Kadýn masaya oturup defterini açtý
Ýlk sayfasýna da “ben” diye yazdý
Ve ardýndan elinde kalem, öylece kaldý
Saatlerce deftere baktý
Bu durum böyle günlerce tekrarlandý.

Bir gün yine alýp kalemi eline,
Oturup yazmaya çalýþtýðýnda
Yazamadýðý ilk sözcükten önce
Bir damla gözyaþý düþüverdi sayfaya
Düþen o damla yazdýðý  o kelimeyi de daðýttý
Geriye boþ bir sayfadan baþka
Hiçbir þey kalmadý.

Yaþamda öyle sözler vardýr ki
Ne söylenir ne de yazýlabilir
Ve öyle umutlar vardýr ki
Yaþam mücadelesinde yok olur, silinir.
Özlemler, arzular hep yarýna býrakýlýr
Ve öyle bir an gelir ki
Yarýn diye bir þey olmadýðý anlaþýlýr.

Yazýlan o tek kelime ve üstüne düþen gözyaþý
Yazýlacak ama yazýlamayanlarý deðil
Yaþamýn bembeyaz bir boþluk olduðunu söyledi
Elindeki boþ sayfa gibi
Söylenemeyecekler, söylenmediði ile kaldý
Ve kadýn bir daha kalemini eline almadý.

Canan Onuþ Ýstanbul