Damlara serilmis üzümden kaysidan, topragin geyrek yanina asma baglarin engir dallarini yükleyip yigarak, inip giden derelere sögütleri kavaklari kengerleri gelincikleri ve kaplumbaga izlerini yol yol eden, cali dibinde sürüsünden takilan bir tüy, tas dibinde bir avuc kül, bayirlar höyügünde yahut kovuklar gizinde insana ev sahipligi sirasini savmis alecikten cardak, bir mechul islik, bir bilindik cagri, kangal dikenli koruluk, herkesi gözleyen patikalardan cilga  herkesin dilinden düsme bir sessizlik…

Tarlalarin düzüne akip giden özlerde, kardelendendi bütün hikaye. Bir de simdiki verandalarda kapisi bacasi hozan ve ören , hüzne yay keman, esintilerin hoyrat yoldugu üzümsüz salkimsiz acimtirak ve buruk demhaneler..

Yelken kürek, katar konvoy, durgun irmaklardan gürleyen degirmenlere siste ayazda pusta yol hal olup, konar göcerek yeri yöresi dün ile yarin araliginda pusulasiz kendine tayin hasbihallere ve insana…

 Bir görünür, bir kaybolur…heceleyerek dünya hayatinin yolunu ilini dilini görsel güzelligini ve tüm güzel sanatlar ilmini insan kalbine koyarak, kundaginda uyandigindan beri akla fikre dayali, istege arzuya hayale ve düse dayali döseli  sorusu ilk bastan belli bulmaca bilmece. Insana mahsuslugun , doya duya beslenip bakinip gezindigi bulutlara kuslara eski tarihlere ve yeni yesertilere yol gidip iz sürerek, göctügü yerde soguk atesleri, simsicak külleri, geri dönülmez ayriliklari, terki diyar olmus evleri cardaklari ve viranelikleri sorup sual ederek, daglar asip cöller gecen ; ve yikik duvarlar boyu gidenlerin biraktigindan gelenlere her tarafi meydan olan iskansiz meskenlerden, kus ucar kervan göcerligin seyir seyran halidir, suya topraga yakin, senin olmayan güvercinleri askla besleyip aska salip ucurdugun.

Seyfi Karaca….Subat / 23