........Duygularý mühürleyip yüreðime, yaþatmadýðým zamana acýyorum.Yirmi iki yýl yaþamadým sayarak telafi etmem hiç mimkün deðil.Cocukluðumda sevdiðim insanlara hiç yakýn olamayýþým yetiþme tarzýmdan olsa gerek.Þehirden evimize misafir gelen akrabalardan kaçardým hep.Onlar iyi giyimliydiler.Güzel konuþuyorlardý.Ben kendimden utanýr,uzaklaþýrdým.Çoðu zaman ev baþýna çýkardým küçük taþlar atardým çinkoya ve hep annem acýkmýþ olduðumu anlardý.Verilecek ekmeði almak için eve yaklaþýrdým.
........Okulda yaramazdým.Öðretmenlerimden çekinirdim.Kimseler davranýþýmý düzeltmek için yardýmcý olmadýlar.Ben de çevremi görerek davranýþýmý düzeltememiþtim.
Çocukluk aþkým oldu,aþkým duymadý.Gençlikte sevdalara kapýldým.Sevdalarým rüya gibi yada hayal gibi hiç gerçeðin yanýna varamadýlar.
.........Bir aþk arýyordum.Adýný bilemediðim bir aþk.Sevdiðini söyleyecek ve beni þýmartacak bir aþk.Hiç bir çaba harcamadan gökten zembille inmesini bekliyordum adeta.Yalnýzlýktý bu ve kimseyle paylaþmadan içimde yaþýyordu.Lise yýllarýnda aþýk olan arkadaþlara ýsmarlama þiirler bile yazarak harçlýk bile kazanýyordum.
...........
..........Ýþe baþladýktan sonra kendime güvenim artmýþtý.Yeni giysiler almýþtým.Yatýlý okul hayatýndan sonra baðýmsýz bir hayata sahibolmakta ayaklarýmý daha düzgün bastýrýyordu yere.Çevremin benden etkilendiðini farkeder olmuþtum.Karþýmdan gelen genç kýzlarýn etkileniþi hoþuma gidiyordu.Bacaklara,göðüslere hele gözlerin içine bakabilmek beni cesaretlendiriyordu.
...........22 nci yýlýydý ömrün.Ben gibi içine kapanýk,toplulukta suskun,birini buldum.
Ýki korkak birbirinden cesret alýr diye düþünüyordum.Yüreðim ona yaklaþýyordu.
Yalnýzlýðýmý ona anlatmak istiyordum.O nu konuþturmak ve dinlemek,anlamak ihtiyacýný duyuyordum.O nu tanýdýkça yüreðimi ýsýtmaya baþlamýþtý.Hayali gerçeðe dönüþtürmek,
Yuva sahibi olmak,Hayatlarýmýzý,sevgimizi birleþtirmek ve geleceðin sorumluluklarýný
paylaþmak istiyorduk.
............Hapsettiðim duygularým hayata serpilmiþ yaþýyordu.Mutluluk 35 yýl aralýksýz
devam etti.Bu beraberliðin bir gün sona ereceðini hiç düþünmemiþtim.
............Aþkýmý kaybedeli 3 yýl geçti.Tüm umutlarý alýp götürmüþtü.Bu gidiþin dönüþü yoktu.Anladýmki olgunlaþan meyveler dalýnda durmuyordu.Dibine düþüyordu.Düþmeyi beklemek ve çekirdeklerinden yeniden yeþermek gerekiyor.
............Duygular hapsolunur.Sonra dýþarýya fýrlayýp çýkarlar.Olgunlaþýp topraða düþerler.Çekirdekleri onlarý yeniden filizlendirir.Filizlerde bir gün aranan aþký elbette
bulacaklar.

Orhan Semiz