Çok Yalnız
Herkes bahsediyor sabahın aydınlığından
Doğan güneşten, çiçekten, böcekten.
Oysa bir kere görse beni güneş, ay doğarken
Utanırdı,buz keserdi ben ağlarken.
Ruhu nasıl yorulur insanın yalnızken.
Kendi kendine düşünmek,bakmak,dinlemek
Kainat kadar ağır geliyor yalnızlık
Kafamdakiler ölüyor çürüyorum kimse duymuyor.
Bazen rüzgar hatırlatır bana esip gürlemeyi
Ama ruhum,ruhum anlamıyor kalbimi.
Gerçi duyup, dinleseydi beni
Ne ben kalırdım ne kendi.
(
Çok Yalnız başlıklı yazı
furkan-ahmet-agcan tarafından
21.04.2024 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
