 
Çizersin kalbine bir çentik.
Sevdim sanýrsýn sandýðýn sevgi ile.
Þüphesiz, þartsýz, beklentisizlerce…
Sevdim mi, sevildim mi diye sordun mu hiç kendine?
 
Sevmek denilen þey hesapsýz kitapsýz deðil midir?
Hiç ummadýðýn anda yüreðini saran deðil midir?
Elinde terleme, yüzünde istemsiz gülümseme, aklýnda yer edinme ile…
Bütünüyle kalbin iþi iken, sevginin tarifini yapanlardan belleme.
 
Ne söylersen söyle en güzel sevgi yalnýzlýktýr bedende.
Ben bunu bilir bunu söylerim kendime.
Derdin yok, sýkýntýn yok, tek yükün kendi kendine…
Bencillik dense de en güzeli yalnýzca kendini sevmektir bence.