Aðýrlaþan bedenin çekilirken dünyadan,

Ölümün soðukluðu yansýr ruhundan ukbaya.

Yalnýzlaþýr evler, kýymet bilmez eþyalar,

Duvarlarý süsleyen tablolar nem baðlar,

Ayrýlýða çoktan hazýr yalancý hatýralar.

Çorak toprak yolunu gözlerken,

Yüklü bulutlar aðlamaya baþlarken,

Yaþýn bavulunu alýp yolculuða çýkarken,

En yakýnýndakiler en uzaðýndayken,

Gölgeler aðýrlaþýr, biner dizili vagonlara.

Ulaþýlan yerde insanlar girerler sýraya,

Bir aceleci biri, ne melek ne zebani,

Yükler el arabasýna sýrasý gelen kiþiyi,

Geldiðin son durak, derince bir çukur,

Çýkamazsýn oradan, durabilirsen dur!

Ruhun sancýlanýr gidip de kurtulamaz,

Sürülen el arabasýný istese de durduramaz,

Çukurda ki insanlar çýrpýnýr kaçamaz,

Kayar çamurlu ayaklar dik duramaz,

Uzanan eller boþlukta kimseler tutamaz.

Þaþkýn bakar yabancý olduðu bu mekâna âdem,

Kesin olmayan hayattan,

Kesin olan âleme geçerken.

Dualar yetiþir imdada teselliye muhtaçken,

Yolcunun defteri verilir eline, kim bilir hangi yönden?  

(Mor Kelebek Þiir Kitabýmdan)